De regel van drie

wacht geduldig en trouw

Eerst kwam hij voor mij

nu komt hij voor jou

Eerst geloofde ik niet in de regel van drie. Althans niet meteen. Het was gewoon een verhaal dat mensen elkaar vertelden op de campus. Een gerucht dat mijn vriend had opgevangen over een jonge studente, Amy, die een leven vol ongeluk had gekend: haar zus was omgekomen bij een ongeval en haar ouders hadden zelfmoord gepleegd.

Daarna raakte Amy geobsedeerd door het getal drie: ze was ervan overtuigd dat zij óók gedoemd was om te sterven. Want volgens de regel van drie volgen drie tragedies elkaar altijd op. Onzin natuurlijk. En toch was ze er drie jaar later niet meer.

'Ja Ila, het onheil komt altijd in drieën,' zei mijn vriend lachend. En hij bleek gelijk te hebben. Want deze keer heeft de regel van drie het op mij voorzien, al zal ik alles proberen om mijn lot te ontlopen. En het ergste van allemaal? Als je dit leest, ben jij de volgende.

Sam Ripley is het pseudoniem van Andrew Wilson. Hij studeerde Engels aan het King's College in Londen. Daarna volgde hij nog een journalistieke opleiding aan de City University van Londen. Vanaf 1992 is hij freelance journalist. Zijn debuutroman Beautiful Shadow: A life of Patricia Highsmith won de Edgar Allen Poe Award. 

De legende van de regel van drie: alle slechte dingen gebeuren in drieën. Amy was geobsedeerd geraakt door deze regel. Als jonge studente had ze verschrikkelijke dingen meegemaakt: haar ouders pleegden zelfmoord en haar zus kwam om bij een ongeluk. Amy was ervan overtuigd dat de regel van drie ervoor zou zorgen dat zij het volgende slachtoffer zou zijn. Iedereen dacht dat dit gewoon een verhaal was en hoorde dit vol ongeloof aan. Totdat Amy overleed. Ila komt dit verhaal ter ore en ook zij gelooft in de regel van drie. Wanhopig probeert ze alles om te voorkomen dat ook zij zal sterven. 

De spannende ondertitel van De regel van drie: als je dit leest, ben jij de volgende, belooft een onheilspellende thriller. Sam Ripley laat het verhaal starten met een rijmpje, een waarschuwing aan degene die verder gaat lezen in het dagboek. Het dagboek dat is geschreven door Amy. Haar bedoeling is om een soort van survivalgids te maken om anderen te waarschuwen voor de regel van drie. Ila komt in bezit van het dagboek en schrijft verder. Later leest Eve het dagboek en gaat op jacht naar de regel van drie, naar de drie. 

Tijdens het lezen van De regel van drie ontstaat er een duister, onheilspellend gevoel maar verwacht geen echte thriller. Vooral het relaas van Amy is een beetje langdradig, deprimerend en niet echt meevoelend met haar verhaal. Het duurt even voordat het verhaal echt pakt. Het stuk vanuit Ila verteld, leest beter. Het is alsof Sam Ripley een ander soort schrijfstijl hanteert. Voor haar is meer sympathie te voelen. Dan is daar Eve. Zij is een doortastende jongedame, heel daadkrachtig. De lezer komt steeds meer te weten hoe de levens met elkaar verbonden zijn. De spanning is niet zoals bij een thriller te verwachten is, maar wekt wel nieuwsgierigheid op. De onderwerpen die aan bod komen, zoals zelfmoord, drugs, verslaving, mentale gezondheid en natuurlijk het getal drie, zijn uitermate geschikt voor een spannend verhaal. 

De regel van drie is een geschikt boek voor de geduldige lezer, om lekker te lezen en mee te puzzelen om de donkere legende op te lossen.