Emma heeft het gehad met haar leven in Amsterdam. Haar relatie zit op een dieptepunt en ze moet haar huurpand aan de Prinsengracht noodgedwongen opgeven. Maar dan krijgt ze een uitnodiging van een Italiaanse notaris voor de voorlezing van een testament. Emma zou erfgename zijn van een rijke Italiaan. De nood aan vakantie en het weerzien met haar zus Kaat die in Italië verblijft, doen Emma overstag gaan. Ter plaatse komt ze tot de vaststelling dat de familie van de overleden man haar liever niet in de buurt heeft. Wanneer ook haar zus Kaat van de aardbol verdwenen lijkt, komt Emma tot het besef dat ook zijzelf in groot gevaar is. 

De Toscaanse erfenis heeft dezelfde coverfoto als de feelgood Italiaanse toestanden van Tamara Haagmans, die eerder werd uitgegeven. De schrijfstijl in dit boek is amateuristisch. Er zijn heel wat grammaticale fouten, zoals spellingsfouten, foutieve leestekens en ontbrekende woorden. Het verhaal speelt zich op diverse locaties af: Amsterdam, Italië en de regio Afghanistan-Pakistan. Het verhaal is chaotisch geschreven. Beschrijvingen en innerlijke gedachten zijn te weinig gestructureerd. 

'Naar buiten, ze was er klaar mee, ook al vriest het, sneeuw op haar gezicht voelen, heerlijk.' 

Het verhaal leest hierdoor niet vlot en vergt veel concentratie. De auteur springt met haar gedachtegang van de hak op de tak. De dialogen zijn vooral in de eerste helft van het boek te vaak nietszeggend en soms onnatuurlijk. Zo is er een fragment waarin hoofdpersonage Emma vertelt dat haar relatie voorbij is en haar gesprekspartner gaat hier totaal niet op in. De gebeurtenissen zijn vanuit Emma's standpunt geschreven in de derde persoon, maar af en toe switcht de auteur plots naar de ik-vorm: 'De deur, zou ze het halen? Of krijg ik dan een kogel in mijn rug.' Zowel ze, ik en mijn verwijzen hier naar Emma. Er zitten een aantal verrassingselementen in De Toscaanse erfenis, maar deze worden erg abrupt in het verhaal gedropt zonder spanningsopbouw. Ze zijn ook weer even snel voorbij. Pas halfweg het boek komen er uitgebreidere, angstaanjagende actiescènes aan bod die de plot enigszins opwaarderen. Toch ontbreekt hier de emotionele beleving van Emma volledig. Het is ook heel vreemd hoe luchtig de auteur over incest schrijft. Nochtans is het duidelijk dat Saskia Roorda creatieve verhaalideeën heeft en er is genoeg input voor een thriller, maar het huidige verhaal lijkt meer op een eerste versie van een manuscript dan op een afgewerkt boek. 

De Toscaanse erfenis heeft potentieel, maar heeft nog een grote nood aan een goede redactie.