Mijn kind
Door: Antoinette Verstegen op 22 februari 2011

Twaalf wordt hij al, het kind dat ik met de geboorte bijna verloor. Veel te vroeg, veel te klein, maar onmiskenbaar mijn grote liefde, meteen al. Met de geboorte van hem leerde ik de onvoorwaardelijke liefde kennen, en meteen ook de angst, de angst voor verlies van dat wat je het liefst is.

Hij werd na zijn geboorte meteen meegenomen, waarna ik zijn vader maande er achteraan te gaan. De kinderarts werd opgeroepen, klopte me geruststellend op mijn been en zei dat het allemaal goed kwam. In vol ornaat wijdbeens liggend, snauwde ik hem toe dat ik niet zijn vakterrein was en dat ook hij als de donder naar mijn kind moest.

Mijn kind ging, los van mijn navelstreng en vast aan ontelbare slangetjes, naar het academisch ziekenhuis waar hij werd beademd. Daar in de couveuse zag ik dat hij stopte met ademhalen. Maanden later en allang thuis, checkte ik nog, ondanks een bewegend speentje in zijn mond, of zijn borstkas wel meedeed.

Negen jaar later deed hij het dunnetjes over met een buikvliesontsteking. Als je paniek in de ogen van het medisch personeel ziet, weet je dat jouw paniek geen enkele toegevoegde waarde heeft. Ik ben maar gaan roken tijdens de operatie, met trillende vingers sigaret na sigaret, al was dat al lange tijd niet meer mijn gewoonte. Ik belde mijn zus en ze wist meteen wat ik nodig had; haar gezelschap en een slof sigaretten. We zaten buiten in de donkere oktoberkou en dat was goed. Warmte en licht waren te frivool geweest.

Een maand later, niet eens hersteld van zijn eerdere operatie, kreeg hij een ontsteking aan zijn heup. Hij kermde dat dit nog meer pijn deed dan de gesprongen blinde darm. Als moeder lijd je mee, en nog zekerder dan bij de buikvliesontsteking wist ik dat ik hem bij de operatie zou verliezen. Hoe slap worden je knieën als anderhalf uur later dan gepland niet de verpleegster, maar de chirurg met neergelaten mondkapje naar je toe komt.

Opnieuw is het goed gekomen met mijn kind. In zoverre dat ik nu rond zijn twaalfde wel eens schertsend vraag of die navelstreng nog niet is doorgeknipt. Hij antwoordt heel monter dat dit niet het geval is en dat vind ik grappig. Ik zeg dat hij toch echt over een jaar of twintig klaar moet zijn om het huis uit te gaan en dat vindt hij dan weer grappig.

Ondanks de angst voor verlies heeft nooit iemand mij gelukkiger en vrolijker kunnen maken dan mijn kind. Toen ik hem bijna twaalf jaar geleden eindelijk tegen me aan mocht houden, wist ik zeker dat er nooit meer iets boven dat gevoel zou gaan. Ik vind het dan ook niet minder dan een wonder dat het nog steeds elk jaar leuker wordt. Als mijn kind zich maar heel goed realiseert dat hij de premie van zijn ziektekostenverzekering er voorlopig wel uit heeft. Hooguit mag hij op z’n 86e een gehoorapparaat of zo.

Antoinette Verstegen

Onze columniste Antoinette Verstegen maakt ons elke maand deelgenoot van een gedachtenkronkel of zieleroersel. We leerden haar kennen als deelneemster aan de thrillerwedstrijd van Verbum Crime medio 2008, waarbij zij derde werd met haar manuscript 'Wraak'. Antoinette (43) heeft een zoon van elf en is communicatieadviseur en schrijver.



Bezoekersreacties:
Belinda (37) op 14 maart 2012:
Tranen met tuiten! heel trots op jullie en ben nog wel een dagje van slag door het lezen! x

Mieke Maassen (56) op 14 maart 2012:
Een jaar ná de column: ik ook tranen met tuiten, Belinda. Het is allemaal goedgekomen. Moeder en kind maken het nog steeds goed. En paps volgens mij ook.

Maria (35) op 9 maart 2011:
Heftig zeg... Mooi geschreven!

Angelika (50) op 27 februari 2011:
Ik wil het gevoel wel met je delen, de angst, de pijn, de liefde, de moed, alles in een hart. Moedige vechters, dat de angst, de gedachte alleen al, om het verlies van wat ons het allerliefste is zoveel kracht doet groeien. De kracht die de moed geeft om elke dag een stukje los te laten, van wat er is en van wat er was. Hoe meer we loslaten hoe groter de liefde.

Hanneke (43) op 24 februari 2011:
Ik ken je een klein beetje. Deze levenservaring niet. Ik ben onder de indruk. Hoe diep ben jij gegaan! Daar waar de scheiding het meest nabij is laat de LIEFDE zich tot grote diepte voelen. Je prachtige verteltrant had ik kunnen vermoeden, deze past helemaal bij jouw zijn.

Ingrid van der Westerlaken (41) op 23 februari 2011:
Een oermoeder met elke keer weer een oerkracht waarvan je niet wist dat je het in je had. En ik stond aan de zijkant trots te wezen op die ouders en dat mannetje dat zich er telkens opnieuw doorheen vocht...EN WON!!!

Maryvic (40) op 23 februari 2011:
Je kind is rijk met zo'n moeder die zo beeldend haar sterke band met haar zoon kan beschrijven. Ik wens het elk kind en elke ouder toe. Er is geen mooiere nalatenschap dan liefdevolle woorden en herinneringen van je ouders. Mooi dat je zoon nu al beseft dat die navelstreng tussen jullie niet door te knippen valt.

zwemfan (32) op 23 februari 2011:
Onvoorwaardelijk. Tranen in mijn ogen......

Wendy (45) op 23 februari 2011:
Snif! De mijne is inmiddels een kop groter dan ik ben en bijna uitgegroeid, mijn liefde voor hem is meegegroeid en wordt steeds intenser...Heerlijk! x

r. janssen (52) op 23 februari 2011:
wat een herkenning.. die angst , 'startproblemen'... Geniet maar lekker van 'ou menneke, want vur da ge er erg in hed, zittie op kamers!

Arina (44) op 22 februari 2011:
Dit is nou echte moederliefde in goede en slechte tijden, je blijft vanaf de eerste seconde van hun leven van ze houden onvoorwaardelijk. Prachtig geschreven zoals altijd.

mariette (56) op 22 februari 2011:
zo herkenbaar Antoinette, die momenten van schrik en gelaten moeten wachten op het verlossende bericht van de arts. en ja ieder jaar bij de verjaring komen deze herinneringen langs alsof ook zij gevierd moeten worden.

Annie (63) op 22 februari 2011:
Ga, zo lekker door.En geniet met volle teugen, van je zoon,en van het leven!

Oma Gonny (57) op 22 februari 2011:
Mooi omschreven Netje, die zorg blijft voor de rest van jou en zijn leven en zelfs (in mijn geval) de generatie daarna ook nog!

een dankbare mama (40) op 22 februari 2011:
Foute timing, tranen met tuiten aan de herinnering van mijn eigen doodsangsten en de onmiskenbare onvoorwaardelijke liefde voor het nieuwe leventje dat je eindelijk mag vasthouden, op dat moment weet je dat je nooit meer los zult laten wat ze ook allemaal doorgeknipt hebben!

Website Security Test