Zeven jaar geleden pleegde Nicolás, de verloofde van actrice Bianca Salo, zelfmoord, vlak voor de première van Macbeth in het Royal Theatre. Na een paar uitvoeringen stortte ze in op het toneel, en het stuk werd afgeblazen.

Nu is het volledige ensemble weer bij elkaar om de gedoemde voorstelling opnieuw te spelen, maar nog voor de repetities zijn begonnen beseft Bianca dat ze gevolgd wordt – door haar dode verloofde. Ze roept de hulp in van privédetective Julia Stark, die ontdekt dat er veel onduidelijkheden zijn rond het overlijden van Nicolás.

Als vervolgens blijkt dat iemand voorbij de beveiliging het theater in is gekomen en in Bianca’s kleedkamer brand heeft gesticht, voelt Bianca dat ze niet meer veilig is. En dan komt Starks onderzoek in een stroomversnelling.

Zeven jaar geleden pleegde actrice Bianca Salo’s verloofde Nicolas zelfmoord. Zij raakte helemaal van de kaart en de voorstellingen werden stopgezet. Nu is het volledige ensemble weer bij elkaar om opnieuw te gaan spelen, maar nog voor de repetities zijn begonnen beseft Bianca dat ze gestalkt wordt door haar dode verloofde. Ze roept de hulp in van privédetective Julia Stark, die ontdekt dat er veel onduidelijkheden zijn rond het overlijden van Nicolas. Als vervolgens blijkt dat iemand in haar kleedkamer brand heeft gesticht, raakt Bianca in paniek. En dan komt Julia’s onderzoek in een stroomversnelling. 

De proloog geeft al gelijk duidelijkheid over wat Julia als kind heeft meegemaakt, waar haar trauma vandaan komt. Haar PTSS maakt haar een onconventionele vrouw, omgeven door een waas van geheimzinnigheid en met op het eerste gezicht onbegrijpelijke gewoontes. Ook wat er is misgegaan tussen haar en haar ex-man Sid verklaren de auteurs nergens. Behalve Julia komt ook de vrolijke, positieve Bianca goed uit de verf. De rest van de personages blijven vager, meer op de achtergrond. 

De schrijfstijl van dit schrijversduo doet onwennig aan, ondanks hun jarenlange ervaring als Lars Kepler. Er zijn twee goed van elkaar te onderscheiden stijlen te ontdekken. Of dat dan de twee afzonderlijke leden van dit duo zijn, is niet bekend. Enerzijds vallen stukken op met korte, simpele, opsommende zinnetjes met vaak te veel zinloze details, een stijl die het goed zou doen in een opstel van kinderen op school. Anderzijds zijn er veel beter lopende gedeeltes met langere, goed geformuleerde zinnen, die de lezers meer gelegenheid geven om het verhaal echt te kunnen ervaren. Toch, het boek als geheel, Julia’s manier van praten, de reacties van andere personages, alles geeft constant een wat vervreemdend gevoel. 

Ik sluit mijn ogen is een echte ouderwetse detective zonder heel veel spanning; het is een whodunit zoals Agatha Christie die schreef. Net als de speurneuzen in haar boeken roept ook Julia tegen het einde iedereen bij elkaar om hen met de waarheid te confronteren. Harde actie, bloedvergieten of wilde achtervolgingen zijn ver te zoeken. Het echtpaar Ahndoril heeft wel gezorgd voor een onderhoudend verhaal. Een beetje oppervlakkig, maar met een leuke, verrassende plot. Het slot is echter onbegrijpelijk abrupt. Het kan niet anders dan dat er een volgend deel komt.