Washington Poe heeft een verhaal te vertellen. En hij wil dat jij luistert.

Keer terug naar de spannende wereld van het succesvolle rechercheursduo Washington Poe en Tilly Bradshaw in Genade, het zesde deel in de bestsellerserie van M.W. Craven. Het begon allemaal met een gestenigde man die vastgeketend zat aan een boom, zijn lichaam vol getatoeëerd met een code die zelfs Tilly Bradshaw niet kon ontcijferen. Maar deze moordzaak staat niet op zichzelf en is verbonden met een verontrustend incident 15 jaar geleden: toen slachtte een meisje haar hele familie af. Dan is er nog de geheimzinnige genadestoel, een fenomeen dat onbespreekbaar is en mensen aanzet tot zelfmoord. Het rechercheursduo Poe en Bradshaw zal tot het uiterste moeten gaan om te achterhalen hoe deze incidenten met elkaar verbonden zijn. Maar bij deze zaak is niets wat het lijkt…

De genadestoel is het zesde deel uit deze serie. Eerder verschenen Brandoffer, Zwarte zomer, De curator, Dode hoek, De botanist en de verhalenbundel Einde verhaal. De genadestoel start met een korte proloog waarna het verhaal gaat rollen. Het verhaal wordt verteld door Poe met terugblikken naar negen maanden eerder. Het heden en het verleden lopen door elkaar en dit is in het begin even wennen. Er is veel aandacht voor de persoon Washington Poe die worstelt met een gruwelijke gebeurtenis uit het verleden. Hij is niet een man die snel zijn gevoelens laat zien en is altijd recht voor zijn raap. Vaak zelfs op het botte af. Samen met Tilly Bradshaw vormt hij een bijzonder team. Een team dat onvoorwaardelijk voor elkaar gaat en elkaar aanvult. Bradshaw is een wiskundige en erg goed in haar taak. Ze is sociaal onhandig en kraamt er regelmatig zinnen uit die schaamteloos zijn. In deze zaak krijgen ze Linus Jorgensen toegewezen. Deze volgt hen met argusogen en wordt door Poe Snoopy genoemd. De wisselwerking tussen deze twee is erg vermakelijk. 

De schrijfstijl van M.W. Craven is heerlijk vlot en gedetailleerd en humoristisch, ondanks de gruwelijke gebeurtenissen. Moord, foltering en kindermishandeling spelen een rol in dit verhaal. De korte hoofdstukken dwingen de lezer om verder te lezen. In dit verhaal is niets wat het lijkt. Craven tovert de ene verrassing na de andere uit zijn pen. Stoppen met lezen is onmogelijk. En dan dat verbluffende einde. Het doet denken aan de Duitse auteur Sebastian Fitzek. De genadestoel is prima te lezen zonder dat de andere delen noodzakelijk zijn, maar het is beslist een aanrader om dit wel te doen. Met De genadestoel laat M.W. Craven zien dat hij tot de top van thrillerauteurs behoort.