Jeroen Windmeijer schreef eerder boeken als Het Paulus Labyrint en Het Petrus Mysterie waardoor hij bekend werd als de Nederlandse Dan Brown. Hij schreef ook boeken samen met Jacob Slavenburg. De schaduw van Vermeer is het eerste deel in een trilogie rondom de stad Delft. Deze trilogie schrijft hij zonder co auteur.

'Zou ik net als Robert Langdon in De Da Vinci Code bij Het laatste avondmaal van Leonardo Da Vinci ook een code ontdekken die eeuwenlang verborgen is geweest? Maar dan in de schilderijen van Vermeer?'

Het boek begint met enkele losse fragmenten, een uitgeschreven interview, een bezoek aan een pater die het niet na kan vertellen en een opening van een expositie. Daarna komt het verhaal goed op gang. Verschillende personen vertellen hun verhaal waarin de schilderijen of vervalsingen van schilderijen een grote rol spelen. Het is een spannend verhaal want waar kunst is wordt veel geld verdiend en mensen zijn bereid om daar heel ver voor te gaan.

Het spannende verhaal wordt afgewisseld met gesprekken waardoor er steeds meer informatie over de beide schilders bekend wordt. De verwachtingen zijn hooggespannen en dat wordt versterkt door de gedachten van de hoofdpersonen zoals ook in de quote vermeld is. 

Over de Magdalena codex stond in mijn vorige recensie:'In dit boek is een goede balans gevonden tussen informeren en amuseren.' En die gedachte was er nu weer.

Windmeijer weet de nieuwsgierigheid van de lezer te prikkelen door de juiste cliffhangers op de juiste momenten en daarnaast te laten zien dat hij zich echt in de auteur en de geschiedenis rondom deze persoon verdiept heeft. Hierdoor wordt de lezer langer in het ongewisse gelaten waarna de verrassing van het verhaal des te beter overkomt. Fabian heeft het gevoel dat hij gevolgd wordt en loopt op een gegeven moment ook daadwerkelijk gevaar maar dit liep minder spannend dan verwacht af. Windmeijer verbindt meerdere thema’s in het verhaal, zoals de bekende zin 'als je voor een dubbeltje geboren wordt, wordt je nooit een kwartje'. Dat gaat over zien en gezien worden, schilderijen worden per millimeter bekeken maar de persoon die schildert wordt vaak niet gezien. En dat werkt net als zijn acties generaties door…

Daarnaast speelt alcoholisme een rol in het verhaal waardoor het een modern kantje krijgt. Hierdoor krijgt het boek een diepgang die heel prettig is maar ook de spanning niet weg laat vloeien. Het plot is meesterlijk bedacht. En er blijven genoeg losse draadjes achter voor het vervolg. Er wordt met spanning uitgekeken naar het volgende deel van deze trilogie. De schaduw van Vermeer is een goede start van een nieuwe trilogie, Windmeijer nodigt de lezer na het lezen uit voor een wandeling langs de bijzondere plekken en dat kan zelfs onder zijn begeleiding. Hoe leuk is dat!

Is het een vrouwenthriller? Ja eigenlijk wel want de vrouwen in dit boek lijken eerst een ondersteunende rol te spelen zoals buddy en collega maar zonder de vrouwen uit dit boek zouden de misdaden in dit boek nooit opgelost worden. Zonder vrouwen zou alles heel anders gelopen zijn dus ja, wat mij betreft is dit echt een vrouwenthriller.