'Ik ben Anna van den Breemer, 38 jaar oud. Samen met mijn man en twee kinderen (7 en 5 jaar) woon ik in de binnenstad van Deventer. Mijn eerste baan na mijn master journalistiek kreeg ik bij de Volkskrant en daar werk ik nog steeds met veel plezier. Daarnaast heb ik nog een eigen bedrijf: Het Kantoor. Dit is een co-workingspace voor vrouwelijke ondernemers in Deventer. We organiseren ook veel evenementen voor ondernemende vrouwen uit het oosten van het land. Ik ben altijd iemand geweest die meerdere projecten naast elkaar doet, dat vind ik leuk.'

'Hoofdpersoon Gaby heeft het goed voor elkaar: ze is patissier en runt een succesvol bedrijf, inclusief een bestseller kookboek, winkel en populair YouTube-kanaal. Met haar man en twee kinderen woont ze in Deventer. Dan raakt er een tienermeisje vermist. Gaandeweg ontdekt je als lezer waarom dit Gaby van streek maakt: de zaak doet haar denken aan een vermissingszaak uit haar eigen jeugd, twintig jaar geleden. Het meisje werd toen dood teruggevonden en Gaby's broer werd veroordeeld. Is haar broer op vrije voeten en heeft hij weer toegeslagen? Gaby wordt gedwongen om het duistere geheim uit haar jeugd onder ogen te komen. Is ze bereid om op onderzoek uit te gaan en haar eigen keurig gefabriceerde imago op het spel te zetten?' 

'Wat betreft het bakken verschillen Gaby en ik als dag en nacht. Ik bak weleens cakejes met de kinderen, maar dan uit zo'n pakje waar je alleen nog een ei en wat melk bij moet doen. Enig culinair dan wel bak-talent is mij vreemd, helaas. Ik vind het wel erg leuk om te kijken hoe mensen prachtige taarten maken, en om geloofwaardig het werk van een patissier te kunnen beschrijven, heb ik veel meegekeken met een bevriende patissier in Deventer. Qua karakter zijn er zeker overeenkomsten tussen Gaby en mijzelf: Gaby is ambitieus en wil veel bereiken in het leven. Ik herken dat. Ook ik heb vaak haast en weinig geduld. Ook zijn er bepaalde parallellen te trekken in hoe we beiden zijn opgegroeid. Net als Gaby kom ik uit een antroposofisch nest, ging ik naar de Vrije School en bracht ik mijn jeugd door in Zeist. Toch zijn er ook genoeg verschillen. Zo zijn mijn ouders gelukkig lieve schatten en ging het er bij mij thuis niet zo sektarisch aan toe.' 

'Twee jaar geleden vormde zich een beeld in mijn hoofd: het contrast van enerzijds het perfecte leven van Gaby die in het pittoreske Deventer een imperium runt rondom de heerlijkste zoetigheden en anderzijds een duister geheim uit het verleden dat zich niet langer laat wegstoppen. Dat was het beginpunt.' 

Hoe combineer jij je werk, je huishouden, je gezin en het schrijven van je thriller? Met andere woorden: hoe ziet je (schrijf)dag eruit? 

'Ik combineer het schrijven met een baan in loondienst bij de krant. Er is dus geen tijd om doordeweeks tijdens kantooruren te schrijven. Mijn schrijfuren pakte ik in het weekend, in de ochtenden van 9 tot 12 uur, en 's avonds als de kinderen op bed lagen. Ook heb ik vaak de wekker gezet om van 5 tot 7 te schrijven. Dat werkt erg goed: ik ben een ochtendmens en het voordeel is dat je nog geen last hebt van binnenkomende mails en appjes. De wereld ligt nog op één oor en dan kon ik meters maken. Verder onthoud ik altijd één ding: je kan niet alles goed doen. Schrijven en mijn gezin hebben prioriteit, het huishouden niet. Het moet natuurlijk geen zwijnenstal worden, maar ik weiger om me te druk te maken over zoiets als de was. Zonde van mijn hersencapaciteit. Ik denk altijd maar: niemand denkt op zijn of haar sterfbed: had ik maar wat meer gevouwen, gestreken en gepoetst.' 

'Ik ga redelijk gestructureerd te werk. Vooraf had ik het plot duidelijk voor ogen en wat er in welk hoofdstuk ongeveer zou gebeuren. Er zijn wel tal van momenten geweest dat ik daar uiteindelijk van ben afgeweken omdat ik onderweg een nieuwe ingeving kreeg. Die momenten dat je als schrijver zelf verrast word, zijn heerlijk. De ontwikkeling van de personages en alle details die een boek menselijk maken, kwamen wel pas tijdens het schrijven.' 

'Ik schrijf en lees graag spannende boeken, maar mijn favoriete boeken zijn toch romans: Dertig dagen van Annelies Verbeke, Laat de wereld achter van Rumaan Alam, Bezoek van de Knokploeg van Jennifer Egan en Een zachte hand van Leïla Slimani. Ik kan genieten van een goed uitgedacht plot, maar ook sfeer is voor mij heel belangrijk. Deze boeken grepen mij allemaal op hun eigen manier.' 

'Dat is inderdaad heel spannend! Tot nu toe zijn de reacties gelukkig positief. Ik krijg ook veel reacties van enthousiaste lezers, bijvoorbeeld via Instagram, en dat is een feest. De mening van 'kenners' is natuurlijk belangrijk, maar mijn wens is toch vooral om mijn lezers te vermaken. Dat ze de tijd even vergeten doordat ze worden meegenomen in het verhaal.' 

'Boek twee zit al in mijn hoofd. Ik moet mezelf afremmen om er niet al helemaal in te duiken, want het is nu nog te druk met promotiezaken rondom Het perfecte zusje en daar wil ik ook van genieten. Maar het kriebelt enorm. Ik kan niet wachten om dit verhaal op te schrijven. Ik kan er nog niet veel over verklappen, maar wie Het perfecte zusje kan waarderen, zal hier ook wel wat mee kunnen...'