Deze succesvolle Britse auteur en filmproducent heeft al tientallen thrillers op zijn naam staan, waarvan een aantal als tv-serie en voor het theater zijn bewerkt. Zijn reeks met inspecteur Ray Grace in de hoofdrol is heel populair. Doodgewoon is het zeventiende deel hiervan.
Net als elke zondag maken Niall en Eden Paternoster een mooie autorit, om op weg naar huis te stoppen ze bij de supermarkt. Eden doet een paar boodschappen terwijl Niall in de auto op haar wacht. Maar deze keer loopt het anders. Eden komt niet meer terug uit de supermarkt. Niemand weet waar ze is. Ze is spoorloos verdwenen. Niall wordt gearresteerd als verdachte. Maar inspecteur Roy Grace heeft al spoedig in de gaten dat er dingen helemaal niet kloppen.
James geeft Ray Grace veel aandacht, er loopt zelfs een afzonderlijke verhaallijn parallel aan het onderzoek van de verdwenen Eden. Hij is echt de hoofdpersoon van het boek, hetgeen niet raar is, omdat hij in een inmiddels heel lange serie figureert. En het is ook helder dat Doodgewoon onderdeel uitmaakt van een reeks. Dat stoort echter nergens. Als lezer heb je niet het gevoel iets te missen, hoewel verhaallijntjes van veel personages duidelijk doorlopen van het ene naar het andere deel.
De auteur laat zijn lezers vooral meeleven met Ray. Zijn bloemrijke beschrijvingen zetten de rechercheur levendig neer, gaan diep in op zijn karakter en principes. Deze sympathieke rechercheur is populair en goed voor zijn teamleden. De badplaats Brighton komt tot leven met zowel toeristen als zakkenrollers, zonnige dagen en regen. Rays’ collega’s zijn onmiskenbaar oude bekenden voor lezers die voorgaande delen kennen. James volgt het rechercheonderzoek op de voet, op uiterst gedetailleerde wijze. De auteur graaft diep in het binnenste van de personages. Vaak wel erg diep, zodat hij zich compleet verliest in details van bijzaken en daar eindeloos in blijft hangen. Doodgewoon is behoorlijk lijvig, een kwart minder pagina’s had niets aan het verhaal afgedaan. James’ aangename schrijfstijl boeit, hij schrijft gemakkelijk, uit de losse pols, waaruit zijn grote ervaring blijkt. Doodgewoon is dan ook prettig en gemakkelijk leesbaar. Maar de vele, uitgebreide secundaire verhaallijnen en de grote hoeveelheid namen die de revue passeren storen wel, ze leiden teveel af van de hoofdzaken.
Het politie-onderzoek stuit op onverwachte ontwikkelingen in de zaak die steeds vreemder wordt. James speelt met zijn publiek, stuurt ze doelbewust verschillende kanten op. De grootste verrassing bewaart hij echter voor het laatst. Hoewel de uiteindelijke plot niet totaal onvoorzien is, zorgt James voor veel spektakel en een ijzingwekkende ontknoping.
Doodgewoon geeft veel leesplezier door de sympathieke personages en de zachte schrijfstijl. Het zal niet alleen door vrouwen gewaardeerd worden, maar kan toch het predicaat vrouwenthriller krijgen vanwege de grote ruime voor de emoties en de innerlijke wereld van Ray Grace. De lezer zal zich goed in hem kunnen verplaatsen en meeleven met zijn persoonlijk drama. Alleen moet men wel houden van supergedetailleerde beschrijvingen van een politieonderzoek.
