‘Kan je tegen feedback?’ was ongeveer het eerste dat mijn uitgever Wanda Gloude aan me vroeg toen we naar mijn manuscript gingen kijken. ‘Natuurlijk,’ riep ik, ‘dat is mijn vak.’ Dat was gelogen. Het eerlijke antwoord was geweest: ‘Niet goed.’ Meestal zak ik ter plekke door de grond, spendeer de volgende paar uur aan zelfonderzoek en bijbehorende zelfkastijding, richt vervolgens in stilte mijn woede op de feedbackgever (‘Nee, hij communiceert lekker’) waarna ik in een veel later stadium (meestal ruim een dag later) kijk wat er echt gezegd is en wat ik ermee kan. 

Als schrijver moet je tegen kritiek kunnen, weet ik ondertussen. Je wordt de hemel in geprezen maar ook net zo makkelijk bij je enkels afgezaagd. Dat laatste gebeurt overigens opvallend vaak anoniem. Mijn thrillers zijn ongelooflijk goed ontvangen en toch heb ik ook vernietigende kritieken gekregen. Ons brein blijkt ongeveer zeven keer meer complimenten nodig te hebben dan kritiek om het überhaupt te kunnen verwerken. Tweehonderd keer had ik ook geloofd. 

Het gekke is: ik vrees het én ik wil het weten. Ik raak erdoor van slag én ik word er beter van. En uiteindelijk trekt de onvermoeibare jacht op mijn persoonlijke ontwikkeling me door de rollercoaster van negatieve emoties en gedachten heen. En meestal, als het achtbaanwagentje tot stilstand is gekomen, kom ik erachter dat de boodschap behulpzaam was, leerzaam zelfs. Vervolgens huppel ik door het pretpark heen, vastbesloten me een volgende keer deze conclusie te herinneren: het valt mee. 

Na gemiddeld 4½ sterren van mijn duizenden lezers vorig jaar kreeg ik van VN’s Detective & Thrillergids 1 ster. Even voor de duidelijkheid: dan vinden ze je boeken dus echt bagger. En ondanks alle complimenten die ik de maanden ervoor had gekregen heb ik een avond lang gehuild. Niks geen pretpark, niks geen: ‘Het valt mee.’ Doffe ellende was het. 

Dit jaar kreeg ik twee sterren. Medium bagger dus. En het ging beter met mij. Ik was niet echt van slag, heb zowaar geslapen en kon vrij snel bevatten wat ze me probeerden mee te geven met hun kritiek. Mijn neiging om een baksteen door hun ruit te gooien was ook minder. 

Ik weet ondertussen natuurlijk wel waar ze wonen… 

Ik schrijf niet voor niets thrillers. 

J