Het leven van een thrillerauteur gaat niet over rozen. Of handboeien, dat is misschien meer toepasselijk. Er zijn zoveel haken en ogen en hindernissen dat je als schrijver wel een kaarsrechte rug moet hebben om rechtop te blijven staan. In mijn geval kwam de grootste klap zo’n tien maanden na mijn debuut. Ik schreef in 2014 een knappe vrouwenthriller en verkocht er zelfs zo’n 12.000 stuks van. Kat-in-het-bakkie, zou je zeggen. Kom maar op met die luie stoel en de pantersloffen. 

Het leven lachte me uit. Eerst was er de 'scheiding from hell'. Mijn ex zakte dieper weg in zijn verslaving en ik raakte steeds meer geïsoleerd. Het ging niet meer en dat vrat mijn hart op. Bijna twee jaar duurde het voor de rechtbank de van verdriet doorweekte papieren eindelijk met de houten hamer afklopte. Daarna bleek hoe hoog de tol was. Het begon met haaruitval en angstaanvallen en eindigde met concentratiestoornissen. Ik mocht al blij zijn als ik nog een Sinterklaasversje van vier regels op papier kreeg. Ik krabbelde weer op. Gelukkig bleven de bladen me trouw. Ik schreef artikelen en interviews en verkocht zelfs af en toe een spannende winterthriller of zomers griezelverhaal. 

'Je moet eens iets aan jouw website doen.' Mijn accountant grinnikte beschaamd toen hij het zei. ‘Je betaalt al zeven jaar voor een domeinnaam die niet meer werkt.’ Ik slikte en at een reep troostchocola.

Langzaam begon het thrillerbloed weer te stromen. Eerst zachtjes, als dikke stroop, tot het tenslotte als kolkende lava door mijn lichaam spoot. Schrijven! Ik wilde schrijven! Ik zou in mijn nieuwe boek mijn ex vermoorden en alle mensen die me beschimpten omdat ik een eendagsvlieg was gebleken tegen de muur blazen. 

Ik krabbelde op. Stortte neer. Volgde een opfriscursus. Schreef een paar jaar columns voor een weekblad. En ineens, op een lome vakantiedag, zag ik haar voor me. Een robuuste, stoere dame. Beschadigd, maar voor de duvel niet bang. Emma moest ze heten. Voor ik het wist knipperde mijn cursor als een extra zonnevlek aan de tuintafel. Glas limonade. Twee koekjes. En daar was Emma. Met elke alinea werd ze meer vlees en vooral meer bloed. (ik blijf thrillerschrijver, hé?) 

In de tussentijd -een boek schrijven duurt toch wel een jaar of twee – schreef ik wat korte verhalen. En natuurlijk zat die opmerking over mijn website me ook nog behoorlijk dwars. 'Voor 2021 is dat opgelost’' beloofde ik mezelf. Het werd iets later, maar nu is hij klaar. Mijn splinternieuwe website vol korte gratis verhalen en een bescheiden compilatie van mijn werk van de afgelopen jaren. 

Emma is er nog. Ze is geduldig omdat ze mijn gedachten kent en weet dat zij mijn nummer één is. Ze wandelt immers al zeven maanden dagelijks rond in de wirwar van grijze cellen. Af en toe ‘pookt’ ze even in mijn hoofd. Soms leest ze over mijn schouder mee als ik een nieuw verhaal schrijf. ‘Daar mag best iets meer seks in’, zegt ze dan. Of: ‘Straf die gozer maar eens goed! Sluit hem op! Bind hem vast met zijn eigen stropdas!’ Dan gniffel ik. 

Zeven jaar heeft het geduurd, mijn herstel, het klimmen, de nieuwe website. 

Maar ik ben terug. En hoe! Binnenkort lees je hier op Vrouwenthrillers een verhaal dat ik exclusief voor jullie schreef. 

En kun je niet wachten? Dan ben je van harte welkom op mijn nieuwe site, boordevol verhalen! Emma en ik wachten daar alvast op je!