Josie loopt zachtjes, voorzichtig om niet de perfecte stapel witte botten om te stoten die in het gras naast haar voeten ligt. Haar stem is niet meer dan gefluister.

‘Nee! Niet mijn zusje...’

Detective Josie Quinn heeft niets meer van haar zus gehoord sinds ze het huis uitstormde tijdens een ruzie drie weken geleden. Dus als er menselijke resten worden gevonden bij de afgelegen hut waar ze voor het laatst gezien is, kan Josie alleen maar het ergste vermoeden. Josie verzamelt haar team om zich heen en voelt een golf van opluchting als de onderzoeksgegevens overeenkomen met een ander lijk, namelijk dat van een vermiste alleenstaande moeder uit een naburig stadje. Maar nu is Josie niet het enige familielid dat wanhopig op zoek is naar antwoorden.

Onderzoek lijkt erop te wijzen dat Josies zus contact probeerde te leggen met een gevaarlijke seriemoordenaar die bekendstaat om het maken van sculpturen met de botten van zijn slachtoffers. Kan ze haar zus vinden zonder andere onschuldige levens in gevaar te brengen? En kan Josies team haar instincten vertrouwen in een zaak die zo persoonlijk is?

Regan schrijft op heel doorvoelende wijze. Ze treft Josie’s paniek als die de menselijke botten vindt tot in de kern. Ze omschrijft verdriet en emoties op een mooie manier, wel met hier en daar een heel lichte neiging naar sentimentaliteit, maar dat duurt gelukkig maar heel even. Tussen het verhaal van Josie’s onderzoek staan raadselachtige h
Bezoekersreacties: