Omschrijving: Op een Engels politiebureau wordt een jonge vrouw ondervraagd. Jennifer Kendall heeft zichzelf zojuist aangegeven en geeft toe een peuter te hebben ontvoerd en een jaar lang bij zich in huis te hebben gehouden. Het jongetje, dat ze Arthur noemt, werd verwaarloosd en mishandeld door zijn verslaafde moeder. Jennifer drijft de rechercheurs tot wanhoop omdat ze alles wil vertellen behalve waar de driejarige Arthur nú is. Psycholoog Stephanie wordt erbij gehaald. Aan haar wil Jennifer wel uitleggen waarom ze niet kan zeggen waar het jongetje nu verblijft. Langzaam ontvouwt zich een dramatisch verhaal over Jennifers eigee troosteloze jeugd. Maar waarom kijkt ze steeds vaker op de klok?
Bij een Engels politiebureau wandelt een jonge vrouw naar binnen die bekent een kleine jongen te hebben ontvoerd. Ze wil haar verhaal vertellen. Uitgebreid. Maar ze wil – nog – niets zeggen over het lot van de kleine Arthur. De rode draad in Meegenomen van Clare Brown is het verhoor bij de politie. Psychologe Stephanie ondervraagt Jennifer, die alleen op haar eigen manier en in haar eigen tempo informatie vrij wil geven. Tussen de hoofdstukken van de ondervraging door lezen we in een flashback wat er is gebeurd. Toen ik het boek las wachtte ik de hele tijd op de Grote Spanning, de Ontknoping, of tenminste een Hoogtepunt, maar geen van allen heb ik gevonden. Dat ligt deels aan de opzet. De ondervraging duurt maar voort en zowel uit dit interview als uit de flashbacks blijkt eigenlijk alleen maar het ‘waarom’. Hoofdstukken lang wacht je op het ‘wat’. Dat het kind ontvoerd is weten we al vanaf de eerste bladzijden, dus er moet toch meer zijn… En dat is er ook, alleen horen we dat pas na bladzijde 280 en was dat gegeven niet echt verrassend. Ik sloeg het boek dicht en dacht: eigenlijk is het niet echt een thriller. Vervolgens bestudeerde ik de cover en – eerlijk is eerlijk – daar staat ook helemaal niet dat het een thriller is, het label is: chicklit noir. Maar eigenlijk is dat ook niet echt belangrijk. Feit is dat Meegenomen een mooi verhaal is. Het leuke eraan is dat je meegaat in de gedachtewereld van iemand die een kind ontvoert. Uiteindelijk vraag je je af of het eigenlijk wel zo erg is dat ze dat gedaan heeft. Vermoedelijk was dat precies de bedoeling van Clare Brown.
Bezoekersreacties:
De kliniek ***** Jenneke Van Maurik - Horden (57): Na haar artsexamen neemt Sanne Molenaar een baan aan in een tbs-kliniek. Met een aantal collega’s ka...
De perfecte dochter **** Isabelle De Moor (48): Hanneke Meier is een Nederlandse auteur. Op veertienjarige leeftijd verzon ze haar eerste verhaal. H...
Buffelbloed *** Erika (67): De Vlaamse Vivian Helena schreef eerder al een trilogie die zich afspeelt in ijskoude oorden. Buffel...
Wie niet horen wil ***** Erika (67): Wie er achter dit pseudoniem zit, is inmiddels wel wereldwijd bekend. Het schrijversechtpaar heeft m...
Bestel bij BOL.COM.
