Weersomstandigheden maken dat Gaby Struthers' vlucht naar Combingham wordt geannuleerd en ze op een luchthaven in Duitsland is gestrand. De passagiers worden voor de nacht in een hotel ondergebracht en Gaby is geacht haar kamer te delen met de enigszins heetgebakerde Lauren Cookson. Wanneer Lauren zich laat ontvallen dat door haar toedoen een onschuldig iemand zal worden veroordeeld voor moord op diens vrouw genaamd Francine, komt Gaby erachter dat het gaat om Tim. Tim Breary blijkt de enige man te zijn waarvan Gaby ooit heeft gehouden en met wie ze nog steeds hoopt ooit samen te kunnen zijn. Wanneer Gaby naar de politie stapt om datgene wat Lauren haar heeft verteld te melden, gaat er een balletje rollen.

Dat Sophie Hannah zo haar eigen schrijfstijl heeft ontwikkeld weten lezers die haar eerdere boeken hebben verslonden. Het in februari uitgebrachte Een duister koor werd met veel minder gejuich onthaald dan zijn voorgangers. De fut was er uit. Een mager verhaal dat maar weinig lezers kon bekoren. Ondraaglijk begint veelbelovend, al vervalt Hannah wederom in een dusdanige traagheid die we helaas al van haar kennen. De auteur laat een flink aantal figuren opdraven waar de nodige steekjes aan los zitten. Hun levens zijn verre van vlekkeloos verlopen en hierdoor zijn zij dusdanig ontspoord geraakt dat deze karakters prima functioneren in een verhaal als dit. Het kruipen in de menselijke psyche is de Britse auteur absoluut toevertrouwd. Echter, met geen van de personages had of voelde ik enige connectie of sympathie en eerlijk gezegd was het mij om het even wie nu uiteindelijk de moord had gepleegd. Hannah kan zich als geen ander verplaatsen in de geest van helden, schurken, onschuldigen en gewetenlozen. Wat dat aangaat verdient ze nog altijd veel lof. Maar als personen in een boek stuk voor stuk mijn irritatiegrens weten te overschrijden dan kan ik enkel hopen dat de veelgeprezen schrijfster een volgende keer betere spelers selecteert waar we wel enige feeling mee (zouden kunnen) hebben.