“Ze pakte Sara’s hoofd met beide handen vast en sloeg het tegen de rand van het aanrecht. Sara gilde. Haar benen begaven het en ze smakte tegen de grond.”  

Het eerste dat opvalt als je het boek openslaat is het kleine lettertype. Geen lettertype dat ik echt prettig vind om te lezen. Maar de achterflap en de cover zijn veelbelovend, dus nog genoeg reden om dit boek te gaan lezen.  

Echo is onderverdeeld in twee delen. Beide delen bevatten gruwelijke situaties, situaties waar je je liever niet een te goede voorstelling van wil maken. Het is niet te bevatten dat iemand haar eigen vlees en bloed tot op het bot vernederd en haar eigen dochter als slaaf gebruikt. Het eerste deel lezende is er voortdurend die hoopvolle verwachting dat Sara weet te ontsnappen en de kans krijgt op een goed leven. Maar het lijkt erop dat haar moeder de grote winnaar is en blijft. Elk klein beetje hoop wordt al snel weer de grond ingedrukt. 

Tamara Geraeds heeft een fijne, toegankelijke schrijfstijl en het verhaal pakt gelijk. Sara is een meisje waar je medelijden meekrijgt en intens hoopt dat het leven wat beters voor haar in petto heeft. Ik leefde voortdurend met haar mee, en kon absoluut geen sympathie opwekken voor haar moeder. Wie doet dit een kind nu aan?

“Sara voelde zich vies en onbenullig. Waarom liet ze het toe? Natuurlijk wist ze het antwoord best. Moeder had het verdiend om te leven. Zij niet.”  

Echo ontwikkelt zich niet zoals je in eerste instantie zou verwachten. Aan de andere kant is het ook begrijpelijk hoe Sara zich profileert, en in het echte leven zie je dit ook vaak gebeuren, maar als lezer zie je het graag anders. In het tweede deel van het boek was er een soort van déjà vu gevoel, en als je het boek gelezen hebt, zul je begrijpen wat ik hiermee bedoel. En het is natuurlijk allemaal fictie, maar soms was het iets te overdone en dit maakte het verhaal voor mij minder overtuigend.

Even moest ik tijdens het lezen van dit boek aan het boek Bloemen op zolder van Virginia Andrews denken.

Alleen heeft Echo een nog meer sadistische inslag en veel meer afschuwwekkende passages. Soms iets voorspelbaar maar toch ook wendingen die niet te voorzien waren en vooral de epiloog zal de lezer versteld laten staan. Echo is een thriller met een flinke vleug horror en de beschreven gruwelijkheden zijn soms te eng voor woorden. Hier moet je tegen kunnen en ben je zo’n iemand die van een beetje enge film al nachtmerries krijgt, dan moet je dit boek zeker niet lezen. Kan het voor jou niet bloedstollend genoeg zijn, dan zit je met Echo aan het goede adres.