Oordeel VrouwenThrillers.nl:
Recensie Wendy Wenning op 20 september 2018:
Omdat Bureau MaRit, een detectivebureau, even zonder opdrachten zit, neemt privédetective Marit Johansen de opdracht om een vermiste kat op te sporen aan. Tobias, de kat van een van haar buurtgenoten is niet meer thuisgekomen en de eigenares is erg ontredderd. Marit, zelf ook een dierenliefhebber, gaat op onderzoek uit. Als Dix, een bevriende rechercheur, haar vertelt dat er de laatste tijd regelmatig vuilniszakken met een lugubere inhoud uit de rivier wordt gevist, staat ze er niet lang bij stil. Maar tijdens haar zoektocht stuit ze op vreemde dingen en steeds meer moet ze denken aan wat Dix haar heeft verteld. De opdracht die Marit heeft aangenomen blijkt niet zo eenvoudig te zijn als gedacht en dreigt uit de hand te lopen.
‘Haar hersens leken het in eerste instantie niet te registreren, maar opeens drong de realiteit in volle hevigheid tot haar door. Vol afschuw bekeek ze de inhoud en sloeg haar handen voor haar mond. Afgrijselijk.’
De cover toont een soort van oude schuur waar een bordje hangt met Happy Cat. Voor de schuur loopt een zwarte kat. Het kleurgebruik is mooi opvallend en als het verhaal eenmaal gevorderd is krijgt deze schuur zijn betekenis.
Het kattenpension is het zevende deel uit de Bureau MaRit serie en de proloog van dit boek hakt er gelijk flink in. Beangstigend en waarbij de vraag wordt opgeroepen: waarom? Het verhaal zelf begint onschuldig en de zaak die Marit aanneemt lijkt simpel te zijn. Hoewel, een vermiste kat opsporen is niet altijd zo eenvoudig. Maar de opdracht is niet het enige waar Marit zich mee bezig houdt. Haar relatie met Jack lijkt een beetje te verslappen terwijl haar vriendschap met Dix steeds hechter wordt.
De hoofdstukken in dit boek zijn niet voorzien van een nummer maar van een bijpassende titel. In Het kattenpension worden gruwelijke situaties beschreven en het voorstellingsvermogen krijgt het, mede door de beeldende schrijfstijl, zwaar te verduren. Gelukkig wordt niet alles expliciet beschreven, maar dit zou ook niet passend zijn bij deze serie.
De boeken uit deze serie kenmerken zich door een spanning die toch luchtig blijft al is dit in Het kattenpension wat minder luchtig dan in de voorgaande delen. De gruwelijkheden drijven de spanning flink op en roepen veel weerzin op. Het is dan ook een behoorlijk pittig hoofdthema, in ieder geval voor de echte dierenliefhebber. Wel wordt alles mooi afgewisseld, zoals we van de auteur gewend zijn, met vleugjes romantiek. En door tijdige rustpunten toe te passen wordt de lezer even een adempauze gegund. Rustpunten waarin het privéleven van Marit meer de aandacht krijgt. Een privéleven vol met twijfels en de auteur weet ook hierin de nieuwsgierigheid van de lezer hoog te houden. Naast het hoofdthema wordt er zijdelings het thema alcoholisme aangeroerd en wat dit voor gevolgen kan hebben. Voor beide thema's geldt dat de auteur haar research weer prima heeft gedaan.
Ondanks dat het hoofdthema al snel te vermoeden is heeft dit heeft geen invloed op de spanningsboog en heeft de auteur genoeg wendingen verwerkt om de lezer te blijven verrassen. Van de serie Bureau MaRit is dit deel een van de spannendste delen en heeft fragmenten die passend zouden zijn in een thriller.
Alles samengevat heeft Vermeulen weer een zinderende detectiveroman neergezet, compleet met de ingrediënten spanning, romantiek en een doordringend hoofdthema.
Bezoekersreacties:
Indra (42) op 25 september 2018:
Vrijdag het boek gekocht en nu 1/3 deel gelezen.
Vanaf de eerste pagina ben ik geboeid door het verhaal.
Waar is het verdwenen huisdier gebleven. Wat is er met degene gebeurd die opgesloten werd.
Esther Vermeulen schrijft duidelijk en beeldend.
Sommige stukken blijven in mijn hoofd.
Oordeel: