De werkvloer van verslaggeefster Julia Almgilden en dier collega Ing-Marie Andersson, die zichzelf liever misdaadjournaliste noemt, ligt zegge en schrijve zeshonderd meter van het politiebureau waar agente Anna Eiler haar werk verricht. Op de redactie van de krant heerst een ware hiërarchie en veel te beleven valt er ook niet. Totdat er uit een meer bij Skövde het bevroren lichaam van een vrouw die eerder als vermist werd opgegeven, wordt gevist. 

Zowel Julia als Ing-Marie en ook Anna zijn er als de kippen bij om zo veel mogelijk informatie te vergaren. Evenwijdig aan dit moordonderzoek, waar de zoektocht naar de dader uiterst moeizaam verloopt, kruipen we in het hoofd van een naamloos vrouwspersoon die door de auteur in de ik-vorm wordt neergezet. Zij beraamt uiterst zorgvuldig de moord op haar terroriserende vader Valdemar. Terugkijkend op haar leven leer je de afschuwelijke jeugd kennen die niet alleen haarzelf heeft getekend maar ook onder meer haar moeder en jongere broers. De vrouw verkiest haar vader één stap voor te zijn door hem om te brengen, voordat vaderlief zelf de touwtjes in handen neemt. Al vlug leer je dat het één van de hoofdrolspeelsters betreft. De vraag blijft, vanzelfsprekend, wie het is. 

In wezen is er weinig op De moord op mijn vader aan te merken. Er is nauwkeurig nagedacht over de opbouw en uitwerking en de auteur weet de juiste momenten in te schatten waar de lezer op het uiterste puntje van de stoel zit. Er lijkt over ieder detail nagedacht en dat blijft niet onopgemerkt. 
De vertaling had niettemin wat strakker gekund. Hier en daar vond ik de constructie van de zinnen wat eenvoudig, soms kwam het zelfs stuntelig en knullig over. Spijtig, want dit boek verdient eigenlijk de kundigheid die de auteur in haar eigen taal ook zelf heeft bedoeld. Op geraffineerde wijze worden we steeds wat wijzer gemaakt. Toch blijven uiteindelijk de cruciale woorden ingeslikt en daarmee ligt de kracht van het boek duidelijk in de staart. 

De moord op mijn vader is een debuut dat gelezen mag worden.