De wereld is veranderd. Sinds de Corona-uitbraak zijn nieuwe woorden ontstaan, die we nu zonder enige hapering in gesprekken gebruiken: 1,5 meter-maatschappij is er één van. Corona beperkt ons leven, of je wilt of niet. Maar in mijn vertrekthrillers vertrekken Nederlanders nog steeds naar het buitenland alsof er geen enkele crisis is, want zij leefden in een andere tijd, toen alles nog normaal was.
Als lezer vind ik het heerlijk om via verhalen even te vertrekken uit deze Corona- wereld, waarin ik mijn familie niet meer mag bezoeken, en ik alleen maar kan videobellen om contact te houden. Lezen geeft me een ticket weg uit de echte wereld. Even doen alsof er niets aan de hand is. Lekker vertrekken met Anne of Jill, naar Sicilië of Cornwall. Ik denk graag terug aan de researchreisjes toen ik dwaalde door de smalle straatjes in Modica of over de hoge kliffen bij het Minack Theatre. Ik voel zelfs de zon weer branden en waan me nog even op vakantie.
Maar als schrijver worstel ik met hele andere zaken. Ik ben begonnen aan een nieuw verhaal over Emma die naar de Moezelstreek vertrekt. Het is een populaire wijnstreek waar ik graag wil gaan rondkijken, maar waarvan ik noodgedwongen mijn researchtrip uitgesteld heb. Gelukkig ben ik eerder in die streek geweest, zodat ik toch gewoon kan beginnen met schrijven.
Maar ineens schreef ik iets waardoor ik direct uit mijn verhaal getrokken werd. Hij gaf haar een krachtige handdruk.
Shit. Dat kan niet meer. Nu in ieder geval niet. Maar hoe gaat het straks? Is het het nieuwe normaal om straks afstand te houden en geen handen meer te schudden? Moet ik als schrijver daar nu al rekening mee houden? Geen dikke pakkerd op een wang, geen hand op je arm, geen arm om je schouders. Is het dan alleen al bedreigend als iemand in je nek hijgt?
Ik worstel nu met een dilemma. Als een verhaal in 2020 speelt, kun je niet om Corona heen. Iedereen heeft ermee te maken. Het virusspook waart door ons leven en zet het op de kop. Maar moet ik dat opnemen in mijn verhaal?
Eenzelfde dilemma speelde me parten toen de mobiele telefoon in opmars was. Iedereen was opeens overal bereikbaar. Dat zorgde voor nieuwe uitdagingen voor mij als thrillerauteur.
De wereld blijft veranderen, of we het leuk vinden of niet. Toch vraag ik me af of lezers de huidige beperkingen in boeken willen terugzien. Of dat ze liever gewoon vertrekken naar een wereld die een schrijver mag scheppen. Kan ik Corona gewoon negeren? Of worden mijn verhalen spelend in de onbeperkte wereld straks afgedaan als ongeloofwaardig.
En ineens blokkeert dit dilemma mijn schrijven. Want hoe ver gaat fictie?
