Cis Meijer
Door: Wendy en Soraya op 18 september 2019

Onlangs is Dark mind van Cis Meijer verschenen. Weer een nieuwe spannende jeugdthriller. Niet eerder had VrouwenThrillers.nl een interview met de auteur, het was dus de hoogste tijd om Cis een aantal vragen voor te leggen. Soraya las het boek en had daarna wat vragen voor de auteur, maar ook Wendy (die alle voorgaande jeugdthrillers van Cis heeft gelezen) wilde wel wat meer weten. En wat is het dan leuk als de auteur er ruim de tijd voor neemt om de vragen uitgebreid en openhartig te beantwoorden.





Wie is Cis Meijer? Kun je wat over jezelf vertellen? 

Ik ben een denker. Dat gaat van afwezig dagdromen tot piekeren. Daarnaast ben ik een optimist, enthousiast en tegelijkertijd kijk ik vaak de kat uit de boom. Ik vind het niet altijd makkelijk om mensen te vertrouwen. Schrijven ontspant me. Ik hou van Amsterdam, de stad waar ik woon. Op de fiets door de stad, onder het Rijksmuseum door of in Noord langs de weilanden en het IJ. Ik heb Indisch bloed en mis soms dat deel van mijn wortels. Waar mijn voorouders hebben geleefd (Sulawesi, Kalimantan en ik dacht ook Java) is ver weg, redelijk onbekend voor me. De eerste keer op Bali was het alsof alle puzzelstukken in elkaar vielen. Het voelde er zo vertrouwd. Thema's uit mijn jeugd (groepsdruk, gescheiden ouders, vriendschap, verraad) hebben me deels gevormd. Ik verwerk ze in mijn boeken. 

Kun je ons iets over jouw schrijfproces vertellen? Begin je gewoon ergens en laat je het verhaal je leiden of heb je vooraf al alles uitgedacht.

Ik begin nooit zomaar ergens. Er zijn altijd wel een paar thema's die me interesseren. Een nieuw verhaal start na een periode waarin ik veel geassocieerd heb. Ik noteer vaak losse woorden, en nieuwsfeiten die me opvallen. En ik schrijf het op als iemand iets zegt wat me erg aan het denken zet. Met mijn telefoon film ik filmscènes die me raken. Het echte schrijfwerk komt pas nadat ik de plot heb bedacht, research heb gedaan, personages heb uitgewerkt en een synopsis heb geschreven. Vervolgens schrijf ik hoofdstuk-kaartjes met daarop in een of twee zinnen de kern van het hoofdstuk. Die leg ik voor me op tafel en daar ga ik letterlijk bovenhangen om te bekijken of alle opeenvolgende schakels in het verhaal kloppen. Dat doe ik ook tijdens het schrijven. En na afloop weer.

Ik vind synopsissen schrijven stom, omdat een samenvatting op papier er zo 'droog' uitziet. Maar hij is wel een belangrijke houvast. Soms, na lange schrijfdagen, check ik de synopsis of de hoofdstuk-kaartjes en dan weet ik of ik nog on track ben. Elk hoofdstuk moet logisch op het voorgaande volgen, en het moet een functie hebben. Het verhaal mag niet gaan zwabberen. Tijdens het schrijven wil ik wel verrast kunnen worden. Het einde heb ik in mijn hoofd, daar schrijf ik naartoe. Toch kunnen details uit de synopsis veranderen omdat ik een nieuw inzicht krijg. Ik moet het verhaal eerst 'doorvoelen'. Tijdens het schrijven voel ik pas echt wat mijn personages doormaken. 

Als je jouw eigen boeken zou moeten omschrijven hoe zou je dat dan doen? 

Een combinatie tussen een thriller en detective: Jonge hoofdpersonen moeten met gevaar voor hun leven een (misdaad-)mysterie zien op te lossen en de dader ontmaskeren. 

Ik, Soraya, heb onlangs Dark Mind van je gelezen, hierbij speelt o.a. pesten en alcohol/drugsgebruik een rol. Dit is een onderwerp die we in meerdere van jouw boeken vinden. Is hier een specifieke reden voor?  

Voor de onderwerpen die ik gebruik kijk ik naar de wereld, het 'schoolleven' en verhalen van jongeren om me heen, en naar mijn eigen jeugd. Ik wil niet zomaar over iets schrijven, ik moet er iets bij voelen. Pesten en alcohol/drugsgebruik komt allebei veel voor en jongeren herkennen zichzelf of anderen daarin. Wat betreft het pesten: Jongeren kunnen keihard zijn tegen elkaar. Het geeft me veel stof om over te schrijven. Ik ben zelf als kind weleens het mikpunt geweest, ik was zo'n makkelijke target. Het meisje dat het thuis moeilijk had, leefde zich uit op mij. Ik was negen en wist niet hoe ik van me af kon slaan, ik had echt geen idee. Maar ik liet niet merken dat het pijn deed. Te trots. De onmacht van vroeger heb ik omgezet naar iets positiefs, tenminste, zo zie ik dat. 

Bij Dark Mind en Knock-out voelde ik de noodzaak om deze onderwerpen (pesten, groepsdruk) een plek te geven. Een vriendin vertelde me over een feestje waar haar puberdochter was geweest. Haar klasgenoot was na teveel alcohol out gegaan. Alcoholvergiftiging. De anderen durfden eerst 112 niet te bellen, bang dat ze de schuld van de drank zouden krijgen. Het meisje heeft het net overleefd. Op een middelbare school vertelde een meisje van vijftien hoe ze na een schoolfeest in coma raakte en in het ziekenhuis was beland. Ik vind het belangrijk om daar een licht op te schijnen. Mijn eerste doel is om jongeren meer leesplezier te geven, maar daarnaast hoop ik ook dat sommigen meer bewust worden van de gevolgen van o.a. pesten, groepsdruk en drugs/alcoholgebruik.

Met je boeken hoop je de jeugd weer meer aan het lezen en eventueel schrijven te krijgen, voorin Dark Mind staat daarom een schrijfopdracht. Dit deed je in eerdere boeken ook al. Komen hier veel reacties op? En merk je dat dit echt doel treft bij de jeugd? 

Er komen vooral na schoolbezoeken veel reacties op. Het afgelopen jaar kreeg ik een mooie bundel vol inzendingen van schoolklassen uit Friesland. Ook via mail kreeg ik veel teksten opgestuurd. Soms doen leerlingen mee aan de wedstrijd als schoolopdracht. Ze ontdekken hoe leuk ze het vinden om zich al schrijvend in te leven in een spannende scène. Als tip zeg ik ze gebruik te maken van hun zintuigen. De angst en de spanning die ze beschrijven is vaak sterk te voelen. Daar ben ik van onder de indruk. Ik hoop dat veel meer jongeren gaan schrijven, ook los van een wedstrijd. Omdat ik denk dat het goed voor je is, je gevoelens en gedachten op papier te zetten. Af en toe krijg ik berichtjes van lezers die van schrijven houden. Ze vertellen over hun vorderingen en soms moet ik een stukje lezen en er feedback op geven. 

Dark Mind is je vijfde boek bij Uitgeverij De Fontein, hoe verloopt de samenwerking nadat je een manuscript het ingeleverd, heb je bijvoorbeeld inspraak over hoe de cover eruit gaat zien?  

Nadat ik een manuscript heb ingeleverd wordt het gelezen en krijg ik het terug met waardevolle feedback. De feedback gebruik ik voor de volgende versie. Voor de cover voegen mijn uitgever en ik onze ideeën samen. Uit die ideeën ontwierp grafisch ontwerper Wil Immink voor mijn vijf boeken prachtige covers. Helaas is hij dit jaar overleden. 

Net als in je eerdere boeken heeft Dark Mind weer een vrouwelijk hoofdpersonage. Doe je dit omdat je je dan het beste kunt inleven of heeft het een andere reden?  

Ja, ik kan me het beste inleven in vrouwelijke personages. Maar in Dark mind zit ook een jongens-ikfiguur: Thom. En ik vond het interessant om vanuit Thom te schrijven. Jongeren die ik tijdens schoolbezoeken over mijn boeken sprak, wilden graag een keer vanuit een 'jongens-ik' lezen. Ze hebben me een schat aan informatie gegeven. Zo vertelden ze tot in detail hoe een wapenoverdracht eraan toe kan gaan. Maar niet alleen dat. Ook over mishandeling waar ze thuis slachtoffer van waren geweest. Dankzij de jongens die op scholen openhartig hun waargebeurde verhalen vertelden, kon ik Thom ontwikkelen.  

Kun je de personages na het schrijven van een boek goed loslaten of blijven ze nog een tijd in gedachten bij je?  

Ze zijn me dierbaar en blijven een tijd in gedachten bij me. Ik heb bijna altijd een tijdje moeite om ze helemaal los te laten. Maar zodra ik een nieuw verhaal ontwikkel en me focus op nieuwe karakters, gaat het loslaten vanzelf. 

Zou je ook weleens in een ander genre willen schrijven? Zo ja, welke? 

Een humoristisch boek staat op mijn verlanglijstje. Ik heb geen idee of ik dat kan, het lijkt me erg moeilijk. Maar wie weet probeer ik het ooit eens. 

Lees je zelf graag en zo ja, welk boek ligt nu op het nachtkastje?

Ik lees erg graag in schrijf-vrije periodes. Maar tijdens het schrijven, lees ik bijna geen fictie, alleen nieuwsartikelen, en research-materiaal voor mijn boek. Bovenop mijn boekenstapel ligt nu De eenzaamheid van de priemgetallen, van Paolo Giordano. Deze zomer las ik Een huis vol leugens van Nicci French. 

Wil je zelf nog iets tegen de lezers van VrouwenThrillers zeggen?  

Tijdens de boekenweek voor jongeren (20-29 september 2019) ga ik met twintig andere schrijvers op tournee van school naar school. Samen spreken we duizenden leerlingen over verhalen. Ik merk in de klas dat leerlingen (ook als ze zestien zijn) het leuk of ontspannend vinden om voorgelezen te worden. Als jullie ook uit je favoriete boek een stukje voorlezen aan een dochter, zoon, neef of nicht die niet van lezen houdt, wie weet bereiken we samen dan nog meer toekomstige lezers. 

Wendy en Soraya



Bezoekersreacties:
Website Security Test