ZATERDAG – EEN UUR VOOR HET FEEST

BO

'Er gaat iets vreselijks gebeuren. Ik voel het aan alles.' Ik zit naast Joyce en staar naar buiten. De Middellandse Zee ligt als een azuurblauwe spiegel voor me, waarin de zon haar laatste stralen laat reflecteren.

'Jouw voorgevoel is best oké, Bo. Dat heb ik al vaker gemerkt, maar je moet niet overdrijven.' Mijn zus grinnikt, een lachje dat ik maar al te goed ken.

'Doe niet zo.' Ik duw mijn blonde haren naar achteren.

Joyce zit onderuitgezakt in de kussens van de sofa, waardoor de split van haar galajurk bijna tot haar middel openvalt. Ze is nu eenmaal geen type voor avondjurken en hoge hakken. 'Weet je details? Dan hebben we er ook wat aan.'

Ik heb nu al spijt dat ik erover begonnen ben. Zo doet ze nou altijd. Ik weet dat ze me zelfs op mijn zesentwintigste nog steeds als haar kleine zusje ziet, maar dit gevoel is groter dan ikzelf. Ik sta op, loop naar de schuifdeuren en kijk naar buiten. Aan het strand flaneren stelletjes in de laagstaande zon. Maar zelfs dit adembenemende uitzicht geeft me geen rust. 'Ik weet dat jij niets ophebt met mijn voorgevoel, maar ik denk dat we beter thuis kunnen blijven.'

'Hé Bonita, dat feestje ga je me mooi niet door de neus boren. Ik heb hiervoor een weekendje met mijn vriendin afgezegd.'

Natuurlijk weet ik dat ze megaverliefd is. Ons appcontact kleurt sinds kort rood van de hartjes. Maar dit is niet de tijd om het daarover te hebben. Als ze denkt dat ze me een schuldgevoel kan aanpraten, heeft ze het mis.

'Joh, we hebben ons opgepoetst en bespoten met een zoete walm om naar de party van jouw modellenbaas te gaan, en nu wil je toch maar niet gaan? Meen je dat serieus?'

Ik draai me met een ruk om. 'Het is...' Ik wil haar flink toespreken tot ik haar gezicht zie. 'Joyce, ik wil liever geen gelijk krijgen.'

Joyce duwt Armani weg, die zo luid spint dat ik het zelfs hier hoor. Ze heeft al vaak aangegeven dat ze niet begrijpt waarom ik al die zwerfkatten in huis opvang, terwijl alles in mijn leven draait om schoonheid. Maar ik kan geen enkele oproep van een verwaarloosde kat negeren. Het is prachtig om te zien hoe Coco's wondjes herstellen doordat Armani haar schoonlikt op de plekken waar ze zelf moeilijk bij kan.

Joyce pulkt aan een velletje bij haar nagel. 'Misschien gebeurt er juist wel een ongeluk doordat we thuisblijven. Dat kan toch?'

'Dat kan, ja.' Ik zucht, omdat ik besef dat ze gelijk heeft. Het gevoel dat er iets dreigt speelt me al de hele dag parten. Ik hoopte dat het weg zou trekken, of dat er iets zou gebeuren waardoor het verklaard werd. Maar nu het tijdstip van vertrek dichterbij komt, knijpt het onheilsgevoel mijn hart steeds meer samen. Wist ik maar wat ons te gebeuren staat. Of liever nog: kon ik maar net zo onbevangen genieten als ieder ander.

Joyce gaat rechtop zitten en slaat haar benen over elkaar. Meteen trekt ze de jurk wat naar beneden, waardoor de hoge split bijna uitscheurt. 'Oké, dit is wat we gaan doen.' Ze klopt op de kussens naast zich.

Met een paar passen ben ik bij haar. Ik ga naast haar zitten en pak haar handen. Ons zussencontact is ingewikkeld, maar ondanks alles hou ik megaveel van haar. Het is fijn dat ze naar Malta is gekomen, zeker omdat ik problemen heb met Nick. Er woedt een stille oorlog in ons huwelijk, waar ik met niemand uit mijn kennissenkring over kan praten. Mijn sociale netwerk is hetzelfde als de complete modellenwereld op Malta, die helemaal draait om Alain, de eigenaar van het modellenbureau, die ook nog dikke vrienden is met de charmante Nick. Alain heeft me zelfs aan hem voorgesteld, waarna ik vijf jaar geleden met hem getrouwd ben. Hij is een duikinstructeur met opbollende spieren en een glimlach die me naar een roze bril liet grijpen. Maar nu hangt er een nevel over ons geluk.

Toen ik Joyce belde, had ze maar een half woord nodig. 'Ik kom eraan,' zei ze. Dat ze meteen naar me toe kwam, was niet de bedoeling. Maar zo is Joyce. Ze denkt dat zij de enige is die mijn problemen kan oplossen.

'Geen belerende preek, alsjeblieft,' zeg ik daarom met een scheef lachje.

'Natuurlijk niet, liefje. Ik weet dat jij meer voelt dan ik. Maar...' Ze geeft me een kneepje in mijn handen. 'Nu zijn we sowieso al extra alert op signalen. Ik zal op het feest je oren en ogen zijn en meteen op problemen anticiperen. Komt goed.'

Ik wil protesteren, maar als ik haar blik vol liefde zie, kan ik niet anders dan glimlachen over zoveel positiviteit. 'Je hebt gelijk. Bovendien kan ik ook niet wegblijven van een feest van Alain.'

'Dus je hebt nog wel zin om te gaan?'

'Nou ja, dit gaat niet over zin hebben. Het is een verplichting omdat je daar moet opvallen bij de belangrijke contacten die Alain altijd uitnodigt.'

Joyce hijst zich overeind van de bank, doet al balancerend haar stiletto's aan en poseert dan op een overdreven manier. 'Wie weet val ík wel op.'

Ik schiet in de lach. 'Zo is dat! Never stop dreaming.' Tot mijn opluchting lacht mijn zus net zo vrolijk mee.