Nooit meer Arno
Door: Antoinette Verstegen op 22 oktober 2010

Nu dit seizoen waarvan zelden iemand iets verwacht, ons gul op gouden licht trakteert, overvalt het me. Nooit meer Arno in de herfst. Het melancholieke van dit jaargetijde, het vallen van de bladeren, daar hield hij van. We hadden alleen onverwachte ontmoetingen, dwalend door de stad. Vaak kort, soms wat langer met een drankje in het dichtstbijzijnde café.

Nooit meer Arno op het podium. Hij voelde zich vooral bassist, maar juist zijn stem, die zwarte soulstem uit dat lange, blanke lijf, raakte ieders ziel. Als hij zijn sensuele ‘Slowpoke’ zong, was dat bovenaards. Het enige dat je dan nog kon als vrouw, was je adem inhouden totdat je vanzelf uitbarstte in hoge, ongecontroleerde kreten. Hoe fortuinlijk waren zij, die de nacht met de door zijn lied betoverde vrouwen mochten doorbrengen.

Nooit meer Arno in de stad om hem te herinneren aan dat wat hij teweeg bracht. Al was het maar om die verlegen lach te zien, het lange haar dat hij het liefst voor zijn gezicht had geschoven, als het niet zo strak in een elastiek gewikkeld had gezeten.

Bas is wel nog altijd in de stad. Lieve, welopgevoede Bas, die zich op zijn zeventiende tot Vrouwe heroïne bekeerde en nooit van zijn geloof viel. Ik zie altijd weer zijn zorgzame moeder voor me, die hem als kind trouw zijn fluoridetabletjes gaf. De producent van deze tabletjes heeft liever niet dat ik ze associeer met de gul lachende mond vol bruine stompjes.

Bas maakt nog altijd graag een praatje. Elke keer als ik hem zie, schrik ik van de verdubbeling van de jaren die hij maakt ten opzichte van mijzelf en andere leeftijdgenoten. Het harde leven op straat heeft wonderlijk genoeg alleen vat op zijn uiterlijk. Nog altijd is hij de lieve, welopgevoede jongen.

Al bijna twintig jaar ziet hij de bladeren vallen zonder thuis en weet hij dat er een moeilijke tijd aanbreekt. Hij vraagt niets, hij klaagt niet. We delen het gevoel over vallende bladeren. Dat is geen sombere wet van de zwaartekracht, het is confetti op zijn mooist. Dwarrelend, kleurig en feestelijk.

Ik dwaal door de stad, bladeren dansen om me heen. Dagen me uit: schop door die berg bladeren zoals je zo graag doet. Nodigen me uit: hef je gezicht op naar die gouden warmte, de laatste van dit jaar. Verleiden me: spreid je armen en dans met ons mee.

Ondanks alle confetti wil het herfstfeest in de stad maar niet op gang komen, nu er geen kans is Arno nog tegen het lijf te lopen.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (43) heeft een zoon van elf en is communicatieadviseur en schrijver.



Bezoekersreacties:
jet (41) op 24 november 2012:
Mis Bas zo.. Hij heeft mij leven gered! Voor 18 jaar terug hebben Bas en ik een keuze gemaakt, helaas niet de goede.. Maar mis hem zo.Lieve Bas voor altijd in mijn hart lieverd.. Dikke kus

ans (53) op 31 oktober 2010:
hoi anto, heb jij een cd waarop arno zingt. al is het maar 1 liedje? het is al zo lang geleden dat ik hem op een podium heb horen zingen, maar voor ons allen een man en stem om nooit meer te vergeten.

Antoinette (43) op 31 oktober 2010:
Ans, hieronder een link naar het liedje Ruby. Op dezelfde site ook het intro dat hij altijd zong bij optredens: http://bernovansoest.wordpress.com/bands/ruby-fruit-jungle/

Alex (50) op 23 oktober 2010:
Het melancholieke van dit jaargetijde, je woorden raken me, bespelen een gevoelige (bas)snaar.

annie (62) op 22 oktober 2010:
zeer indrukwekkend, Zoals deze jongens verdwaald zijn in hun eigen leven. de rillingen lopen over je rug,als je dit leest. Zeer goed weergegeven. groetjes Grad en Annie

Muus (41) op 22 oktober 2010:
Dít is dus van de bovenste plank! Onbekenden zo beschrijven dat je ze meteen in je hart sluit, dikke tranen met snottebellen om ze huilt...en ze ook niet meer kunt vergeten. Een geschenk voor diegenen die de betreffenden wél kennen. Een geschenk voor iedere lezer.

Ink (41) op 22 oktober 2010:
Zo gaat het dus in het leven....willen leven maar dood gaan aan een kutziekte...Een zooitje van je leven maken en zo door moeten leven!! (Nou ja niet moeten.. maar als je zo verslaafd bent is er niet echt meer een weg terug.Maar ooit had hij die keuze wel!!

Website Security Test