vrouwenthrillers.nl | Bezoekersreacties op boeken

Bezoekersreacties

		Een zee van tijd - Eva Nagelkerke *** Saskia (52): De zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke bundelen hun schrijfkunst onder het pseudoniem Eva Nagelkerke. De literaire thrillers Stille wateren en De perfecte engel hebben ondertussen hun weg gevonden naar een breed lezerspubliek. Een zee van tijd is een korte zomerthriller (maar kan natuurlijk het hele jaar door worden gelezen) uitgegeven bij De Verhalenfabriek. Linde werkt bij een gerenommeerd advocatenkantoor in de financiële wijk in Amsterdam. De sfeer is daar erg vrouwonvriendelijk. Maar het onbeschofte gedrag van de mannelijke collega’s en de werkdruk houden haar aanvankelijk niet tegen om te blijven presteren. Vincent, haar geheime minnaar én haar baas, verwent haar tussendoor als een prinses in zijn luxueuze appartement. Tot Linde schokkende en aanstootgevende foto’s op zijn telefoon vindt. Deze situatie én een leuk voorstel van haar jeugdvriendin Katja zorgen voor een ommezwaai in haar leven. Linde zet een punt achter de relatie, neemt haar ontslag en wordt de zakenpartner van Katja. Samen starten ze een strandpaviljoen aan de kust. Maar ook hier wordt haar vertrouwen zwaar op de proef gesteld door onrustwekkende gebeurtenissen en dreigementen. “Twee vrouwen die samen zo’n zaak willen runnen, daar kan alleen maar ellende van komen. Hier aan het strand ’s avonds laat... Jullie weten niet wat hier allemaal rondschuimt.’ Terwijl hij spreekt, kijkt hij hen niet één keer aan. ‘En dan is er niemand die je komt helpen.” Een zee van tijd start met een zeer krachtige proloog. Eva Nagelkerke weet de sfeer en emoties goed weer te geven. Zo is de grimmige stemming op het advocatenkantoor heel tastbaar. Als lezer krijg je bij het gedrag van de mannelijke collega’s, dat hopelijk toch wel is uitvergroot, een ongemakkelijk gevoel. Het sterke karakter van Linde wordt ook goed uitgewerkt. Ze laat de onmacht achter zich en durft eindelijk voor zichzelf op te komen. Katja verschijnt dus op het perfecte moment! Het enthousiasme van de Linde en Katja geeft een vrolijke noot aan het verhaal. Voor even toch, want de auteur verrast je telkens weer met heftige en onverwachte gebeurtenissen. Wie heeft het op het strandpaviljoen gemunt en waarom? Gaat het om jaloezie of een persoonlijke afrekening? De lezer wordt aan het denken gezet… en aan het twijfelen. Door de korte hoofdstukjes en de nodige spanning ga je in een razende vaart door dit boek. Toch blijft er een vaag gevoel hangen rond de beweegreden van sommige personages en naar het einde toe wordt het verhaal een beetje snel afgeraffeld. Na het lezen van de epiloog sluit je dit verhaal met een goed gevoel af, top! Een zee van tijd is ideaal als spannende ontspanning, een verrassende thriller met een vleugje feelgood!
		Los geslagen - Saskia M.N. Oudshoorn **** Agnes (67): Annemie en Frederik wonen samen met haar invalide vader in een jaren dertig woning. Dan zijn er vier kavels te koop in een bosrijke omgeving. De gemeente wil er een kleine buurtgemeenschap van maken met de bedoeling dat de mensen voor elkaar zorgen. Frederik is dolenthousiast maar Annemie vindt het niet nodig, ze woont prima. Toch gaat het door en ze maken kennis met hun toekomstige buren. Lesley, de vrouw van Arno die een groot apotheekketen heeft, raakt bevriend met Annemie. Evenals buurjongen Mees, die niet zo veel jonger is dan Annemie. Arno en Lesley hebben een huis op Ibiza en hij nodigt alle buren uit om een week met hen mee te gaan. Er gebeuren veel leuke, maar ook héél vervelende dingen in deze week. Dit verandert de verhoudingen tussen de buren. Dan komt Eva, een vriendin van Annemie weer in Nederland wonen. Zij is onderzoeksjournalist en ontdekt allerlei zaken waar Annemie niet blij van wordt. Kan Annemie haar advocatenpraktijk houden? Losgeslagen is een echte Pageturner. Fijne schrijfstijl en niet te lange hoofdstukken. Wat érg fijn is is dat voor in het boek de buurtbewoners beschreven worden zodat je gemakkelijk terug kunt kijken wie bij wie hoort. Crime company, hartelijk dank voor het toesturen van dit boek.
		Los geslagen - Saskia M.N. Oudshoorn *** Silvie Leest (36): Advocate Annemie zit niet lekker in haar vel, ze heeft net een belangrijke zaak verloren en haar relatie met haar man Frederik loopt stroef. Ze krijgt steeds meer moeite met de dingen die hij van haar verlangt. Wanneer de nieuwe buurman hen samen met de andere buren uitnodigt in zijn zomerhuis op Ibiza, besluiten ze mee te gaan. Ook de knappe buurjongen Mees is van de partij, en er begint iets te broeien op het zonnige eiland. Maar dan gaat het helemaal mis… 'Los geslagen' begint met een pakkende proloog en hierdoor werd ik meteen erg nieuwsgierig. Vervolgens ga je een aantal weken terug in de tijd en leer je Annemie, Frederik en haar buren beter kennen. Ze gaan met de hele groep gezellig naar een zomerhuis op Ibiza. Het blijkt al gauw dat er onderling bepaalde spanningen zijn en Annemie vindt Mees wel een érg aantrekkelijke jongen. Deze aantrekkingskracht blijkt wederzijds te zijn, maar Annemie is getrouwd met Frederik... De schrijfstijl van Saskia is, zoals ik al van haar gewend was, erg prettig. De hoofdstukken zijn niet al te lang en het is interessant dat je steeds meer over het huwelijk van Annemie en Frederik komt te weten. Of het een echte thriller is weet ik niet, maar er is sowieso een hele hoop drama, romantiek en onderlinge spanning en dit maakt het verhaal ook boeiend genoeg om door te willen lezen. Het einde vond ik dan weer niet super verrassend en ik had dus ook wel redelijk snel door hoe het plot in elkaar zou steken, maar desondanks vond ik het zeker een leuk verhaal om eens gelezen te hebben! Sowieso vind ik de boeken van @decrimecompagnie altijd heerlijk lezen. Niet té moeilijk en het zijn gewoon fijne verhalen. Vandaag is trouwens de verschijningsdatum van dit boek, dus wacht niet te lang en ga 'm lekker lezen! 😉 Ik wil @decrimecompagnie heel erg bedanken voor dit recensie-exemplaar! Beoordeling: 3,5 ⭐
		De engel van Sevilla - Marelle Boersma *** Annette Overvoorde (53): Sascha krijgt een mooie baan in het zonovergoten Sevilla. Zo kan ze haar beide passies combineren. Dat is voor mensen zorgen en haar liefde voor Spanje. Ze gaat werken in het Golden Care Resort. Een verzorgingstehuis voor ouderen van een Nederlandse organisatie die contracten heeft met Nederlandse zorgverzekeringen. Gelegen in een buitenwijk van Sevilla. Er is een lange wachtlijst. De 75-jarige Maria kijkt er erg naar uit, dat zij naar Sevilla mag afreizen. Directeur Joost Schoenmakers regelt alle belangrijke zaken. Zijn knipoogjes doen het hartje van Sacha flink kloppen. De seks met hem is een uitdaging, maar moet wel geheim blijven. Om even bij te komen kiest Sascha een klein terras voor een wijntje en wat tapas. Dan gaat haar telefoon. Het is Joost, er is iets mis met een bewoner. Het ziet er niet goed uit. Dat blijkt wel als deze bewoner de volgende dag is overleden. De arts onderzoekt het sterfgeval, maar ontdekt niets bijzonders. De man was een natuurlijke dood gestorven. Een aantal bewoners gaat op onderzoek uit. De elementen De cover is zonnig en sprankelend. Een dame in een roze jurk kijkt naar mooie oude gebouwen van de de stad. Het ziet er mooi uit en er is flink aan gewerkt. Een ware eyecatcher. De schrijfstijl is zoals we dit van deze auteur gewend zijn; pakkend, enigszins beeldend en meeslepend. ~Als een stralend wit paleis ligt het resort re pronken onder een diepblauwe lucht. het lijkt bijna onmogelijk dat er iets naars staat te gebeuren.~ De engel van Sevilla bestaat uit meerdere verhaallijnen. Deze zijn te volgen in de vertelperspectief van de 3e persoon. Als eerste is daar Sacha. Haar voorliefde voor Spanje is als een droom die uitgekomen is. Mogen werken met ouderen en ook nog in dit land, ze is een echte boffert. Op relatievlak "doet" ze het met de baas, wat zeker nog even geheim moet blijven. In haar roze bubbel is ze best verblind voor wat er verder nog gebeurt. Als tweede volgen we Maria, Els en Dollie. Na de komst van Maria gaan er een aantal radertjes draaien. Het zijn nog net geen Benidorm Basterds, maar zij hebben wel iets weg van Miss Marple & Co. Een soort speurneuzenclub. Als derde is daar personage Dario. Zo hongerig als hij is, vind je hem vaak in de buurt van de afvalbak. Mogelijk is daar nog iets te vinden van het eten wat over is gebleven. De personages worden voldoende uitgewerkt, al blijven er wat losse eindjes bungelen. Sacha haar exacte leeftijd is niet bekend. Meer van haar achtergrond wel, wat haar meer body geeft. Joost is en blijft wat vaag. Voor enkele personeelsleden geldt dit ook en missen duidelijkheid en een betere afronding. De speurneuzenclub daarentegen is geniaal gevonden. Boersma heeft met deze turn in het verhaal een extra toevoeging gegeven aan deze ik-vertrek-thriller. Het krijgt hiermee het karakter van een cosy-crime. De cosy-crime geeft geen hoge spanning en zeker geen actieve scenes, maar wel dat Miss-Marple-gevoel. Er is iets aan de hand. Zaken kloppen niet. Wat is het? En door wie? Deze vragen sluimeren door het verhaal. Een verhaal van een geheime liefde, verdachte gebeurtenissen, macht, geld en ook kameraadschap. Conclusie De engel van Sevilla is een boeiende ik-vertrek-thriller met een cosy-crime karakter. De spanningsboog is mild, er is weinig hoogspanning. Wel sluimert er een unheimisch gevoel door het boek heen. Het verhaal leest zeer prettig, met pittige momenten en heeft diverse verhaallijnen die mooi samen komen. Waardering 3,5 sterren. een dikke 7. Een leuk verhaal, wat fijn leest. De cover geeft een krachtige indruk. Die niet helemaal wordt waargemaakt, maar wel mooie leesuurtjes geeft. Met nieuwsgierigheid kijk ik uit naar een volgend ik-vertrek-verhaal, wat iets bijtende mag zijn. ~De engel van Sevilla is een boeiende ik-vertrek-thriller met een cosy-crime karakter.~ Hartelijke groeten, Annette Overvoorde, Birdy's Boeken blog
		Dieptepunt - Saskia M.N. Oudshoorn *** Emmy (69): Het verhaal zit goed in elkaar, het is spannend, de personages zijn goed uitgewerkt Door de ontzettende fijne, vlotte schrijfstijl lees je het verhaal zo uit. Het plot is verrassend en totaal niet iets wat ik aan had zien komen. Ik wil @decrimecompagnie heel erg bedanken dat ik het boek heb mogen lezen!
		Iets te verbergen - Elizabeth George *** Erika Houkes Zöllner (64): Voor het eerst lees ik een thriller van deze schrijfster in het Nederlands. Zoals ik al aangaf bij het vorige deel, The punishment she deserves, wordt het Engels dat George gebruikt steeds ingewikkelder en minder goed te volgen. Ik mis dan gewoon teveel. Tot mijn verrassing keren Deborah en Simon weer terug. Natuurlijk ook Linley, Havers en Nkata, maar die verschijnen pas na eendekker 100 pagina’s ten tonele. Als een rode draad loopt weer hun vertrouwde samenwerking, en ieder voor zich maakt wel degelijk een persoonlijke ontwikkeling door, die zich uitstrekt over de hele reeks van 21 thrillers. In het eerste deel van het boek introduceert George een groot aantal onbekende personages die allemaal hun rol zullen hebben in het verhaal. We lezen over de moord op een agente met een Nigeriaanse achtergrond, we maken kennis met de Nigeriaanse gemeenschap in Londen, inclusief hun eeuwenoude cultuur en gewoontes. George is altijd gedetailleerd in haar beschrijvingen, dus hier neemt ze ook uitgebreid de tijd voor. Er wordt langzaam wel structuur zichtbaar, en tussen neus en lippen geeft ze op onverwachte momenten belangrijke informatie. Als je niet oppast, mis je die nog ook. George neemt steeds vaker maatschappelijke vraagstukken op in haar thrillers. Ze schrijft heel beeldend, de zomerhitte in Londen zindert van de pagina’s af, we weten alles tot in detail van Deborah’s kat en hond. George babbelt, ze schrijft alsof ze kletst met haar lezers. En ze dwaalt daardoor vaak af. Haar boeken worden met elk deel dikker, George wordt met elk deel langdradiger. Ik weet niet of ik dat een fijne ontwikkeling vind. Waar Havers oorspronkelijk grappig slordig, chaotisch en een beetje onbehouwen is, wordt ze nu inmiddels neergezet als onsmakelijk, vies en schunnig. Er zouden best hele stukken uit kunnen of in ieder geval ingekort kunnen worden, dat zou niets afdoen aan het verhaal. Het boek bevat veel verhaallijnen die allemaal ingewikkeld zijn en naast elkaar opgelost worden. Natuurlijk hebben ze een gezamenlijk thema – de besnijdenis van meisjes uit sommige Afrikaanse landen waar dit een eeuwenoude gewoonte is – en komen ze uiteindelijk, na een aantal verrassingen en twists, bij elkaar. Maar de plot is eigenlijk niet echt spectaculair. Iets te verbergen gaat uit als een nachtkaars. Het verschil met A Banquet of Consequences kan niet groter zijn.
		Los geslagen - Saskia M.N. Oudshoorn *** Booksanddreamz (45): Advocate Annemie en haar echtgenoot Frederik worden geselecteerd voor een project. Ze verhuizen daarvoor naar een woonwijkje van vier huizen, waarbij het de bedoeling is dat de vier gezinnen zorg dragen voor elkaar. Dat komt voor Annemie wel goed uit, nu haar vader hulpbehoevend is en zijn intrek bij hen heeft genomen. Om elkaar beter te leren kennen, organiseren ze een BBQ en gaan nadien samen op vakantie naar Ibiza, waar één van de gezinnen een huis heeft. Na hun terugkeer doet zich een drama voor: Annemie’s vader overlijdt onder verdachte omstandigheden. De titel en cover passen uitstekend bij het verhaal. Je leest het boek vanuit de derde persoon, waarbij Annemie het hoofdpersonage vormt. Af en toe lees je een stukje, aangeduid in cursief, waarbij je aanvankelijk nog niet weet vanuit wiens standpunt dit is geschreven. Een goede manier om wat spanning op te bouwen. Af en toe worden er quotes gehanteerd in het verhaal, wat origineel is. Er zijn verschillende verhaallijnen en intriges die tijdens het lezen goed te volgen zijn. De schrijfstijl in dit boek is tweeledig. Sommige hoofdstukken zijn enorm beschrijvend en vertellend, waardoor ik het lastig had om mijn aandacht erbij te houden. Andere hoofdstukken bevatten vlotte en uitgebreide dialogen en deze lezen dan weer supervlot. Voor mij mocht het hele boek opgebouwd zijn met hoofdstukken van de laatste soort. Dat had me meer meegenomen in de diepte van het verhaal. De verschillende karakters werden goed uitgewerkt. Opvallend bij dit boek is dat het verhaal in de eerste plaats gaat over de intriges en de onderlinge verhoudingen tussen de personages. De dood van Annemie’s vader is eigenlijk maar een van de gebeurtenissen in het verhaal en ook het politie-onderzoek komt nauwelijks aan bod. Hierin verschilt het verhaal van een ‘klassieke’ thriller, ook al is dit voor mij geen negatief aspect. Ik zou het verhaal daardoor wel eerder omschrijven als een psychologische roman dan een thriller, want het verhaal is eigenlijk niet spannend. Wel komen er verschillende thema’s aan bod die uiteindelijk een geheel en een rode draad bevatten. Ik raad dit verhaal eerder aan de fans van psychologische romans aan dan aan de thrillerfan die op zoek is naar een spannend verhaal. Bedankt, uitgeverij De Crime Compagnie, voor dit recensie-exemplaar. Rating: 3*
		Alias Emma - Ava Glass **** De_Stefs (40): De vrouwelijke James Bond Ik mocht als vooruitlezer Alias Emma van Ava Glass lezen. Alias Emma gaat over een beginnend undercover agent van de Britse geheime dienst. Emma Makepeace (niet haar echte naam) krijgt een grote opdracht: breng binnen 12 uur de zoon van de Russische wetenschapper en dissident Elena Primalov in veiligheid. Dit klinkt als een actie/spionagethriller en dat is het zeker. Dit boek zit vol met actie, onverwachte wendingen en nipte ontsnappingen. Dit heeft zo zijn voordelen en nadelen. Het voordeel is dat de vele actie en onverwachte wendingen zorgen dat je aandacht goed bij het verhaal blijft. Het boek is zo uit, want je wil blijven lezen. Dat komt ook doordat je het verhaal in gezogen wordt door de uitstekende, beeldende schrijfwijze van Ava Glass. Het nadeel van veel actie en vooral van veel nipte ontsnappingen is dat het verhaal ongeloofwaardig kan worden. Dat is in Alias Emma soms het geval. Dit hoeft geen probleem te zijn als je je laat meeslepen door het wervelende verhaal, maar kan storend zijn. Wat dat betreft heeft Alias Emma wel wat van de James Bond-verhalen: je kunt je zo laten meevoeren door de plot dat je de ongeloofwaardige nipte ontsnappingen op de koop toe neemt. Een geslaagde combinatie dus van actie, wendingen, nipte ontsnappingen en een verhaal dat zo beeldend is dat het zo verfilmd kan worden.
		Alias Emma - Ava Glass *** Jaimy (32): Emma is een spion, die tot nog toe geen grote missies gehad heeft. Tot nu. Ze moet de Russische Michael in veiligheid brengen, zo snel mogelijk. Niet alleen moet ze hem ongeschonden helemaal aan de andere kant van Londen zien te krijgen, ze moet buiten het zicht van de camera’s en agenten blijven, maar het grootste obstakel is Michael zelf. Hij wil niet gered worden en al helemaal niet onderduiken. Alias Emma is een ontzettend spannend verhaal dat zich afspeelt in een tijdsbestek van amper een dag. Het is een snel verhaal dat zowel in de schrijfstijl als ook de manier van handelen van de personages terug te vinden is. Ze voeren letterlijk en figuurlijk een race tegen de klok en er is nergens tijd om even bij te komen. Dit is ook als lezer heel erg goed te voelen. Niet alleen is de spanning hierin terug te vinden, ook alles wat zij meemaken is vol van sensatie. Door de beeldende schrijfstijl is dit alles als een film voor je te zien. De plot blijkt naast spanning en sensatie ook enige diepgang te bezitten, waardoor Alias Emma nog een extra laagje krijgt. De reden achter de missie blijkt namelijk niet alleen Michael en zijn familie te betrekken, maar wordt zelfs persoonlijk voor Emma. Het personage Emma is ontzettend goed neergezet. Ze blijft enerzijds een typische spion: mysterieus maar anderzijds krijgen we ook veel over haar verleden en haar weg naar deze opdracht te lezen waardoor we haar toch goed leren kennen. Michael blijft iets oppervlakkiger, maar dat lijkt voor het verhaal niets uit te maken. Overige personages lijken hetzelfde lot als Michael bedeeld te krijgen, maar gaandeweg wordt duidelijk dat ook daar meer inzit dan ik aanvankelijk dacht. Het komt goed samen met de diepgang van het plot en past op deze manier perfect in het verhaal. Alias Emma is geen verhaal dat je lekker achterover leunend in je luie stoel leest. De constante actie zorgt ervoor dat je op scherp staat en de missie samen met Emma tot een goed einde wil brengen. Een ware race tegen de klok, die bij elke stap vooruit steeds meer lijkt te mislukken. Ik werd door Veronique van Koukleum.nl uitgenodigd om deel te nemen aan een secret mission en kreeg zo de kans om Alias Emma vooruit te lezen. Bedankt voor de uitnodiging en bedankt aan Ambo\|Anthos voor het recensie-exemplaar.
		Alias Emma - Ava Glass ***** J.N. Kingma-Postma (45): Recensie van: Alias Emma Alias Emma van Ava Glass is een superspannende thriller over een race tegen de klok. Homeland meets Hunted, dat is Alias Emma van Ava Glass. Let op: deze thriller lees je in één ruk uit! Auteur: Ava Glass is een pseudoniem van een Britse schrijfster. Eerder werkte ze voor de Britse overheid en dit vormde de inspiratie voor deze thriller. Glass woont met haar partner in het zuiden van Engeland. Alias Emma is het eerste deel van een serie. Wijze van lezen: E-book gewonnen bij Vrouwenthrillers in ruil voor mijn recensie Uitgeverij: Ambo Anthos Genre: thriller Cover: De cover vind ik krachtig en treffend. Het lijkt op een plattegrond van een stad maar ook op een doolhof. De kleur rood symboliseert voor mij gevaar maar ook hartstocht en passie voor hetgeen wat je drijfveer is. In het midden een silhouette van een vrouw. De letters van de titel en auteur passen goed bij de rest. Flaptekst: Enorm informatief, spannend en nieuwsgierig makend naar het verhaal. Het verhaal: Alles aan Emma Makepeace is nep, zelfs haar naam. Ze heeft net de training tot geheim agent afgerond en wordt meteen in het diepe gegooid met een belangrijke missie: Emma moet Michael Primalov, de zoon van Russische dissidenten, van de ene kant van Londen naar de andere kant begeleiden om hem in veiligheid te brengen. Russische spionnen zitten hem op de hielen. De Londense surveillancecamera’s zijn gehackt door de Russische overheid en Emma moet alles op alles zetten om uit beeld te blijven, elke straathoek en elk steegje wordt in de gaten gehouden. Het openbaar vervoer en taxi’s moeten ze vermijden. Pinpassen kunnen ze niet gebruiken. Emma heeft twaalf uur de tijd om haar missie te voltooien. Wanneer haar contactpersoon ineens onbereikbaar is, kan ze niemand meer vertrouwen. Eén verkeerde beweging kan voor zowel Emma als haar beschermeling de dood betekenen… Mijn leesbeleving: Wat voelde ik mij bevoorrecht dat ik een van de gelukkigen was die mee mocht op de speciale geheime missie van agent Emma Makepeace, hoofdpersonage in de thriller Alias Emma. De spanning is continu aanwezig in dit verhaal. Ook al begint deze kabbelend en onderhuids als we kennis maken met hoofdpersonage Emma tijdens een van haar undercover opdrachten. De spanning verandert naar bloedstollend en explosief als Emma op een nieuwe missie word gestuurd. Enerzijds om te observeren, te schaduwen maar anderzijds om een jongeman, Mikhail Primalov, in veiligheid te brengen. Ik hield vanaf het allereerste begin van deze missie mijn adem al in. Toen ik in ademnood dreigde te komen ging ik weer ademen. Wat zijn de personages perfect en gedetailleerd uitgewerkt. Ik zag ze voor me, hun emoties en belevenissen kropen me onder de huid. Ik ging om hen geven. Iedere keer als er gevaar dreigde wilde ik luid schreeuwen of hen beschermen. Om er vervolgens achter te komen dat zij slechts op papier bestonden. Maar ik rook hun angstzweet, ik voelde hun pijn als ze gewond waren geraakt en was dan geneigd naar de Eerste Hulp te hollen. Om vervolgens tot mijzelf te komen en te ontdekken dat ik ongeschonden was. Wat maakte ik mij zorgen. Iedere keer als de diepe onheilspellende duisternis om hen heen sloot. Als ik het kruit van verschoten kogels rook. Ik voelde de verbolgenheid, de woede en de verbazing over moeilijkheden onderweg. Over alles wat vanzelfsprekend hoort te zijn, hoort te functioneren. De uitdaging als niets blijkt te zijn wat het in eerste instantie lijkt. Ik voelde een grote staat van paraatheid en continu de zin in mijn hoofd trust no one. Maar wat kreeg ik een bewondering voor Emma. Wat een dappere, sterke, doortastende en ook empatische en intens lieve vrouw. Als een leeuwin vecht ze voor diegene die ze moet beschermen. Als een stormram werpt ze zich op ieder gevaarlijk probleem onderweg. Maar nooit impulsief. Altijd eerst snel de situatie aan alle kanten beoordelen en vandaar uit actie. Het hele verhaal is geloofwaardig. Je merkt dat de auteur weet waar ze over schrijft. De natuurlijk overkomende scrupules en bijna vijandige narrigheid bij het de te beschermen persoon Mikhail, de radar voor dit is niet pluis bij Emma. Maar ook de intense warmte en schattige bezorgdheid bij Mikhail voor Emma. Hun band die ijzersterk wordt in slechts een nacht tijd. En de vijanden die kom ik niet graag tegen in een donker steegje. De professionele houding van Emma en haar geheimhoudingsplicht. Ik geloofde het. Nog nooit was ik in Londen maar door dit verhaal ken ik er redelijk mijn weg. Zo beeldend is alles geschreven. Het verhaal grijpt je bij de keel en laat je bij de laatste letter pas los. Zo fantastisch. Het verhaal leest vlot door de aangename schrijfstijl en korte hoofdstukken. Een puntje van kritiek. Ik had het prettig gevonden als er boven de hoofdstukken gestaan had wanneer her in het verleden speelde en in het heden. Daar moest ik heel erg zoeken. Maar het onderwerp de wereld van een geheim agent vond ik ontzettend fascinerend en ook leerzaam. De plottwist op het einde die leidt naar een zinderende en mooie plot is geweldig. Bij mij roept dit einde naar een vervolg. Ik wil Emma opnieuw in mijn systeem hebben. Ik geef om haar. En om Mikhail. Zo benieuwd hoe het onderhuids aangewakkerde vuurwerk tussen die twee tot uiting komt. Maar ook de andere personages zie ik graag terug komen. Zoals Emma haar baas Ripley en het team van geheim agenten en medewerkers. Ik mis ze nu al. Missie geslaagd op alle fronten. Mijn mening: Ik geef 5 sterren. Wat een bloedstollend spannende thriller. Goede, gedetailleerde, geloofwaardige opbouw. Het verhaal en de personages kruipen je onder de huid en laten je niet meer los. De vlotte en beeldende schrijfstijl maken dat je letterlijk in het verhaal aanwezig bent en geven je het gevoel dat je je leven niet zeker bent. Pas als het verhaal uit is ervaar je rust nadat je eerst bij moest komen van dit weergaloze avontuur. Je blijft geboeid lezen omdat je wilt weten of je geliefde personages de eindstreep halen. In het nawoord las ik dat er een film van gemaakt wordt. Die zou ik graag willen zien. Hopelijk veroverd Emma Makepeace nog veel meer harten.
		Joséphine - Anne-Laure Van Neer **** Lydia (66): Weer een knap verhaal van Anne-Laure Van Neer. Het begint tamelijk rustig, over een groepje ouderen in een woonzorgcentrum. Deze ouderen hebben een clubje, ze willen zelf beslissen wanneer en hoe ze “gaan”. Ze weigeren om in erbarmelijke omstandigheden af te takelen, af te zien en/of aan hun lot overgelaten worden, dit willen ze voorkomen. Ze hebben in het woonzorgcentrum een tuintje, waar ze hun eigen planten en vruchten kweken welke hen een zachte dood zullen geven…..als de tijd tijd daar voor is. Niemand is hier van op de hoogte, behalve de clubleden. Het geeft hen rust, te weten dat ze nooit zullen moeten lijden en afzien en in waarde mogen heengaan. Tot de directeur “Tim” van het woonzorgcentrum beslist om een extra gebouw te plaatsen, daarvoor moet de club hun waardevolle tuin wijken. Joséphine en de clubleden zijn hier niet mee akkoord, en doen veel moeite om dit te voorkomen, doch sommigen geven snel op, behalve Joséphine, die heeft een plan, en wat voor één. Ze wordt gesteund door haar kameraad de Kolonel. Eerst begint het verhaal tamelijk rustig, maar eens de helft van het boek voorbij wordt het zeer spannend, je geloofd je ogen niet wat deze mensen allemaal overkomt op hun oude dag. Subliem ! Ik heb weer enorm genoten van dit verhaal. Smaak naar meer.
		Alias Emma - Ava Glass **** Diane Kooistra (47): Daar was ineens de spannende oproep van @ambo Anthos of ik mee wilde doen aan een spannende missie. Ons target was Ava Glass die het boek Alias Emma schreef. Voor 11 september moest deze opdracht volbracht zijn maar zo lang kon ik niet wachten….. “Het is niet gemakkelijk iemand te redden die dat niet wil.” Alias Emma heet eigenlijk Alexandra en zij krijgt onverwacht een nieuwe opdracht waardoor ze even van haar huidige en best wel saaie klus verlost is. Emma moet Michael, een zoon van Russische ex-spionnen van de ene kant van Londen naar de andere kant brengen. Piece of cake maar dat is niet gemakkelijk als er goed getrainde Russische geheim agenten achter hun aan zitten en MI6 niets van zich laat horen… “In de meeste steden wil je hulp van een politieagent als alles in het honderd loopt. In Londen moet je een taxichauffeur hebben.” Dit verhaal heeft alle elementen voor een spannend spionage verhaal en daar maakt Ava Glass ook dankbaar gebruik van. De bijna filmische gevecht scenes zijn zo levensecht beschreven dat de lezer zelf de klappen bijna voelt. Een kaart van Londen met evt de route had het verhaal nog wat concreter gemaakt. Waar James Bond nog geen krimp laat zien geeft de auteur Emma en Michael genoeg menselijke factoren, zoals het feit dat ze gewond kunnen raken en dan echt niet meer de Theems over kunnen zwemmen, zodat ze niet overkomen als super spionage robots. Dat maakt ze echte mensen met gevoelens én bloed. De terugblikken naar de achtergrond van Emma en haar trainingsprogramma vertragen het verhaal maar geven het wel de diepgang die het verhaal nodig heeft. De titel komt ook mooi terug in het verhaal, maakt dat de keuzes die de auteur heeft gemaakt ook binnenkomen bij de lezer. Voor de thrillerlezers die van een vleugje romantiek houden, ook dit zit erin maar komt niet helemaal uit de verf maar wat niet is kan nog komen….. Het einde geeft ruimte voor een vervolg dat deze lezer graag zou willen lezen want…James Bond pas maar op! Hier is Emma!!
		Deadline - Carmen Prins **** Koukleum.nl: Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl. In het verleden las ik van Carmen al ‘Carmens Kookpunt‘, dit boek is het vervolg hierop, echter is dit ook goed te lezen als je ‘Carmens kookpunt’ niet gelezen hebt, of niet meer weet waar het boek over ging. Voor mij was het al even geleden dat ik ‘Carmens kookpunt’ gelezen had, maar ik miste niks tijdens het lezen. In ‘Carmens Kookpunt’ had ik nog best wat kritiek op het verhaal, maar ik moet zeggen dat Prins dit erg goed opgepakt heeft. Je ziet echt dat ze gegroeid is, en dat haar verhaal veel meer inhoud heeft, en hierdoor ook veel geloofwaardiger is neergezet. Dit vind ik echt een groot pluspunt. De schrijfstijl van Prins was al erg aangenaam en is dat nog steeds. Ze heeft een vlotte pen, en je vliegt dan ook echt door het verhaal. Je waant je onder het lezen ook echt zelf op Terschelling, en ondanks alle gebeurtenissen kreeg ik onder het lezen een echt vakantiegevoel. En dat kan ik waarderen in dit soort thrillers. Er gebeurd natuurlijk een hele hoop in het verhaal. En doordat bepaalde personages wat vaag blijven, blijft het verhaal ook extra spannend. Ik vond Carmen soms wel wat naïef en dit irriteerde me soms, maar dit mag in een verhaal vind ik. Dan komen de personages levensecht op mij over. Als ze geen gevoel bij mij oproepen dan leef ik me ook niet echt in het boek in, dat deed ik bij ‘Deadline’ wel, vandaar ook de lichte irritatie. De verhaallijn over de zoontjes van Carmen had wat mij betreft nog dieper uitgewerkt mogen worden. Ik was benieuwd naar wat er precies gebeurd was in Amerika en of de zoontjes hier nu iets mee te maken hadden. Hier had wat mij betreft wat meer gedaan mogen worden… Maar wellicht dat er een nieuw boek van Carmen Prins verschijnt, en er dan nog terug gekomen wordt op deze zaak en wellicht de nasleep hiervan. Ik ben in ieder geval benieuwd. Ik vind ‘Deadline’ een echte vakantiethriller en ik denk dat dit verhaal helemaal in de smaak valt bij de lezers van de boeken van o.a. Suzanne Vermeer, Linda van Rijn of Kiki van Dijk, met het enige verschil dat de boeken van Carmen zich op Terschelling afspelen en niet ieder keer in een ander vakantieoord.
		Weet jij wie ik ben? - Mariska Noordeloos ***** J.N. Kingma-Postma (45): Recensie van: Weet jij wie ik ben? Ik vind de titel passend bij het verhaal. Het is een vraag die de personages zichzelf voortdurend stellen bij alles wat ze doorstaan. Maar ook een schreeuw om hulp van ik kan mijzelf niet meer vinden, kun jij herinneren wie ik ben. Kun jij helpen mijn gewiste innerlijk terug te vinden zodat ik weer kan weten en voelen wie ik ten diepste ben. En help je mij dan om zonder masker te zijn wie ik ben. Auteur: Mariska Noordeloos Wijze van lezen: boek als recensie exemplaar gekregen van de auteur in ruil voor mijn recensie. Genre: thriller Uitgever: Keytree Cover en flaptekst: Een vrouw met haar arm om haar heen. Een andere arm die haar aanraakt. Haar ogen zijn gesloten. Ze oogt fragiel en kwetsbaar. Of slaapt ze? Het lijkt alsof zij opgaat in een boom. Symboliek voor een levensboom? Waarbij de takken symbool staan voor nieuwe loten. Kwetsbaar en hulpbehoevend. Met de vrouw als kloppend hart en middelpunt. Voor verbondenheid en liefde zelfs door de diepste duisternis of de dood heen. Eenmaal verenigd in de levensboom raak je elkaar nooit meer kwijt, kun je altijd blijven putten uit de bron hoe zwaar het leven ook is. Ook kan het symbool staan voor de vele kronkels in iemands brein. In feite ook allemaal vertakkingen. De flaptekst vind ik nieuwsgierig makend en nodigt uit tot lezen. De auteursfoto en informatie vind ik een toevoeging. Mijn mening: Ik geef 5 sterren. De personages zijn zeer gedetailleerd uitgewerkt. Door de ikvorm wordt het allemaal nog intenser. Het is een gruwelijk verhaal maar de complexiteit wordt op juiste wijze uitgelegd door de auteur. Zowel slachtoffer als dader worden ruimschoots uitgediept. En op zo’n manier dat de lezer zelf een beeld kan vormen en een mening. Persoonlijkheidsproblematiek/ stoornissen zijn als een etterende wond waarbij pleisters niet helpen. De schuingedrukte stukken geven de lezer een fascinerend maar ook huiveringwekkend inkijkje in iemands brein. De opbouw is overzichtelijk. De schrijfstijl is beeldend. Het verhaal is niet bedoeld om medelijden op te wekken. Het laat ook zien dat de kracht van een slachtoffer kan triomferen door de moed te vinden om te vluchten. Dat de val dan alsnog dichtklapt is ontzettend verdrietig en onverteerbaar.
		De Camino - Anya Niewierra ***** Erika (64): Van deze auteur heb ik meer boeken gelezen, waarvan Het bloemenmeisje een overweldigende indruk op me heeft achtergelaten en dat een grote ontwikkeling liet zien na haar debuutthriller Vrij uitzicht. Haar uitstapje samen met haar dochter naar een heel ander genre Ook dat nog kon me echter niet zo bekoren. Maar van De camino, waar zij weer op honk is, heb ik hoge verwachtingen. Na de onbegrijpelijke zelfmoord van haar man Emil, een voormalig vluchteling uit Bosnië, tijdens zijn wandeltocht naar Santiago de Compostela, gaat chocolatier Lotte Bonnet een jaar later dezelfde tocht lopen. Ze hoopt hiermee meer te ontdekken over de gemoedstoestand van Emil en de reden van zijn zelfgekozen dood. Voorin staat een kaartje van de route die Lotte loopt. Dat is erg leuk, ik ben dol op kaartjes, maar het zou best iets vollediger mogen zijn. Te vaak sla ik het tevergeefs op voor een in het verhaal genoemde locatie. Nieuwierra geeft de hoofdstukken in haar boeken steeds bijzondere titels, die onderdeel uitmaken van een thema. Waar Het bloemenmeisje opgezet was als theaterstuk, had Vrij uitzicht weerberichten van de dag als titel. In De camino staan app-tekstjes, locatie en weerberichten boven de hoofdstukken, die bijna allemaal vanuit Lotte zijn geschreven. Het boek start met een proloog waarin de zelfmoord van Emil plaatsvindt. Maar hij heeft een toeschouwer, wat de gebeurtenis een nog duisterder. De loop van het verhaal wordt afgewisseld met gedeeltes van een brief aan Lotte, waar zijzelf nog niets van weet en waarvan we de auteur nog onbekend is. Lotte heeft geen idee van de dreiging die boven haar hoofd hangt, van de die haar belaagt en die ook een paar korte hoofdstukken als protagonist krijgt. Wij weten als lezer dus meer, en kunnen langzaam al wat verbanden gaan leggen. Overheersend in het verhaal is wel de Balkanoorlog in de jaren ’90. De strijd die begon in het al verdeelde Joegoslavië, waarnaar Niewierra bewonderenswaardig veel research heeft gedaan, wat ook blijkt uit de indrukwekkende literatuurlijst achter in het boek. Het heeft een net zo indrukwekkend verslag opgeleverd, met alle gruwelijkheden tot in detail, ingebed in de levensgeschiedenis van Emil en zijn schoolkameraden. Ook in deze thriller is de hoofdpersoon iemand die heel erg afgaat op haar zintuigen. Smaak en reuk leiden haar; de planten, kruiden, bloesem en de geuren van de franse berglandschap, dringen ook door tot mij als lezer. Het zet haar ook aan tot mijmeringen over nieuwe chocoladecombinaties, nieuwe recepten. Samen met de levensechte beschrijvingen van het landschap voel ik me volledig opgenomen in het verhaal. Ik verplaats me in het personage Lotte, maak deel uit van haar twijfels, diepe gedachtes en de ontwikkeling die ze doormaakt tijdens haar wandeltocht. Lopen doet iets met een mens. Het boek doet me ergens denken aan Het zoutpad – Raynor Winn, waar de hoofdpersonen een lang traject langs de Engelse zuidwestkust lopen. Het afzien, de grilligheid van de natuur, de weersomstandigheden, de wandelaar moet het allemaal ondergaan. Iets te opvallend, zelfs voorspelbaar, zijn de medewandelaars waar iets mee gebeurt, vrouwen die of uiterlijk op Lotte lijken, waar Niewierra erg de nadruk op legt, of die iets van haar kleding lenen. Dat roept al vermoedens op voor toekomstige gebeurtenissen. De camino is een razend spannende thriller, die aanzet tot alsmaar doorlezen, omdat de een na de andere verrassing opduikt, ontwikkelingen over elkaar buitelen en je de vraag wie nou wie is voortdurend blijft rond. Tot alle eindjes in een zinderende climax samenkomen en de auteur nog een paar dramatische twists voor ons in petto heeft. Toch sluimert ergens het gevoel dat een aantal voorvallen niet reëel kunnen zijn. Dit lijkt in Niewierra’s thrillers een terugkerend fenomeen te zijn, dat is jammer. Maar vergeet dit, dompel je onder in haar adembenemende verhaal, en je leest gewoon een fantastische thriller, waar het hart het uiteindelijk overwint van het verstand of rechtvaardigheid. Een thriller die mijn verwachtingen helemaal heeft waargemaakt en zelfs nog meer.
		Een lang weekend - Laure Van Rensburg **** Erika (64): Ellie en Steven gaan voor het eerst samen een weekend weg, naar een afgelegen huis, waar ze door een sneeuwstorm vast komen te zitten. Het romantisch bedoelde weekend verloopt echter rampzalig. Zowel Ellie als Steven hebben geheimen, maar ze zijn volledig aan elkaar overgeleverd. Het boek is opgebouwd uit elkaar afwisselende hoofdstukken vanuit beide personages. Ellie is de ik- figuur, over Steven lezen we in de derde persoon enkelvoud. Meteen komen ook de verschillen tussen de chaotische woelige Ellie en de nette georganiseerde Steven gelijk boven tafel. Daartussendoor staan geheimzinnige anonieme dagboekfragmenten, die zich in de tijd voor het weekend afspelen. Maar Van Rensburg heeft voor alle drie de personages dezelfde schrijfstijl toegepast. Ze schrijft beeldend, poëtisch, met prachtige zinnen in mooie beeldspraak. Knap, maar soms net iets te kunstmatig en Ik vraag me af of echt alles zo mooi en omfloerst beschreven moet worden, hier en daar mag het best kort en functioneel. De drie personages zijn niet te herkennen aan een eigen stijl. Hiermee zou het eindelijk nog mooier zijn geweest, aannemelijker ook. Het verhaal verloopt traag, stap voor stap, heel gedetailleerd volgen we de handelingen van Ellie en Steven. Het gevoel van onthaasting is duidelijk aanwezig, maar tegelijkertijd is er ook meteen een unheimische sfeer met subtiele hints naar geheime agenda’s van zowel Ellie als Steven. Na een bizarre wending in het verhaal wordt de sfeer steeds beklemmender, de gruwel van wat zich afspeelt of dreigt te gaan afspelen springt vanuit de pagina’s op je af, tot het onvermijdelijk dramatische slot, waar Van Rensburg de ontknoping zo lang mogelijk uitstelt. Vlak daarvoor heeft ze nog een klein, verbazend raadsel voor ons. Door aandachtig lezen kunnen we constateren wat dit zou kunnen betekenen, maar eigenlijk blijft het gissen. Hier laat ze ons een beetje teveel aan ons lot over. Verklappen hoeft niet, maar iets meer indirecte aanwijzingen zouden ons in staat stellen om met meer zekerheid de plot te begrijpen. Het boek eindigt te snel, te warrig en onwaarschijnlijk. Het had een betere plot verdiend. Wel is het leuk om de proloog nog een keer te lezen als je het boek uit hebt. Heel veel valt dan op zijn plaats, en heel veel van wat daar is weggelaten, is opgenomen in de laatste hoofdstukken. De originele titel Nobody but us is veel mooier dan de vertaling, ook al omdat hij in het boek een paar keer voorkomt en prachtig in de context past.
		Astarte - Petra Spark **** J.N. Kingma-Postma (45): Recensie van: Astarte Auteur: Petra Spark – Vilvoorde, België – debuteerde in mei 2017 met de thriller Artikel13, bij Houtekiet, een imprint van Veen, Bosch & Keuning. In 2019 en 2020 verschenen respectievelijk Eén kans op zes en Gruwelijke Gave bij uitgeverij Kramat. Wijze van lezen: Boek van de Bibliotheek geleend Uitgeverij: LetterRijn Genre: thriller Cover: Een zwarte cover. Met een cirkel die een oranje rand heeft. In de cirkel twee blote voeten met aan de ene een kaartje. De voeten steken onder een laken uit. Ze liggen op een metalen plaat. Dit zijn de voeten van een overledene die zich in een mortuarium bevindt. Wie is het? De spanning staat gelijk op scherp. Flaptekst: Informerend, spanning opvoerend en een krachtige springplank naar het verhaal. Mooie tekst: Je kunt het vuur verbergen, maar wat dacht je met de rook te doen? Sydney Justin Harris Het verhaal: Rechercheur Sam Faingart wordt ingeschakeld wanneer een vrouw vermoord wordt teruggevonden in een ondergrondse parkeergarage. In zijn zoektocht naar de identiteit van het slachtoffer krijgt hij hulp van de forensisch patholoog Olivia Vandenberghe. Zij komt tijdens de autopsie tot een lugubere ontdekking. Sams zoektocht wordt steeds complexer wanneer menselijke resten worden ontdekt in een Vilvoords kasteel en vrouwen verdwijnen. Uit de lijkschouwing blijkt dat er een gruwelijk verband is tussen de verschillende zaken. Wat hebben een vijftig jaar oude moord, twee vermoorde vrouwen en de ontvoering van een kasteeleigenares met elkaar te maken? Mijn leesbeleving: De proloog lijkt ogenschijnlijk kabbelend en kalm. Toch voel je de onderhuidse spanning tussen de personages. Na de proloog denk je eerst wat heeft dit met het verhaal te maken? Maar gaandeweg blijkt het een krachtige introductie te zijn naar de rest van het verhaal. Knap gedaan. Alhoewel het verhaal gruwelijk is vond ik de zeer uitgebreide en gedetailleerde beschrijving van de werkwijze van de patholoog ontzettend interessant. Ik voelde de kilte van de autopsie ruimte op mijn huid. Ik keek mee over de schouder van de patholoog. Ik puzzelde mee met de bevindingen die zij deed. Leerzaam en met verstand van zaken beschreven. Ook de respectvolle liefdevolle wijze waarop met de overledenen omgegaan werd raakte me diep. Ook het speurwerk van de recherche wordt mooi verwoord. Het is alsof je hen overal vergezelt waarheen zij ook gaan. Ook hier krijg je de kans om je hersens te kraken over het hoe en waarom. Bovendien word je ook hier uitgedaagd continu mee te denken en mee te werken aan het oplossen can deze zaak. Het verhaal is beeldend. Het zit ingenieus in elkaar. De personages zijn levensecht. De dialoog tussen hen is geloofwaardig en vaak op het scherpst van de snede. Nadat ik begonnen was met lezen kon ik niet meer stoppen. De sluimerende spanning, het mysterieuze, de ontluikende passie die warmte schenkt daar waar de dood regeert. De diepgewortelde waanzin van een individu, een waanzin wellicht reeds besloten in het DNA. Perfect en zorgvuldig beschreven. Kippenvel momenten maar ook nu en dan ruimte voor galgen humor. Ik bleef geboeid door lezen omdat ik de clou wilde weten. Na diverse plottwists werd ik omver geblazen door de ijzersterke plot. Dit had ik niet aan zien komen. Zowel het perspectief van de dader en het slachtoffer worden tot in perfectie uitgekristalliseerd. Ik heb geen spijt dat ik dit boek geleend heb bij de bibliotheek. Ik ben fan van deze auteur en wil graag meer van haar lezen. Mijn mening: Ik geef 5 sterren. Ik vind dit een uitmuntend uitgewerkt verhaal. Een thriller met hoofdletter T. Spanning ten top waardoor je continu geboeid door leest. Met de personages bouw je een band op. Je kruipt sls het ware in hun hoofd. Je ziet de wereld door hun ogen. De opbouw van dit verhaal zit goed in elkaar. De plot is onverwacht en de weg ernaartoe gaat gepaard met zenuwslopende plot twists. De verhaallijnen komen bij elkaar, de puzzel is gelegd. In de toekomst lees ik graag meer van Petra Spark. Ik ben fan.
		Dieptepunt - Saskia M.N. Oudshoorn ***** J.N. Kingma-Postma (45): Mijn mening: Ik geef 5 sterren. Dit verhaal is continu spannend, boeiend, aangrijpend, fascinerend en blijft je nog lang bij. De schrijfstijl is beeldend en door de ik vorm nog intenser. De personages zijn voor mij als levende mensen. Samen met hen maak ik dit verhaal mee. Het speelt in op al mijn zintuigen. Het voelt als een ritje in de achtbaan: je klimt langzaam omhoog en dan stort je met heel veel vaart de diepte in. Ik heb genoten van dit verhaal. Ik kijk uit naar meer verhalen van deze auteur.
		Sterrenstof - Martine Kamphuis **** Hilma Berveling (69): Dit boek mocht ik lezen van Vrouwenthrillers waarvoor mijn dank. Het boek is een prequel van de boeken van Martine Kamphuis overWynona Post (WP). Toen WP heel jong was hebben haar ouders een oude boerderij gekocht op het zeer gelovige Goeree Overflakkee. Hier gingen zij retraites geven zeer tegen de zin van de bewoners aldaar. WP werd ook haar hele jeugd gepest met het werk van haar ouders. WP werkt voor Green Peace en is nu voor een korte vakantie bij haar ouders. Tijdens deze vakantie is er ook een retraite waarbij een spreker komt. Deze man heet Delek en als WP hem ziet vindt zij hem erg aantrekkelijk ondanks dat hij ouder is dan WP Op het laatste moment komt er nog een cursist. Dit blijkt één van de pesters van WP van vroeger te zijn genaamd Sara. Deze Sara is getrouwd met een heel gelovige man Arie Jan genaamd. Deze Arie Jan is ernstig ziek, ligt in bed en heeft de hele dag extra zuurstof nodig. Omdat haar vaste oppas niet kan vraagt Sara uiteindelijk aan WP of zij op wil passen.Die wil dat voor één keer wel doen. Vanwege zijn geloof wil Sara niet dat haar man weet dat zij naar de lezing van Delek gaat maar Sara wil graag leren hoe zij ook ondanks de zorg voor man en kinderen nog tijd voor zichzelf kan hebben. Omdat Sara na de lezing nog vaker één op één met Delek wil praten vraagt zij of WP vaker op wil passen. WP zegt toe omdat ze de kinderen heel aardig vindt. Wel vraagt ze zich af waarom Sara zo vaak met Delek wil praten . Is WP jaloers? Als de man van Sara plotseling overlijdt vindt WP dat toch wel enigszins verdacht. Hoe loopt dit af? Martine Kamphuis heeft een schrijfstijl die ervoor zorgt dat men wil blijven lezen. Het boek is niet heel erg spannend maar door de kleine hints door het hele boek heen blijft het interessant om door te willen lezen. Voor mij was het zo interessant dat ik de volgende drie boeken met WP zeker ook ga lezen.
		Sterrenstof - Martine Kamphuis **** Heidi Bogman (50): Voor vrouwenthrillers.nl mocht ik de prequel “Sterrenstof” over Wynona Post (kort: WP) van Martine Kamphuis lezen. Een voor mij eerste kennismaking met zowel deze schrijfster, als ook de hoofdpersoon WP die al in meerdere boeken speelt. Toen ik met lezen begon, had ik het idee dat er iets in het verhaal niet helemaal klopte. Dit lag er duidelijk aan dat het met dag 23 begon. Maar al snel bleek dit wel degelijk zo te moeten zijn. WP, een activiste bij Greenpeace, is na haar zoveelste missie weer thuis op de New Age-boerderij van haar ouders in het streng gelovige Ouddorp. Als zij oud-klasgenootje Sara tijdens een strandbezoek tegenkomt, behandeld deze haar alsof ze vroeger de beste vriendinnen zijn geweest. Maar niets was minder waar! Dan vraagt Sara haar zelfs om op haar kinderen te passen, zodat zij naar een retraite-weekend bij WP’s ouders kan gaan. Want vanwege haar strenge geloof en haar chronisch zieke echtgenoot kan ze hier niemand anders voor vragen. Wanneer plots tijdens een van deze oppas afspraken Sara’s echtgenoot komt te overlijden, heeft WP haar twijfels of dit door zijn ziekte is veroorzaakt en gaat zelf op onderzoek uit. Dit boek bestaat uit meerdere korte hoofdstukken, waardoor het erg prettig leest. Daarnaast wordt tijdens het verhaal de nodige spanning opgebouwd. Hierdoor was het dan ook moeilijk om te stoppen met lezen. Voor mij smaakt deze kennismaking naar meer. Het vervolg op dit verhaal ligt in ieder geval al klaar.
		Alias Emma - Ava Glass *** Erika (64): Emma Makepeace – niet haar echte naam – werkt nog maar net bij de Britse geheime dienst als ze een opdracht krijgt waar ze haar handen vol aan zal hebben. Ze moet de zoon van Russische dissidenten in Londen in veiligheid brengen, waarbij ze dwars door de stad moet met de Russische geheime dienst op haar hielen. We vallen gelijk midden in de actie. Het boek leest vlot weg, iedereen is voortdurend in beweging. Als lezer wil ik ook steeds maar door, benieuwd als ik ben naar Emma’s behendigheid om steeds maar weer uit handen van de Russische spionnen te blijven. Het verhaal is helemaal vanuit Emma geschreven. Tussendoor zitten hoofdstukken die haar verleden blootleggen, waardoor we haar best goed leren kennen en haar drijfveren gaan begrijpen. Maar Glass is een beschrijving van Emma’s perso.on, zoals uiterlijk of persoonlijke leven vergeten. Ze leeft voor mij daardoor niet echt Alias Emma zou het goed doen als een film, juist door de vele acties en grote levendigheid. Het leest soms als een spannend jongensboek, het is op een bepaalde manier een afspiegeling van de wilde achtervolgingen van James Bond, van romans over Russische spionage tijdens de Koude Oorlog met vermommingen en al, of van Purdy uit de bekende tv-serie De Wrekers. De figuur Emma doet me heel erg denken aan Tommy & Tuppence, de jonge privé-detectives van Agatha Christie. Alleen al Emma’s naam: Makepeace. De omslag van het boek heeft ook een beetje de sfeer van de jaren ’70 / ’80. Toch proef ik niet een dreigende sfeer. Hij zal er wel zijn, want de beschreven gebeurtenissen zijn serieus bedreigend, maar op de een of andere manier komt het allemaal op mij over als een doldwaas avontuur, met een nog onervaren, daardoor schijnbaar onzekere, stuntelende heldin. Zijn de belevenissen van Emma te ver gezocht, is het allemaal een beetje ongeloofwaardig? Gebeurt zoiets echt op deze manier bij geheime diensten? We zullen dat waarschijnlijk nooit weten. Geheime diensten zijn een gesloten bolwerk. Maar het is niet erg, want zoals ik graag Agatha Christie lees en naar James Bond kijk, zo is ook Alias Emma een heel leuk, onderhoudend verhaal. Toch zat ik nog te lezen met een bepaalde hoop op een onverwachte, sublieme twist op het einde. Dat die niet kwam, was wel een teleurstelling. Omdat er ook een paar lijntjes onafgemaakt blijven, gaat het boek een beetje als een nachtkaars uit.
		Deadline - Carmen Prins **** Jessica Venema (26): Ik heb dit boek voor @decrimecompagnie mogen lezen, waarvoor mijn dank! Wanneer Carmen haar moeder komt te overlijden gaat ze terug naar haar roots. Eenmaal op Terschelling aangekomen krijgt ze de vraag van haar vriendin of ze haar koffieshop wilt overnemen. Carmen heeft geen ervaring, maar doet het toch! Er gebeuren hele bijzondere dingen waar Carmen geen vat op krijgt. Haar vriendin is onbereikbaar en schakelt de hulp van o.a. haar ex en goede vriendin Aukje in. Nadat ze er achter is waar haar vriendin is, lijken alle puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Toch is het nog steeds niet gedaan met de onrust. Haar zoontje wordt ontvoerd, brand in het koffietentje, vriendin wederom onbereikbaar. Wanneer uiteindelijk de rust weer gevonden lijkt te zijn kan Carmen eindelijk nog een beetje genieten van haar terugkeer naar Terschelling! Ik vond het even inkomen, maar daarna wilde ik niet meer stoppen met lezen! Het is een heerlijk boek om in je koffer te stoppen. Persoonlijk kijk ik uit naar het volgende boek van Carmen!
		Sterrenstof - Martine Kamphuis ***** Lisette (40): Het verhaal gaat over WP, ze werkt voor green peace en komt nu voor 3 maanden bij haar ouders logeren in Goeree Overflakkee. Haar ouders hebben een oude boerderij opgeknapt en geven nu retraites, wat overigens door de christelijke dorpsbewoners niet wordt geaccepteerd. Vroeger werd WP hierdoor gepest door klasgenoten, waarvan 1 klasgenote haar in het dorp gespot heeft en inmiddels getrouwd is en 2 kinderen heeft. Deze klasgenoot heet Sara en haar echtgenoot heeft taaislijmziekte waardoor hij niet lang meer te leven heeft. Bij haar ouders op de boerderij wordt een spreker uitgenodigd om de retraite te begeleiden en WP heeft een leuke klik met hem ondanks dat ze niet zoveel heeft met het 'zweferige' gedoe van haar ouders. Als de echtgenoot van Sara op een dag dood aangetroffen wordt in bed is het de vraag of het wel een natuurlijke dood betreft. En wat is de connectie tussen Sara en de spreker van de retraite? Prettig geschreven, je komt meteen lekker in het verhaal, ik kon het niet wegleggen. ⭐⭐⭐⭐⭐ #martinekamphuis #gewonnen#boe
		Bloedsinaasappel - Harriet Tyce ***** Saskia Munneke (55): Dit boek leest prettig, het is niet alleen goed geschreven, je vliegt er doorheen. Echter zou ik het eerder een psychologische roman hebben genoemd dan een thriller. Want in het verhaal wordt er weliswaar gesproken over een moord die gepleegd is, maar dat is bijzaak. De hoofdpersoon in het boek is Alison, een getrouwde advocate en moeder van een kleine dochter. Haar leven verloopt niet bepaald op rolletjes; haar huwelijk bevindt zich in een diep dal, ze drinkt teveel en zij en haar man groeien steeds verder uit elkaar. Ze doet pogingen om haar huwelijk te redden, maar dat loopt finaal mis. In het geheim heeft Alison een minnaar die ze van het werk kent en om tijd met hem te kunnen doorbrengen, moet ze vaak liegen tegen haar man. Vanwege haar dubbelleven en de drukte omtrent haar werk is ze veel van huis weg waardoor er weinig tijd overblijft om met haar dochtertje samen te zijn. Alison krijgt wroeging en doet hevig haar best om een goede moeder te zijn. Helaas volgen er nare gebeurtenissen waardoor Alison haar leven in duigen valt. Echter krijgt het verhaal tegen het einde een verrassende wending; het plot is verre van voorspelbaar en zit goed in elkaar. Door de goede schrijfwijze van de auteur kruip je helemaal in de huid van Alison, een vrouw met een hectisch leven die steeds sterker in haar schoenen komt te staan. Nadat ik het boek uit had gelezen, las ik de proloog opnieuw en ik begreep toen pas om wie deze ervaring draaide. Vooral vanwege het onvoorspelbare einde van het verhaal raad ik dit boek aan om te lezen!
		Sterrenstof - Martine Kamphuis **** Sandra (54): Via Vrouwenthrillers.nl mocht ik Sterrenstof van De Verhalenfabriek lezen in ruil voor een recensie. Super bedankt hiervoor! Sterrenstof is de prequel van de spannende WP boeken Alibi, Spiegelbeeld en Zondebok van Martine Kamphuis. Heel leuk om Wynona Post te leren kennen in haar jongere jaren en te lezen hoe ze tot haar keuze kwam om psychologie te gaan studeren. Na een missie met Greenpeace woont WP tijdelijk in Zeeland bij haar ouders, die een newagecentrum hebben in een streng christelijk dorp. Ze hoopt dat ze rustig kan nadenken over wat ze in de toekomst wil gaan doen maar helaas krijgt ze hier weinig kans voor. Sara, een oud klasgenote, vraagt WP of ze op haar kinderen wil passen. De man van Sara is ernstig ziek en ze wil graag naar de weekendretraite die de ouders van WP organiseren, samen met de intrigerende en spirituele Delek . In eerste instantie weet WP niet of ze het wil omdat Sara haar vroeger gepest heeft maar uiteindelijk besluit ze het toch te doen. Ze kan het goed vinden met de kinderen maar heeft verder een beetje vreemd gevoel bij het gezin. Als de echtgenoot van Sara overlijdt, ziet de politie het als een natuurlijke dood maar WP twijfelt en gaat zelf op onderzoek uit. Ontdekt ze wat er werkelijk gebeurd is? Martine Kamphuis heeft met Sterrenstof een compleet verhaal weten neer te zetten terwijl het ebook maar honderd bladzijden telt. Echt knap gedaan! De proloog maakt al meteen nieuwsgierig naar het verdere verhaal. Het boek is niet persé heel spannend maar door de beeldende schrijfstijl en de gedetailleerde uitwerking van de personen blijft het boeiend tot het einde. Je blijft meedenken tot de puzzel compleet is! Ik heb Sterrenstof graag gelezen en ben benieuwd naar de andere avonturen van WP. Ik geef dit boek 4 sterren.
		Het verkeerde meisje - Angelique Haak ***** Sandra (54): Van vrouwenthrillers.nl mocht ik Het verkeerde meisje lezen in ruil voor een recensie. Super bedankt hiervoor!! Het boek trekt meteen de aandacht door zijn opvallende gele kleur en gele zijkant. In eerste instantie verwacht je hierdoor geen thriller maar niets is minder waar. Op de achterkant staat in grote letters 'Verkeerde tijden en plekken bestaan niet, verkeerde mensen wel' en dat triggerde meteen mijn nieuwsgierigheid naar het verhaal. Op een dag wordt Amelie van haar fiets getrokken en overmeesterd door iemand met een angstaanjagend masker op. Als ze bijkomt, bevindt ze zich in een hermetisch afgesloten kamer. Hierin probeert ze, vol angst, te overleven en te bedenken of de ontvoerder het op haar gemunt heeft of dat ze het verkeerde meisje op de verkeerde tijd en plaats was. Ook begint ze steeds meer waanideeën te krijgen. Net als Amelie denkt dat het niet erger kan, wordt Jolijn bij haar opgesloten. Ze beloven elkaar dat ze er samen uit gaan komen en het gaan overleven. Maar is Jolijn wel echt en spreekt ze de waarheid? Wie is de mysterieuze dader en waarom heeft hij haar ontvoerd? Het verkeerde meisje bestaat uit drie delen. In kleine hoofdstukken wordt het eerste deel van het verhaal afwisselend verteld vanuit het oogpunt van Amelie en vanuit een (eerst nog) onbekende. Door middel van dagboekfragmenten krijg je een kijkje in het leven van een 'onvervalste pathologische leugenaar met een waar killerbrein, allesbehalve middelmatig' zoals Robin zichzelf noemt. Het wordt duidelijk dat de jeugdjaren niet makkelijk waren en ondanks alle gruwelijke dingen die er gebeurden, voelde ik toch medelijden en een zekere sympathie. Het tweede en derde deel spelen meer in de tegenwoordige tijd en worden grotendeels vanuit Amelie beschreven. Het verhaal wordt steeds raadselachtiger, de spanning enorm opgebouwd en als lezer vraag je je continu af waar het naartoe gaat. Doordat de hoofdstukken kort zijn, en vaak eindigen met een cliffhanger, wil je ook alsmaar doorlezen om te ontdekken hoe het boek eindigt. Na verschillende plotwendingen is de ontknoping echt ingenieus. Dit had ik absoluut niet aan zien komen!! Wat een fantastische psychologische thriller heeft Angelique Haak geschreven! Ze verwerkt thema's als familie, vertrouwen, verlies en rouw op een sublieme manier in haar boek. Ook weet ze door haar meeslepende schrijfstijl de lezer volledig mee te nemen in het verhaal en pas weer los te laten na het plot. Ik geef Het verkeerde meisje 5 sterren!!
		Moordende hitte - Sophie Wester ***** Linda (51): In 1 ruk uitgelezen!
		De onbekende man - Chantal van Mierlo ***** Koukleum.nl: Deze recensie verscheen eerder op Koukleum.nl. En dan is het alweer tijd voor het derde en laatste deel. Aangezien ik ‘De verloren jongen‘ en ‘De laatste vrouw‘, de eerdere twee delen, met zoveel plezier gelezen had, was ik zo nieuwsgierig naar dit laatste deel dat ik eigenlijk niet kon wachten tot ‘De onbekende man’ aan de beurt was. En nu… Na het lezen van dit laatste deel kan ik alleen maar zeggen: ‘Wat een gruwelijk goede serie is dit!’. In de proloog is te lezen hoe een vreemde man binnen is gedrongen tijdens een kinderkamp. Hij bekijkt een jongen, genaamd Lucas, die te slapen ligt. De spanning in dit stuk is duidelijk voelbaar en je merkt meteen dat deze man op een plek is waar hij niet hoort te zijn. In deze proloog komt ook de duidelijk schrijfstijl van Van Mierlo weer naar voren, wat er voor zorgt dat ik snel verder wil lezen, want ik ben benieuwd naar het vervolg van deze proloog. Hierna komt het verhaal even in rustiger vaarwater. Voor de mensen die ‘De onbekende man’, als stand alone willen lezen is dit ideaal, want Van Mierlo heeft het zo geschreven dat echte voorkennis niet nodig is. Echter, ik adviseer je toch om alle drie de delen in deze serie te lezen. Want hij is gewoon té goed om niet te lezen. Persoonlijk heb ik, als liefhebber van Nederlandse thrillers, deze serie verslonden en ik weet dan ook zeker dat ik Julia Menken ga missen. Waar Van Mierlo goed aan gedaan heeft, is om een nieuw personage te introduceren in dit laatste deel van de serie. Namelijk Charlotte. Dit legt niet alleen de focus op de nieuwe zaak, maar ook de druk tussen Julia en haar collega’s. Dit geeft het verhaal nog een stuk meer diepgang. Leuk! Doordat de hoofdstukken niet al te lang zijn, leest het verhaal echt als een trein. Ik wilde eigenlijk constant doorlezen en vond het dan ook erg jammer toen het boek uit was. Ik kwam echt even in een dip te zitten en stelde mij de vraag: En nu? Maar gelukkig werd deze vraag opgevangen door de recensie-stapel die wij nog hebben liggen. Maar als ik die niet had gehad… Dit is voor mij een teken dat dit een van de betere series is. Als ik op dit moment één boekentip mag geven, is het deze serie wel!
		Deadline - Carmen Prins *** Ine (33): Van @decrimecompagnie mocht ik Deadline van Carmen Prins lezen. Bedankt! Carmen doet de catering voor kleine bedrijven wanneer ze door een kennis gevraagd wordt om haar coffeeshop even uit te baten. De eigenaar is namelijk toe aan wat rust. Maar hoe die rust precies wordt ingevuld, daar heeft Carmen het raden naar, want de eigenaar lijkt wel compleet te zijn verdwenen. Intussen vinden er ook in en rond de coffeeshop vreemde dingen plaats. Die zaken lijken met elkaar in verband te staan, maar behalve banaal vandalisme lijkt er aanvankelijk niets aan de hand. Of toch. Maar wie of wat zou het op de coffeeshop en haar eigenaar hebben gemunt? En waarom? En is Carmen zelf wel nog veilig? Ik had even moeite om in het boek te komen en dat had twee redenen. Het verhaal komt relatief traag op gang, pas in de tweede helft zit er wat vaart in de gebeurtenissen en komt de spanning meer aan bod. Daarnaast moest ik ook wennen aan de schrijfstijl. In tegenstelling tot de verhaalopbouw ging de stijl soms iets te snel en direct voor mij, in bepaalde passages bijna van de hak op de tak. Maar ook hier geldt dat ik me vooral moest aanpassen aan het boek. Eenmaal ik de helft van het boek had bereikt, zat ik helemaal in het verhaal. Ik genoot in het bijzonder van de manier waarop Carmen Prins Terschelling voor mij tot leven bracht. Hoewel ik er nog nooit ben geweest, was het geen probleem om de coffeeshop, de camping en de veerboot voor me te zien opdoemen. Dit is het tweede boek van Carmen Prins en hoewel ik in het begin wat moeizaam door het boek geraakte, smaakt dit verhaal zeker naar meer. Ik heb Carmens kookpunt, haar debuut, op mijn tbr gezet.
		Sterrenstof - Martine Kamphuis **** Ine (33): Sterrenstof vormt de prequel op de avonturen van WP (voluit: Wynona Post), hoofdpersonage in de psychologische thrillers Alibi, Spiegelbeeld en Zondebok. Ik zal eerlijk bekennen dat ik die thrillers nog niet gelezen heb, maar dat vormde geen probleem om deze prequel te lezen. Integendeel, de novelle bleek een aangename kennismaking met WP en ik heb echt wel zin gekregen om meer te lezen over deze pittige dame. In korte hoofdstukjes krijgt de lezer van Sterrenstof snel inzicht in wie WP is, hoe ze haar jeugd beleefd heeft en wat voor type haar ouders zijn. Het verhaal speelt zich af in een gemeente binnen de Bijbelgordel en ook daar hoort wat uitleg bij, zonder dat de lezer overladen wordt met informatie. Een goede manier van doseren lijkt kenmerkend te zijn voor Kamphuis’ schrijfstijl. Dit is met name van belang voor de spanningsopbouw in het verhaal. Uiteraard vormt Sterrenstof geen melancholische neerslag van WP’s jeugd, maar is er ook hier een misdaad aanwezig die WP wil onderzoeken. Aanvankelijk is ze nog geen GZ-psycholoog zoals in de latere boeken, maar ze zit wel op een keerpunt in haar carrière. Ze is werkzaam als Greenpeace-activiste, maar twijfelt of ze hier nog lang mee door wil gaan. Wanneer ze een tijdje bij haar ouders verblijft, wordt ze als bij toeval meegesleurd in een crimescène. Alleen is zij de enige dit denkt. Ze gelooft namelijk niet dat het overlijden van een chronische zieke man onoverkomelijk was. Maar kan ze dit ook bewijzen? Door het verhaal heen biedt Martine Kamphuis kleine hints die de lezer kunnen helpen om de puzzelstukjes in elkaar te leggen, maar het is pas op het einde dat alles samenkomt. Mooi is dat de auteur daar ook verklaart waarom het hoofdpersonage enkel WP genoemd wil worden en waarom ze in haar latere boeken voor de opleiding GZ-psychologie heeft gekozen. Een auteur die op die manier de cirkel kan rondmaken, heeft talent. Ik ben benieuwd naar haar andere thrillers.