Na deze pittige entree, goed geschreven, want Leena Lehtolainen heeft een goede stijl van schrijven, kakt het verhaal helaas in. Turpa kiinni! (= potverdikkeme in het Fins) We moeten Hilja op haar vlucht volgen langs allerlei adressen met onuitsprekelijke namen, soms wordt de inrichting daarvan vergeleken met inrichtingen elders in Finland met ook weer onuitsprekelijke namen. Wat Hilja in die huizen aan voedsel nuttigt en aan drank drinkt, wordt nauwkeurig vermeld. De schrijfster had door het veelbelovende begin krediet bij me opgebouwd, en ik had hoop dat dit het ergens op zou slaan, maar weinig details bleken enige waarde voor de plot te hebben of voegden iets toe aan het begrip over de hoofdpersoon. De schrijfster doet haar best over te brengen dat Hilja een vrouw vol wantrouwen is, zelfs in haar ontluikende liefde. Ze had rustig de helft van de details achterwege kunnen laten; ik had het al begrepen. 

De katachtige lynx is een thema in het boek. Daar had ik me op verheugd, maar die lijn was niet erg spectaculair. Zelf zag ik tal van mogelijkheden met de lynx, die de schrijfster had laten liggen. Had ik er geen recensie voor willen schrijven, dan had ik het boek weggelegd. Aan het eind, op zevenachtste van het boek wordt het weer een behoorlijk verhaal. Al vond ik het motief voor de moord op Anita nogal dun. En ik moest die bladzijden twee keer lezen om te begrijpen waarom ze was vermoord. Dit is niet mijn soort thriller. Voor liefhebbers van zwaarmoedige en langzame Finse thrillers, geschreven met veel oog voor detail, zou het een aantrekkelijk boek kunnen zijn. Laat je in dat geval niet ontmoedigen door mijn weerstand.