Niet eerder komt iemand zo dicht bij het misdadige brein van seriemoordenaar Hans van Z.

Loes Leeman wordt verliefd op de beruchtste moordenaar van de jaren zestig. Als 15-jarig meisje valt ze voor de charmes van de Utrechtse ladykiller Hans van Zon. Zich niet bewust van de gruwelijke moorden die hij pleegt bedelt ze om zijn aandacht en een ritje achter op z’n scooter.

In 1967 wordt de dan 25-jarige Van Zon gearresteerd op verdenking van viervoudige moord. Tijdens een geruchtmakend proces bekent Hans van Z. zijn beestachtige daden en verklaart: ‘te moorden voor de kick’. De president van de rechtbank meent: ‘De verdachte slachtte mensen als konijnen’, en veroordeelt Van Z. tot een levenslange gevangenisstraf.

In 1986 krijgt Van Zon gratie. Loes, inmiddels journaliste, zoekt haar oude liefde weer op. Ze gruwelt van zijn daden, maar is gefascineerd door zijn meedogenloosheid. Hij krijgt haar opnieuw in zijn greep. Jarenlang wordt ze meegesleept in zijn misdadige verleden: ‘Eenmaal over de grens maakt een, twee of drie moorden niet meer uit. En ‘spijt? Daar krijg je geen brood voor bij de bakker.’

Van Zon weet zijn ‘maatje in de mist’ zoals hij Loes noemt, emotioneel te chanteren en onthult haar meerdere misdaden. Er ontstaat een driehoeksverhouding met zijn vrouw Riet die een hartsvriendin van Loes wordt. In 1998 drinkt Hans van Zon zich dood. Zijn laatste eis is dat zijn maatje jarretels draagt op zijn begrafenis. Loes zal dansen op zijn graf.

In haar zeer persoonlijke boek vertelt Loes Leeman, op basis van dagboeken en brieven, over haar bizarre relatie met seriemoordenaar Van Z.

Het boek begint met een korte omschrijving van hoe Loes Hans leerde kennen. Het echte verhaal begint echter pas als Hans vrijkomt en mondjesmaat aan Loes loslaat hoe hij tot deze gruweldaden kwam. Hoewel Loes al eerder toegaf vroeger een oogje op Hans te hebben gehad, is de band die tussen hen ontstaat op latere leeftijd toch merkwaardig. Het is duidelijk dat hij geen spijt heeft en dat hij Loes bespeelt. Toch gaat zij mee in bijna alles wat hij van haar vraagt. Op momenten is het verhaal dan ook ongemakkelijk, van een journalistiek oogpunt lijkt soms geen enkel bestaan meer. Toch weet Loes uit Hans te krijgen wat zij wil: meer informatie over zijn drijfveer en gedachten, wat natuurlijk voor de lezer erg interessant is. 

De opzet van het verhaal gaat soms een beetje aan de lezer voorbij. Op momenten lijkt het boek een verheerlijking van een moordenaar, terwijl de mens erachter er echt niet beter uit komt door zijn verleden te delen. Ook de relatie die Loes aangaat met de vrouw van Hans is merkwaardig te noemen. Maar uiteindelijk krijgt ze wat ze wil, een sensationeel verhaal dat een televisieprogramma wordt. In journalistiek opzicht zou het verhaal nu uit zijn, maar dat de band veel dieper gaat wordt ook nu weer duidelijk. Mijn vriend de seriemoordenaar is een verhaal dat het midden houdt tussen interessant en te veel van het goede. Zowel Hans van Z. als Loes Leeman komen niet beter, of beter begrepen uit de verf na het delen van dit verhaal. Het boek gaat dan ook niet per se over de zaak van Z., maar meer om de persoonlijke relatie van de journalist met hem, wat het meer op een dagboek doet lijken dan een true crime. In het tweede deel, In bed met een seriemoordenaar, dat binnenkort verschijnt wordt er nog dieper ingegaan op de daadwerkelijke relatie tussen Hans van Z. en Loes Leeman en onderzoekt ze meerdere onopgeloste moorden die te wijten zouden zijn aan Hans.