Alexandra woont samen met haar vriend Lars. Er komen pijnlijke herinneringen boven als ze een mysterieuze envelop ontvangt met hierin een polaroidfoto van haar zusje Andrea. Ook de bijgevoegde krantenknipsels over twee meisjes die recent het slachtoffer zijn geworden van een misdrijf roepen vragen bij haar op. Is er een verband met Andrea, die acht jaar geleden verdronken is? Volgens Alexandra wil de afzender hen iets duidelijk maken, maar Lars is er aanvankelijk van overtuigd dat iemand hen gewoon van streek wil maken. 

Maxime Paredis trekt de lezer meteen mee in Droog water. De korte hoofdstukken eindigen steeds met een cliffhanger. Naast de goed opgebouwde spanning beheerst de auteur ook een mooie en zeer beschrijvende schrijfstijl. Het strand, de gebouwen,… de lezer krijgt een goed beeld van de omgeving. Maar ook de hoofdpersonages zijn mooi uitgewerkt. Alexandra is zeer gedreven en beschikt over een flinke dosis doorzettingsvermogen. Ze merkt overeenkomsten op tussen de moorden en de dood van haar zus en wil tot het uiterste gaan in haar zoektocht. Maar tegelijkertijd is ze ook in de war. Ze twijfelt aan de goede band met haar zus. Heeft Andrea misschien iets verzwegen voor haar? Hoewel Lars soms de indruk geeft dat hij niets met de zaak te maken wil hebben, verdiept hij zich er ook in. Op eigen houtje gaan ze samen op onderzoek uit, vaak onbezonnen en zeer roekeloos. Er hangt een mysterieuze sfeer in bepaalde hoofdstukken omdat iemand verwarring probeert te zaaien bij Alexandra en Lars. Maar ook bij de lezer, die de ene keer denkt te weten hoe het verhaal in elkaar zit, maar dan blijkt het toch weer anders te zijn… of toch niet? 

Een herhaling van zetten en heel wat toevallige gebeurtenissen halen een beetje de vaart uit het verhaal. Maar naar het einde toe is daar weer die wervelende spanning. Een onverwachte invalshoek werpt dan een nieuw licht op de gebeurtenissen, zo knap bedacht! Kortom, Droog water is een aangename en verrassende psychologische thriller, waarin Alexandra een mooie hoofdrol speelt.