Mel Wallis de Vries
Door: Megan en Annette op 1 oktober 2011

Vorig jaar werd het boek Vals van Mel Wallis de Vries verkozen tot de Beste Nederlandse VrouwenThrillers van 2010. Een heel bijzondere titel voor een jeugdthriller. Megan en Annette (dochter en moeder) gingen vorig jaar samen naar Amsterdam om Mel haar prijs te geven en haar enkele vragen te stellen. Deze keer stelden we haar enkele vragen via email over haar nieuwste boek Verstrikt.

1. Hoe kon je zo goed beschrijven hoe het is voor iemand die in coma ligt?

Mel:
Verstrikt is eigenlijk gebaseerd op mijn allergrootste angst: het grote, eeuwige zwart. Ik word ’s nachts wel eens wakker en dan weet ik een paar seconden niet waar ik ben. In die paar seconden kan ik dan echt een soort doodsangst voelen. Vanuit die angst ben ik Verstrikt gaan schrijven. Stel je voor dat je je ogen opendoet, dat alles zwart is, en dat het zwart niet verdwijnt. Om te voelen hoe dat zou zijn, ben ik tijdens het schrijven van Verstrikt in onze badkamer (die geen ramen heeft) gaan liggen met het licht uit. En dan geen vijf minuten, maar echt een uur. In het begin is het nog wel grappig (welke idioot gaat nu in zijn eigen badkamer op de grond liggen met het licht uit?), maar na een tijdje begint het donker beklemmend te worden. Ik begon allemaal gekke dingen te horen, en soms dacht ik zelfs dat ik iets voelde. Het is heel gek hoe je fantasie op hol slaat in een afgesloten, donkere ruimte. Gelukkig kon ik het licht aandoen en weglopen. Maar in Verstrikt zit een van de hoofdpersonen echt opgesloten in dat duister.

2. Heb je zelf wel ’ns meegemaakt dat je beste vriendin of iemand anders zo lang in het ziekenhuis lag?

Mel:
Nee, gelukkig niet. Ik heb als kind zelf wel een paar keer in het ziekenhuis gelegen, waarbij een verwaarloosde blindedarmontsteking de langste opname was (een paar weken). Ik kan zelfs nu nog de eenzaamheid voelen van die ziekenhuisopname. Verschrikkelijk vond ik het. Ik mocht mijn bed niet uit. Via het inpandige raam in mijn kamer zag ik de hele ziekenhuiswereld aan me voorbij trekken. Er waren maar een paar momenten per dag dat iemand mijn kamer binnen kwam. En dan meestal om me nog wat meer te martelen (prikje, bloed afnemen, etc. etc.). Dat gevoel kon ik mooi voor Verstrikt gebruiken.

3. Op de cover van Verstrikt staat een foto van Eline, die de modellenwedstrijd heeft gewonnen. Was je zelf ook bij de fotoshoot? Hoe was dat?

Mel:
Natuurlijk was ik bij de fotoshoot! Ik had het niet willen missen. Het was een ontzettend leuke dag. Er waren twee fotografen aanwezig, de vormgeefster en natuurlijk Eline. Eline moest tegen een zwarte achtergrond poseren in de rook. En ze moest net doen alsof ze verdronk en weggleed in het grote zwart... Ze zei: ‘Ik was al bang dat ik dood zou gaan in je boek.’ Wat dat betreft zijn mijn boeken weinig glamorous, ha, ha. In het begin moest Eline nog een beetje wennen, maar na een half uur stond ze als een professioneel model te poseren. Ik vind het mijn mooiste cover tot nu toe geworden. En dat voor een meisje zonder enige ervaring. Ik ben heel blij dat we dit jaar weer de modellenwedstrijd gaan doen.

4. Je vorige boek, Vals, is gekozen tot beste vrouwenthriller van 2010. Was het daardoor moeilijker of makkelijker om nu een nieuw boek te schrijven?

Mel:
Tijdens het schrijven heb ik er gelukkig niet zoveel over nagedacht. Maar nu Verstrikt uitkomt, vind ik het het wel spannender dan bij een ‘normaal’ boek. Het was tenslotte echt een superprijs om te winnen! De kans is denk ik niet zo groot dat ik ooit nog zo'n prijs win. Misschien had ik na Vals maar moeten stoppen met schrijven ;-).

5. Verstrikt is heftiger dan je vorige boeken. Meer seks, drugs en expres overgeven om af te vallen. Ben je niet bang dat het je lezers op ideeën brengt?

Mel:
Ik vond het zelf ook een behoorlijk heftig verhaal om te schrijven. Je ziet het gewoon misgaan bij de twee hoofdpersonen, Lara en Maud. Allebei hebben ze geen stabiel thuisfront, en in het boek kan je lezen hoe makkelijk het dan is om met de verkeerde mensen in aanraking te komen en de verkeerde keuzes te maken. En hoe catastrofaal het dan kan aflopen. Ik hoop dat mijn lezers door Verstrikt deze dingen juist niet gaan doen. Tijdens het schrijven had ik af en toe de neiging om naar Maud en Lara te roepen: ‘Niet doen! Pas nou toch op! Doe niet zo dom!’ Hopelijk is dat ook het gevoel dat bij mijn lezers overheerst.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat de ruwe versie van Verstrikt eigenlijk nog veel heftiger was. Op aanraden van mijn uitgever zijn er bepaalde scènes uitgehaald (nee, ik ga niet zeggen welke scènes dat zijn, dat blijft geheim, maar heftig waren ze wel ;-) ). De balans van het boek is daardoor beter geworden, elke heftige scène heeft nu een doel. Maar wie weet geef ik ooit nog een keer Verstrikt part II - The Deleted Scenes uit ;-).

6. Hoe lang doe je gemiddeld over het schrijven van een boek?

Mel:
Ik schrijf gemiddeld zes tot acht maanden over een boek. Ik begin rustig, maar tegen mijn deadline aan (maart, april) is het echt keihard doorwerken en behoorlijk afzien. Elk jaar weer zijn dat rotmaanden. Gelukkig weten mijn vrienden en familie dat, dus laten ze me dan met rust.

7. Waar komen je ideeën voor een nieuw verhaal vandaan?

Mel: Meestal werk ik een van mijn eigen angsten uit tot een verhaal. Helaas ben ik een onuitputtelijke bron van angsten en fobieën (dat is goed voor mijn boeken, maar niet goed voor mijn eigen gemoedstoestand). Verstrikt is op zo’n (doods)angst gebaseerd. Soms baseer ik een verhaal ook op een locatie. Het huisje in de Ardennen van Vals bestaat bijvoorbeeld echt. Ik ben daar een paar keer geweest met vrienden. We zijn allemaal heelhuids teruggekomen, maar ’s nachts dacht ik wel eens in mijn bed: Stel je voor dat er nu wat gebeurt, dan is er helemaal niemand in de buurt...

8. Krijg je hulp bij het schrijven van je boeken? Of doe je het helemaal alleen?

Mel:
Natuurlijk kan ik altijd mijn uitgever om hulp vragen, maar het schrijfproces zelf doe ik alleen. Eigenlijk is dat het enige nadeel van schrijven. Het is soms zo eenzaam. Er is nooit iemand die koffie voor me haalt, of een boterham smeert. Als ik aan het schrijven ben, kan ik heel erg verlangen naar de periode waarin ik weer wat meer onder de mensen kan zijn. Dat is dan echt de beloning die in het verschiet ligt. Zeg maar de worst die ik voor mijn eigen neus hang.

9. Denk je al na over een nieuw boek? Kan je daar al iets over vertellen?

Mel:
Ik ben er net mee begonnen (de eerste twee bladzijdes staan op papier). Het verhaal gaat over een groep jongeren (jongens en meisjes). En het boek begint meteen met een moord. Ik vond het wel weer eens tijd worden voor wat echte doden ;-). Verstrikt is emotioneel heel heftig. Het nieuwe boek wordt meer rechttoe rechtaan spannend. Er is een moord gepleegd, wie heeft het gedaan?

Megan en Annette



Bezoekersreacties:
Website Security Test