C.J. Daugherty
Door: Nynke & Wendy op 8 februari 2019

Vorig jaar verscheen de eerste thriller van C.J. Daughterty in Nederland, De echomoorden. Nynke las het boek en volgens haar heeft het boek een beetje van alles: gedegen politiewerk, journalistiek onderzoek, romantiek en een traumatisch verleden. En niet te vergeten een karakter dat veelzijdig genoeg is om een serie over te schrijven. We wilden wel wat meer over deze auteur weten en Nynke en Wendy legden haar een aantal vragen voor.




                                              C.J. Daugherty(c)Jack Jewers


Can you describe yourself in four words? 

Complicated. Unrepentant. Irreverent. Immigrant. 

Where do you get your inspiration from? 

Most of the time my inspiration comes from real life. I read an article about a secret society at Oxford University called The Bullingdon Club, and that inspired Night School – my young adult book series. I worked as a crime reporter when I was in my twenties, and that work inspired The Echo Killing. Often, I’ll read something in the news, and just make a note of it in my ‘Projects’ file. These notes can be brief – sometimes, just one line. It’s only there to trigger something – usually a character. Once I have my main character, the plot falls into place from there. 

Was it your intention from the start to write the character of Harper McClain in a series? 

I wanted to write a crime reporter – one who held a job I once had (working for a newspaper in Savannah, Georgia) but who wasn’t me. That was all I knew when I sat down to create Harper. My first work was to invent her. I knew she was tall, with auburn hair. I knew her best friend was Bonnie, a bartender/artist. I knew they’d known each other a long time. That was the start, and it wasn’t much. Once I decided Harper’s mother had been murdered when she was twelve, though, suddenly I had her whole story – this traumatised child who grew into a woman obsessed with crime. Obsessed with justice. Both aware of what drives her and unable to stop it. Because crime keeps happening. More children are facing what she faced. She has to keep going because justice is impossible. Her obsession makes her fascinating to me.  

Have you any idea already how Harper will develop within the coming/ next books? 

Harper’s development over time is the heart of the series for me. She can’t do anything else for a living and yet her job takes a toll on her. She can’t seem to have a steady romantic relationship – she chooses the wrong men for the wrong reasons. She feels lonely, even though she’s surrounded by people who care about her. I find Harper endlessly fascinating, and I make life even harder for her in book 2! 

Is there some kind of simularity between you and Harper? In what way?  

The only similarity, really, is that she holds a job I once held. I’ve tried to accurately describe her job as I remember it – the adrenaline rush of hearing a crime on the police scanner, and the pell-mell race to get to a crime scene in time. But the crimes she investigates, her background, her friends and her life – those are all invented. 

You are a successful young adult author, how come you’ve decided to switch genre? How did it make you feel? Were you scared or nervous? 

When I first started thinking about The Echo Killing, I’d just finished writing the Night School series and was choosing what to write next. I had a few young adult book ideas, but the idea that really stuck with me was about a crime reporter in the deep south. Not young adult at all. My agent was on maternity leave, so I had a few months on my own to do whatever I wanted, so I decided to play around with a crime novel. It took me less than 120 days to write the first draft of The Echo Killing. It was all there, just waiting to be written. That said, it’s tricky to change genres. Publishing houses like authors to build a brand and stick to that brand. But I don’t work like that. I have so many ideas and I want to write them all. I have never written a book for any reason except that I was excited about the idea and the characters, and I had to know how the story would end. I don’t believe any author should write what they’re told. They should write what they love. The best books are written when everyone around the author is saying: ‘Don’t write that’. 


What is the difference between writing a young adult and a thriller for adults? Do you have a preference?

I suppose the key difference between writing for young adults and older adults is freedom. Young adult fiction has a lot of rules for authors and books. Those rules are very well intended, but they constrain what authors can do. And they limit the books offered to young people. By contrast, crime fiction has almost no rules. I love the freedom of it. My characters make bad decisions and sometimes there are no consequences. They can sleep around if they want to, and nobody cares. They can get drunk and not get arrested or punished in any way. After writing five young adult novels, not caring about the rules felt like flying. Beyond that, though, in terms of my actual writing there’s not much difference. I make my young adult books as complex and intricate and dangerous as my crime novels. After all, most of the people who read young adult novels are adults. So I constantly push against the limitations of the young adult genre, and I intend to keep doing that. 

Apart from Harper McClain, are there any other characters that will return in the next book? Perhaps even as a bigger part? 

You’ll see plenty of familiar faces in book two! Bonnie is there, and Miles, also Baxter. Paul Dells, the managing editor at the newspaper, has a bigger role in book 2. All the detectives are there again. But the crime is brand new. And Harper is going to get right in the middle of it.

Do you read yourself? Who is your favorite author?

I read voraciously. I don’t have a single favourite writer - instead I have a lot of favourite books. Currently in my top 5 are: The Likeness by Tana French – about an Irish detective who covers a murder in which the victim looks very much like her. The Secret History by Donna Tartt – about a group of students at a private university who decide to kill. Station 11, by Emily St John Mandel – the best post-apocalypse book ever written. The Night Circus by Erin Morgenstern – Which is, as the title suggests, pure magic. And All Families are Psychotic, by Douglas Coupland – which makes me feel just a little bit better about my own family.  

Is there something you want to say to our readers? 

Hello! I hope you love The Echo Killing, and I cannot wait for you to read A Beautiful Corpse. Thank you so much for being there.


Nederlandse vertaling interview  

Kun je jezelf in vier woorden omschrijven? 

Gecompliceerd, koppig, brutaal, immigrant (C.J. Daugherty is van oorsprong Amerikaanse, ze woont in Zuid-Engeland).  

Waardoor raak jij geïnspireerd? 

Ik haal mijn inspiratie meestal uit het echte leven. Zo las ik bijvoorbeeld een artikel over een geheim genootschap binnen de Universiteit van Oxford, de zogenaamde ‘Bullingdon Club’, en dat inspireerde me tot het schrijven van Night School, mijn Young adult serie. Ik ben mijn carrière begonnen als misdaadverslaggeefster, en dat werk was de inspiratiebron voor De echomoorden. Vaak als ik een interessant nieuwsbericht lees maak ik er een notitie van in mijn ‘projecten’ dossier. Dat kunnen korte notities zijn, soms zelf een enkele zin. Het zet vaak aan tot grotere dingen, een personage bijvoorbeeld. Als ik eenmaal mijn hoofdpersoon heb, dan rolt het verhaal er vanzelf uit. 

Wist je vanaf het begin af aan al dat je een serie wilde schrijven met Harper McClain in de hoofdrol?

Ik wilde schrijven over een misdaadverslaggeefster, eentje die ongeveer dezelfde baan als ik ooit had (een krant in Savannah, Georgia), maar die verder niet op mij leek. Dat was alles wat ik wist toen ik begon met schrijven. Mijn eerste taak was om Harper uit te vinden. Ik wist dat ze lang was en kastanjebruin haar had. Ik wist dat haar beste vriendin Bonnie heette en een bartender/kunstenaar was. Ik wist dat ze elkaar al heel lang kenden. Zo begon ik. Veel was het niet, maar op het moment dat ik besloot dat Harpers moeder was vermoord toen Harper twaalf was, had ik ineens haar hele verhaal; een getraumatiseerd kind die uitgroeide tot een volwassen vrouw met een obsessie voor misdaad, maar ook voor rechtvaardigheid. Het is iets wat haar voortdrijft, maar ook tot wanhoop drijft, want misdaad gebeurt iedere dag maar weer. Het aantal kinderen dat ervaart wat zij heeft ervaren, stijgt. Ze moet wel doorgaan want gerechtigheid lijkt onmogelijk. Haar obsessie fascineerde me.  

Heb je enig idee hoe Harper McClain zich gaat ontwikkelen in de volgende boeken? 

Harpers groei en ontwikkeling is de kern van de serie voor mij. Ze kan geen ander werk doen en tegelijkertijd eist het zijn tol. Het lukt haar niet om een relatie aan te gaan, ze kiest steeds de verkeerde man voor de verkeerde redenen. Ze is eenzaam, ondanks dat ze genoeg mensen om zich heen heeft die om haar geven. Ik vind Harper eindeloos fascinerend. En in het tweede deel maak ik het haar nog even een stukje moeilijker. 

In welk opzicht lijk jij op Harper? 

De enige overeenkomst tussen Harper en mij is dat ze het werk doet dat ik ooit deed. Daarin ben ik ook heel secuur te werk gegaan. Ik heb haar baan als misdaadverslaggeefster precies zo omschreven als dat ik me herinnerde – de adrenaline shot als er een misdaad gemeld wordt over de politie scanner, de race om dan op tijd op het plaats delict aan te komen. Maar de zaken die ze onderzoekt, haar achtergrond, haar vrienden en leven, die heb ik allemaal verzonnen. 

Je bent een succesvol young adult schrijver. Hoe komt het dat je besloot om van genre te switchen? En hoe voelde dat? Was het niet spannend?  

Toen ik begon te denken aan De echomoorden, had ik net Night School afgerond en zocht naar een volgende project. Ik had wel een aantal ideeën voor een nieuwe young adult, maar het idee van een misdaadverslaggeefster in het zuiden van Amerika bleef in mijn hoofd zitten. Totaal geen young adult materiaal. Mijn literair agent ging met zwangerschapsverlof en zo had ik dus ook een paar maanden ‘vrij’ om te schrijven wat ik wilde schrijven. Dat deed me besluiten om een begin te maken met een thriller en te zien waar het schip strandde. Het kostte me nauwelijks 120 dagen om een eerste versie van De echomoorden op papier te zetten. Het was er gewoon, alsof het wachtte om geschreven te worden. Dat gezegd hebbende, het is lastig om van genre te wisselen. Uitgeverijen willen graag dat auteurs zich uitbouwen als een merk en daarbij blijven. Maar zo werk ik liever niet. Ik heb zoveel ideeën en ik wil ze allemaal uitschrijven. Ik heb nog nooit een boek geschreven voor een andere reden dan dat ik wild van het idee en de personages was, en dat ik gewoon moest weten hoe het verhaal zou eindigen. Ik denk niet dat je auteurs moet vertellen wat ze wel en niet mogen schrijven. Ze moeten schrijven waar ze van houden. De beste boeken, zijn de boeken waarvan iedereen zei ‘dat moet je niet schrijven’. 

Wat is het verschil tussen het schrijven van een young adult en een thriller voor volwassenen? Heb je een voorkeur?

Ik denk dat het verschil tussen die twee ‘vrijheid’ is. Young adult fictie komt met heel veel regels voor schrijvers. Die zijn uiteraard goed bedoeld, maar leggen wel een beperking op de creativiteit van de auteur. En ze zijn ook een beperking in het aanbod van boeken voor jonge lezers. Thriller voor volwassenen hebben daarentegen geen regels. Ik houd van die vrijheid. Mijn personages maken foute beslissingen en soms zijn er dan gewoon geen consequenties. Ze kunnen de hele dag in bed blijven liggen, en niemand vindt er iets van. Ze worden dronken, maar niet gearresteerd of berispt. Na vijf young adult boeken, voelde het schrijven van een thriller als vliegen. Voor de rest is er weinig verschil. In beiden genres houd ik van complex en ingewikkelde verhalen met een gevaarlijk randje. Over het algemeen zijn het volwassenen die young adult lezen. Dus in principe blijf ik tegen de grenzen van de regels duwen.

Welke personages, naast Harper McClain, zullen er nog meer terugkomen in het vervolg? En krijgen sommige misschien een grotere rol?

Je gaat veel bekende gezichten terug zien in boek 2. Bonnie bijvoorbeeld, maar ook Miles en Baxter. Paul Dells, haar collega, krijgt een grotere rol. Alle rechercheurs zullen er weer zijn. Maar de misdaad is gloednieuw en Harper komt er middenin. 

Lees je zelf ook en wie is je favoriete auteur? 

Ik verslind boeken. Eigenlijk heb ik niet echt een favoriete auteur. Daarentegen heb ik wel heel veel favoriete boeken. In mijn top vijf staat op dit moment; 1. De gelijkenis van Tana French - over een Ierse rechercheur die te maken krijgt met een misdaad waarbij het slachtoffer heel erg op haar lijkt. 2. De verborgen geschiedenis van Donna Tartt over een groep studenten van een privé universiteit die besluiten te gaan moorden. 3. Station 11 van Emily St John Mande, gewoon het beste post-apocalyptische boek ooit. 4. Nachtcircus van Erin Morgenstern, dit is, zoals de titel het ook al zegt, pure magie. 5. All families are Psychotic van Douglas Coupland. Daardoor voel ik me een stukje beter over mijn eigen familie.  

Is er nog iets wat je tegen onze lezers wilt zeggen? 

Hallo! Ik hoop dat jullie genoten hebben van De echomoorden en ik kan niet wachten totdat jullie A Beautiful Corpse hebben gelezen. Heel erg bedankt dat jullie er zijn!

Nynke & Wendy



Bezoekersreacties:
Website Security Test