Redding uit onverwachte hoek
Door: Merel van Merle op 30 oktober 2011

Ik had verwacht het langer voor mezelf te kunnen houden, totdat het aan mijn buik te zien zou zijn. Die voorbereidingstijd was voor mijn plan ook zeker nodig. Door de misselijkheid lukte het echter niet om de zwangerschap zo lang voor Donald verborgen te houden. Ik kon hem nog even wijs maken dat het een voedselvergiftiging was. Na een paar dagen viel ik echter door de mand.
‘Schatje, dacht je dat ik hier boos over zou zijn?’
‘Ja, eigenlijk wel. Ik heb echt continu de pil geslikt.’
Dat was ook waar. Ik was compleet overdonderd door deze ontdekking. Zonder twijfel wilde ik de kleine houden. Tevens was dit het juiste moment om een drastische draai aan mijn leven te geven. Zeker met een baby erbij, kon ik zo niet doorgaan.

Donald en ik waren al sinds mijn middelbare schooltijd samen. Hij stond geregeld met zijn auto bij het schoolplein om wat vrienden op te halen. Ik was onder de indruk van hem. Een oudere jongen met een eigen auto was natuurlijk hartstikke stoer. Donald werd mijn eerste vriendje en we waren nog steeds een stel. Donald vertelde ons verhaal geregeld op feestjes. Hij vond het speciaal dat ik nog nooit met iemand anders was geweest. Ik voelde me een bijzonder soort trofee. Het toonde echter ook zijn bezitterige gedag dat me steeds meer ging benauwen.

Ik wist van begin af aan dat Donald geen lieverdje was. Die mooie auto kon niet met een standaard bijbaantje verdiend zijn. Hij woonde al zelfstandig in een grote flat en ik kreeg mooie cadeaus. Ik deed niet moeilijk, want het leven was prima zo. Al snel stopte ik met school en trok ik bij hem in. Mijn ouders zag ik vervolgens niet meer. Langzaam aan betrok hij me in zijn drugshandel. Ik bleek een prima secretaresse en ook was ik regelmatig de chauffeur. Het was inmiddels een veilige handel geworden. We werkten al jaren met vaste contacten. Er was onderling goed vertrouwen en de deals werden steeds omvangrijker. Er kwam meer geld binnen dan we uit konden geven. In ons grote nieuwe huis was zodoende meteen een kluis verborgen om alles op te slaan.

Donald praatte steeds meer over mijn zwangerschap. Hij gaf aan ook wel even geschrokken te zijn, maar dat hij het inmiddels al helemaal voor zich zag. Wat was er mooier dan een troonopvolger? Hij ging zelfs mee naar de controles bij de verloskundige en wilde alles tot in detail weten. Ik schrok van zijn betrokkenheid. Hij hield me continu in de gaten, waardoor ik de voorbereidingen voor mijn plan om te vertrekken haast niet onopgemerkt kon uitvoeren.

Hij zou me nooit zomaar laten gaan. Dat was duidelijk. Tevens wilde ik niet met lege handen vertrekken. Ik had er tenslotte hard genoeg voor gewerkt. Sowieso zou hij me gaan zoeken, dus als ik ging, moest ik ook echt niet meer te vinden zijn. Het regelen van een vals paspoort kostte me moeite. Ondertussen gebruikte ik ons opslagpunt in het bos om een basispakket aan spullen te verzamelen voor mijn vertrek. Als ik thuis niets meenam duurde het vast langer voordat hij merkte dat ik weg was. Ik moest voorzichtig te werk gaan.

Het laatste bezoek aan de verloskundige zorgde ervoor dat ik in hoog tempo het plan moest gaan uitvoeren. In het ziekenhuis was vastgesteld dat mijn bloed resus-negatief was. De verloskundige legde uit dat er problemen kunnen ontstaan als het kindje resus-positief is, maar dat ze dat sinds kort al uit het bloed van de moeder konden opmaken. Er werd zodoende weer wat bloed afgenomen. Donald vertelde dat hij ook resus-negatief was en vroeg of het kind dan wel positief kon zijn. De verloskundige gaf aan dat het kindje dan inderdaad ook negatief zou zijn.
‘Nou schatje,’ zei Donald daarop tegen mij, ‘dan is dit in ieder geval iets waar we ons geen zorgen over hoeven te maken.’

Hij zag gelukkig niet hoe ik overvallen werd door paniek. Ik kon Vincent moeilijk naar zijn bloed vragen. Ik wilde juist voorkomen dat hij ontdekte dat ik zwanger was voordat ik weg was. Vincent vermoedde vast meteen dat hij ook de vader zou kunnen zijn. Het was natuurlijk ook niet zo slim geweest om iets te beginnen met een zakenrelatie, maar spijt had ik zeker niet. De erotische vonken spatten er bij ons samenzijn altijd vanaf. Vincent gaf duidelijk aan wel meer te willen dan onze zorgvuldig geplande contactmomenten, maar dat gespreksonderwerp wist ik altijd verder te ontwijken.

Het werd tijd om in actie te komen. Ik was tenslotte toch zo goed als klaar. Het laatste betrof het geld. Er lagen inmiddels al een aantal sporttassen vol in de opslag, maar dat was nog niet genoeg. Ik maakte daarom snel een laatste ritje met nog een aantal tassen. Donald stond me echter thuis op te wachten. ‘Waar ben jij geweest?’
Op zich geen vreemde vraag, maar door de haast en schrik had ik deze keer geen goed antwoord paraat. ‘Ik ben kinderwagens wezen kijken,’ kwam er te laat uit. De argwaan was gewekt en mijn vuile schoenen verraadden waar ik geweest was.

‘Jij bent helemaal niet wezen winkelen,’ was zijn terechte conclusie. ‘Aan jou te zien, weet ik wel waar het antwoord te vinden is. We gaan samen even kijken, want jou geloof ik niet meer.’ Hij probeerde me bij mijn arm te pakken, maar door een foute beweging kreeg ik eerst zijn elleboog op mijn neus. De klap was niet eens zo hard, maar het begon direct enorm te bloeden. Sinds de zwangerschap kreeg ik al regelmatig spontaan een bloedneus. De verloskundige had ons erover gerustgesteld. Donald was zodoende niet onder de indruk en zonder enige oponthoud trok hij mij de auto in en reden we richting het bos.

Bij het zandpad minderde hij vaart. Je mocht hier ook eigenlijk niet met de auto komen. Voor de zekerheid deed hij zijn koplampen uit. Mijn bewaarplaats was opeens een domme actie geworden. Ik zei niets meer. Ik was misselijk en kon ook niets meer verzinnen om alles tegen te houden. Ondertussen bleef hij maar praten in de hoop dat ik iets zou zeggen. Om zijn agressie te lozen, sloeg hij geregeld met zijn handen op het stuur. Hij was duidelijk in alle staten, omdat hij niet begreep wat er aan de hand was. Dat zou snel over zijn, als hij ontdekte wat er in de opslag lag. Mijn hele nieuwe leven lag daar klaar. Het zou voor hem direct duidelijk zijn. Ik kon het niet meer tegenhouden.

En toen zag ik opeens iemand lopen. Mijn eerste reactie was dat dit geen goed nieuws was. Wij hadden een gruwelijke hekel aan ongevraagde pottenkijkers. Dat was tenslotte altijd een risico in ons werk. Al snel besefte ik me dat het deze keer mijn redding kon zijn. Ik gooide de autodeur open. Donald keek verbaasd opzij en zag zelf ook de boswachter in onze richting zwaaien. Donald probeerde mij nog vast te grijpen toen ik me uit de auto liet vallen, maar hij had alleen mijn jurk te pakken. Ik kwam wat pijnlijk op de boomwortels terecht en hoorde de stof van mijn jurk scheuren. Dit zou het uiteindelijke plaatje echter alleen maar beter maken. Ik strompelde overeind en schreeuwde naar de boswachter dat Donald me wilde doden. Verbluft keek ik toe hoe de boswachter bijzonder snel de politie wist te regelen en hoe Donald werd afgevoerd.

Ik speelde de rol van slachtoffer zeer goed. Niemand twijfelde eraan dat ik slecht behandeld was. Ik had weer tijd gewonnen om mijn nieuwe eigen leven op de rit te zetten. Ik ging terug naar het bos om alles op te halen. De auto lag al aardig vol met het restant van onze kluisinhoud. Er was tenslotte geen reden meer om voorzichtig hiermee om te gaan. Mijn nieuwe leven in het buitenland ging beginnen, zelfs nog beter dan ik vooraf bedacht had.

Merel van Merle

Merel (37 jaar) ontdekte het plezier in schrijven tijdens haar studie en in het werk. Sinds enige tijd waagt ze zich aan gedichten en korte verhalen. Deze zijn te vinden op http://merelvanmerle.wordpress.com.



Bezoekersreacties:
Website Security Test