In gesprek met ...Hèléne Wagener
Door: Diane Kooistra op 4 november 2022

De nieuwe thriller van Hèléne Wagener die bij Uitgeverij Keytree verschijnt is Blauw verdriet. Diane Kooistra mocht het boek al voor verschijnen lezen en legde daarna de auteur een aantal vragen voor.




Wat een eer dat ik jouw boek mocht lezen voor het in de winkel lag. Ik heb echt genoten van de verschillende scenes die je beschrijft en zag het slachtoffer zo voor mij liggen. 


Diane: Hoe kwam je erop om een boek rondom een schilderij te schrijven en waardoor werd je geïnspireerd?

Hèléne: In mijn prille jeugd nam mijn vader mij mee naar antiekmarkten. Het kunstzinnige werd mij dus met de paplepel ingegoten. In brocante en antiek zag ik een verborgen schoonheid. Ik besefte toen al dat kunst onsterfelijk is. Toen ik een documentaire zag, waarin schilderijen van dode dieren ademloos voortleven, viel het kwartje. Het verhaal in mijn hoofd liet niet meer los, het moest onvergankelijk worden.

Diane: Je laat jouw boek afspelen in Nederland en de Ardennen, wat is jouw mooiste plek in ons land? 

Hèléne: Een keuze daarin is lastig. Ik noem er een paar op. Een natuurgebied ten zuiden van Berkel-Enschot. Daar woon ik niet ver vandaan. Als ik tot rust wil komen dan mijmer ik rondom het Galgeven. Een vakantiegevoel krijg ik aan zee in Schouwen-Duiveland. Afgelopen zomer ben ik in Friesland geweest, ook daar is het prachtig. Slenteren langs de grachten in hartje Amsterdam voelt als thuiskomen. Ik ben dus helemaal in mijn element aan het water.   

Diane: Hoe zag jouw research eruit voor het schrijven van dit boek? Zoals jouw zoekgeschiedenis? Of heb je bepaalde deskundigen gesproken? 

Hèléne: Ooit heb ik een oud rechercheur geïnterviewd, dat gesprek staat me nog glashelder bij. Het verhaal en de personages zijn verzonnen. Wel heb ik me verdiept in de geschiedenis van het Galgeven en omgeving. Ik heb de werken van kunstenaars, die dode dieren voor eeuwig laten voortleven gezien. 

Diane: Hoe ziet jouw droomkasteel eruit en waar staat het? Lijkt het op chateau Indigo?

Hèléne: Een droomkasteel heb ik niet. Wel veel herinneringen aan kastelen die ik in mijn jeugd heb gezien. Mijn ouders namen ons mee naar de Ardennen, Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk. 

Diane: Komen de rechercheurs en de misdaadjournalist nog terug in een nieuw boek? 

Hèléne: Daar heb ik even aan getwijfeld. Maar tijdens het schrijven kwam ik er al snel achter dat ik ze niet kan loslaten. 

Diane: Zou het jou leuk lijken om een serie te schrijven? 

Hèléne: In Morbide schreef ik voor het eerst over de rechercheurs en de misdaadjournalist. In Blauw verdriet spelen ze een grote rol en ook in de volgende thriller komen ze terug. Volgens mij heb je dan al een serie.

Diane: Wat zijn jouw gewoontes tijdens het schrijven?

Hèléne: Ik luister graag naar muziek, koptelefoon op en ik ben helemaal van de wereld. Al mijn zintuigen staan op scherp, het is alsof ik naar mijn eigen film kijk.  

Diane: Welke boeken lees je zelf graag?

Hèléne: Thrillers van Nederlandse auteurs.

Diane: In welk genre zou je ook graag willen schrijven?

Hèléne: Voorheen schreef ik ook jeugdboeken. Mijn kleuterserie is nog in de maak. Maar een roman, misschien wel een autobiografische, dat lijkt mij ook wel wat. Aangezien ik geen onbeschreven blad ben.

Diane: Als je een boekenprijs zou winnen, hoe zou jouw speech er dan uitzien? 

Hèléne: Dan zou ik iedereen bedanken die mij heeft gesteund. Vertellen hoe mooi het is om creatief bezig te zijn. Dat niets onmogelijk is en je moet blijven geloven in je dromen. 

Diane: Wat ga je nu doen nu het schrijven klaar is en je misschien wel tijd over hebt? 

Hèléne: Ik heb nooit tijd over. Ik ben al weer volop aan het schrijven. Zonder kan ik niet, dan word ik onrustig. 


Diane Kooistra



Bezoekersreacties:
Website Security Test