Hoe gaat het nu met...Inge Ipenburg
Door: Aline van Wijnen op 23 januari 2020

Bij Vrouwenthrillers.nl zijn we best nieuwsgierig. Niet alleen zijn we benieuwd naar de schrijversperikelen als een boek net verschenen is, wij vragen ons toch ook af hoe het met de auteur gaat als de grootste drukte rondom de promotie van een boek voorbij is. 
Aline ging weer in gesprek met Inge Ipenburg





Het is weer een tijdje geleden dat we elkaar hebben ontmoet. Hoe gaat het met jou? 

Het is een heftig jaar geweest. Een jaar vol uitersten. Euforie omdat twee boeken waar ik jaren aan gewerkt heb dit jaar verschenen, maar ook groot verdriet om de dood van mijn moeder. Als een kind zo blij met de Storytel Award voor beste voorlezer van audioboeken. En diep geraakt door het verlies van een vriend die vlak na de dood van mijn moeder de vriendschap verbrak. Enorm gefrustreerd over het later dan gepland verschijnen van Moordenaarsstorm door gedoe in de laatste fase, maar ook opgelucht en trots door de goede reacties op zowel Moordenaarsstorm als De mannen vallen. Leegte was er vooral eind december. Leegte en vermoeidheid door al het afscheid nemen. Niet alleen van mijn moeder en de vriend, maar ook van mijn Siciliaanse kronieken met al zijn karakters om wie mijn leven drie jaar lang draaide, onderwijl rennend van studio naar studio om heel veel audioboeken met net zo veel deadlines in te spreken. Ik heb een paar weken genikst, gebingewatched, gegeten met- en gekookt voor vrienden. Dat was goed. Er is weer ruimte voor het leven in mijn lijf en mijn geest. 

Als ik naar de waarderingen op Hebban kijk, is je tweeluik goed ontvangen. Ben je er zelf tevreden over of had je iets anders willen doen? 

Tevreden is zo’n vreemd woord. Het klinkt altijd meer als een zeven dan als een tien. Het kan altijd anders, maar trots ben ik wel. Zo’n groot verhaal in twee dikke boeken spannend en kloppend krijgen vereist doorlopend heel veel keuzes, en heel veel oplossingen die volkomen logisch moeten zijn vanuit de karakters, maar tegelijkertijd ook verrassend, ontroerend en spannend. Ik merk steeds meer dat ik mijn boeken omarm alsof het mijn kinderen zijn en pas los laat als ik zeker weet dat ik ze alles heb meegegeven om geliefd en begrepen te worden. 

Je hebt waarschijnlijk inmiddels vele reacties op je tweeluik ontvangen. Welke is je het meest bijgebleven? 

Herman Huisstee, de beste vriend van Max (de hoofdpersoon), is op papier als je hem kort zou beschrijven een uiterst controversieel iemand. Uitgevers haakten af om die reden, maar bij de lezers is Herman extreem geliefd. Dat is fijn en bijzonder. Sowieso het feit dat mijn karakters voor de lezers mensen van vlees en bloed zijn, waar ze van houden en innig met meeleven, geeft me altijd een gelukzalig wee gevoel in mijn buik. Maar kleine foutjes waar ik terecht op gewezen wordt, daar kan ik van wakker liggen. Bij deze: Sorry, ik weet dat GianLuca het kattenluikje voor Pipo gemaakt heeft en dat Max in een later stadium daar niet Fosco in gedachten dankbaar voor hoeft te zijn. 

Heb je al plannen voor een nieuw boek? Wordt het weer een thriller? 

Ik heb in relatief korte tijd vier boeken geschreven, een audioserie, (de Storytel Original Als anderen slapen) en twee korte verhalen. Ik schreef achter elkaar door. De afgelopen maanden heb ik voor het eerst sinds zes jaar doorgebracht zonder actief aan een verhaal te werken en dat was goed. Maar in mijn hoofd ontvouwde zich de ideeën, werden beelden gevormd, losse gedachtes zijn genoteerd in mijn onafscheidelijke aantekeningenboekjes en vandaag heb ik een nieuw document aangemaakt op mijn laptop met op de openingspagina de werktitel, de datum en…Eerste versie. Het wordt spannend, dat kan bijna niet anders.

Aline van Wijnen



Bezoekersreacties:
Website Security Test