Jojanneke hoopt dat haar schrijverscarrière nieuw leven ingeblazen zal worden, met haar deelname een de schrijfwedstrijd Wie schrijft, die blijft waarin twaalf deelnemers gaan strijden voor een felbegeerd uitgeefcontract.
Een aantal grote namen mogen deelnemen aan dit project, waarin de auteurs twee weken lang op een historisch kasteel aan hun verhaal zullen werken.
Wat begon als een mooie kans, loopt al snel uit op een groot drama. Niet alleen verschijnt Jojanneke’s grootste nachtmerrie op het toneel, ook wordt ze gechanteerd én lijken mensen met de noorderzon te verdwijnen.
Zijn het de hoofden van thrillerauteurs die op hol slaan, of is er iets goed mis op het kasteel?

 

Het verhaal heeft direct een aparte invalshoek. Het wordt aan de lezer verteld, waardoor er een bepaalde afstand gecreëerd wordt. De lezer wordt op deze manier in het verhaal meegenomen maar heeft niet het idee er deel aan te nemen. Het is op deze manier lastig om de personages goed uit elkaar te houden. Het zijn er een flink aantal en hoewel ze een achtergrond meekrijgen, heeft het even tijd nodig om hen te onderscheiden. Wat het verhaal ook een aparte draai geeft, zijn de verhalen die de auteurs schrijven voor de wedstrijd. Ook van enkelen van deze verhalen krijg je als lezer een gedeelte mee. Dit blijken erg interessante stukken te zijn, die naast de doorlopende plot een goede verhaallijn zijn.
Aan spanning en ook sensatie is er zeker geen gebrek en het is dan ook een waar puzzelstuk naar waar de clou van het verhaal heen zal gaan.

Meepuzzelen en meespeuren is absoluut aan de orde in Wie schrijft, die blijft en houdt de lezer constant scherp.
De schrijfstijl van Heleen van den Hoven sluit hier goed bij aan en weet het verhaal goed aan de man te brengen.

De uiteindelijke plot blijkt een echt puzzelstuk, waarbij elk stukje op de goede plek gelegd wordt en er geen enkele overblijft.
 Ook dit wordt weer op een ludieke wijze uit de doeken gedaan, geheel in stijl van het verhaal. Wie schrijft, die blijft is een verhaal dat de lezer uit zijn comfortzone zal laten stappen. Het is anders dan de meeste thrillers en valt daardoor in de categorie: ‘je moet ervan houden’. 
Neemt niet weg dat dit verhaal goed is neergezet en het juiste publiek absoluut zal bekoren.

Nadat Heleen van den Hoven enkele kinderboeken en een avonturenroman schreef, waagde ze zich in 2019 aan het thrillergenre. Haar tweede boek, De speelgoedman stond op de longlist voor de Hebban Thrillerprijs. Ze geeft de voorkeur aan bijzondere locaties voor haar verhalen.  Wie schrijft, die blijft is haar vijfde thriller.

Twaalf schrijvers zijn uitgenodigd op een kasteel voor een schrijfwedstrijd. Iedere auteur schrijft zijn eigen verhaal rond Het raadsel van Rijnhuizen. Elke dag wordt een afvaller aangeduid die de wedstrijd en het kasteel moet verlaten. Maar er gebeuren vreemde dingen met de deelnemers en de vraag is of er zich een moordenaar onder de kandidaten bevindt. Het lijkt alsof niemand te vertrouwen is en de kandidaten stellen hun eigen onderzoek in, maar niet iedereen heeft hetzelfde doel. 

De titel van dit boek had niet beter kunnen zijn en ook de cover past uitstekend bij het verhaal. Wie schrijft, die blijft is op zijn minst een bijzonder boek te noemen. Het is een verhaal in een verhaal. De verhaalperspectieven zijn wisselend en het aantal hoofdpersonages is talrijk. Ieder personage heeft wel uitgesproken karaktertrekken, maar toch vraagt het van de lezer de nodige concentratie om bij de pinken te blijven om goed te kunnen volgen. Er speelt zich heel wat af: de grote lijn wordt gevormd door de schrijfwedstrijd in het kasteel, maar daarnaast zijn er nog heel wat intriges. Sommige personages hebben een verleden met elkaar, anderen zijn totaal onbekenden. Echter is iedereen op zijn hoede. Het wantrouwen is groot en terecht ook, want sommige personages zijn er niet vies van om de situatie op onethische wijze naar hun hand te zetten. Jaloezie en afgunst zijn zonden die duidelijk primeren. Bizar is echter dat er een moord gebeurt en dat dit amper wordt opgemerkt door de aanwezigen. Hierdoor ontbreekt ook de spanning in het verhaal. Ook is er sprake van een spion, maar dit wordt eerder meegedeeld dan dat het als functie wordt gebruikt om spanning op te bouwen.

De schrijfstijl is opvallend te noemen, want naast de verschillende verhaallijnen verschijnen tussendoor stukken tekst die door de deelnemers werden geschreven. Ook interviews met de afvallers doorbreken het hoofdverhaal. Dat zorgt voor variatie, alleen is de vraag of de auteur hier niet te veel in het boek heeft willen proppen. Naar het einde toe komt het verhaal in een stroomversnelling en wordt het toch nog enigszins spannend. Het einde is gelukkig wel verrassend.

Wie schrijft, die blijft is alleszins een boek waarover de meningen uiteen zullen lopen. Liefhebbers van mysteries zullen het meer appreciëren dan de thrillerfanaat die hoopt op puntje-van-de-stoel spanning. Qua originaliteit kan dit verhaal absoluut tellen, maar de dosering van input had matiger gemogen.