Oordeel VrouwenThrillers.nl: 
Recensie Hannah op 25 maart 2014:
Het 18e Inspecteur Lynley mysterie heet Verloren onschuld. De Engelse titel Just One Evil Act, past beter bij het verhaal, maar laat zich in het Nederlands wat lastig vertalen. Alleen 'één slechte daad' dekt de inhoud van dit verhaal niet. Dan zou ik het Hoe dom kun je zijn? hebben genoemd. Het gaat om 'één enkele criminele daad', die het begin is van een hele reeks.
Hadiyyah, het buurmeisje van Barbara Havers waar zij zo gek op is, wordt ontvoerd. Brigadier Barbara Havers is totaal ondersteboven dat het kind verdwenen is en nog slordiger op zichzelf dan anders. Ze heeft vet haar zonder coupe, vieze broeken aan, T-shirts aan met vlekken en rare opschriften. Ze is veel te dik. Barbara Havers is dan misschien een slons, ze doet er wel alles eraan om achter de dader(s) van de ontvoering te komen. Zelfs als dat haar over de grenzen van haar bevoegdheden brengt en laat afglijden op het hellend vlak van lekken naar de boulevardpers.
De verdwijning van Hadiyyah voert naar Italië, waar inspector Thomas Lynley als liaison-officer naartoe wordt gestuurd omdat hij Italiaans spreekt. Lynley, die een huisknecht heeft en van adel is, is na de dood van zijn echtgenote Helen weer in een vrouw geïnteresseerd. Deze Daidre Trahair is een dierenarts met het hart op haar tong.
Lynley krijgt in Lucca (Toscane) te maken met ispettore Salvatore Lo Bianco, een man van 45 jaar die weer bij zijn moeder woont, na zijn scheiding. Een realistische man, die een goed inzicht heeft in de psychologie van de crimineel en zich toelegt op degelijk speurwerk. Zijn chef Fanucci is een rechtlijnige man, die een verdachte graag onder druk zet om hem tot dader om te kneden. Hij noemt Lo Bianco denigrerend 'topo', wat muis betekent.
Havers blijkt niet in staat in lijdzaamheid toe te kunnen zien hoe moeilijk de vader van Hadiyyah het in Italië heeft. Voor het eerst in haar leven gaat ze naar het buitenland en daar heb ik van genoten. De altijd elegant geklede Italianen kijken hun ogen uit naar het fenomeen 'zwetende Barbara Havers'.
Verloren onschuld heeft het formaat van twee bakstenen en is behoorlijk zwaar. Maar je krijgt waar voor je geld. Elizabeth George schrijft geen moment saai, altijd onderhoudend, met humor en het verrassende is dat, als je halverwege bent en de ontvoering is opgelost, het verhaal nog 375 pagina’s doorgaat, met nieuwe criminele feiten in de reeks en met verrassende wendingen. Verloren onschuld is geen diepzinnig verhaal, maar puur amusement van grote klasse.
P.S. We in dit verhaal nu eigenlijk zijn onschuld verloren heeft, is mij niet duidelijk geworden...
Bezoekersreacties:
