Harriet Osman wordt met ingeslagen schedel gevonden. De vraag is niet zo zeer wie dit heeft gedaan, maar vooral: waarom heeft het nog zo lang geduurd voordat het gebeurde? Want allerlei mensen in haar omgeving hebben een motief. Moriarty begint Tot de laatste verdachte op zeer originele wijze. Het slachtoffer is stervende en ze gaat bij haarzelf na wat er gebeurd kan zijn en wie haar genoeg haat om haar dood te wensen. Moriarty laat haar lezer plaatsnemen in Harriets hoofd terwijl de vrouw mentaal een lijstje opstelt met wat verdachten, gedachtenspinsels die later nog meerdere malen voorkomen. Vervolgens gaat de auteur met de lezer op pad langs deze verdachten, in de aanloop naar de fatale dag. Door de ogen van deze mensen ontstaat een goed beeld van Harriet, zij wordt van alle kanten belicht. 

Nicola Moriarty schrijft meeslepend, de lezer gaat helemaal op in het wel en wee van de personages, hun gemoedstoestand maakt ze voelbaar. Haar valkuil is dat ze neigt naar langdradigheid, naar heel lang gezellig kletsen over bijzaken, wat natuurlijk het tempo uit het verhaal haalt, zodanig dat de lezer de draad kwijtraakt. Maar even later heeft Tot de laatste verdachte ineens weer veel vaart en dat leidt naar iets wat elke moment kan exploderen. De lezer komt niet meer af van groeiende kortademigheid door de kluwen van door elkaar lopende gebeurtenissen, zodat het onmogelijk is om te stoppen met lezen. Moriarty heeft leuke verrassingen in petto, gevolgd door een uitstekende plot. Daarna slaagt ze er op geniale wijze in om de lezer nogmaals van zijn stuk te brengen. Het is bijna onmogelijk om na de laatste zin van het boek niet heel hard te grinniken. 

Nicola Moriarty weet uitstekend het geniep te treffen waar vrouwen onderling toe in staan zijn, maar ze brengt dit op een luchtige en amusante manier. Behalve dat ze met Tot de laatste verdachte een uiterst originele thriller met een flinke dosis humor aflevert, weeft Moriarty er ook nog een actueel thema doorheen, namelijk dat van gevaren van social media voor tieners.