Ze stak haar vader neer en vermoordde haar moeder, voordat ze haar zus ophing – althans, zo gaat het rijmpje dat schoolkinderen zingen over de moorden binnen het gezin Hope in de jaren twintig.

De enige overlevende was de zeventienjarige Lenora Hope. De meeste mensen dachten dat zij de moorden had gepleegd, maar de politie kon destijds geen bewijs vinden. Zelf heeft Lenora altijd ontkend. Ze woont nog altijd in Hope’s End, het grote landhuis boven op de kliffen aan de kust van Maine, waar de moorden plaatsvonden.

Maine, 1983. Nadat de vorige thuishulp midden in de nacht was weggevlucht, neemt Kit het stokje over om voor Lenora te zorgen. Ze is nu in de zeventig en zit aan haar rolstoel gekluisterd – een aantal beroertes heeft ervoor gezorgd dat ze alleen nog kan communiceren met behulp van een typemachine. Op een avond typt Lenora: IK ZAL JE ALLES VERTELLEN.

Dan wordt het Kit steeds dat ook Lenora niet de volledige waarheid vertelt…