Als onervaren reizigers had de reis nogal wat voeten in aarde. Wendy kwam met de trein vanuit Nunspeet, ik met de trein vanuit Gouda. Dit ging nog goed maar toen kwam het. We moesten nog een stukje met de bus, maar we misten onze halte, in de bus weer terug wilden de deuren niet open en op de plek van bestemming was het een flinke zoektocht naar de plek waar de uitgeverij zich bevond. Een half uurtje te laat kwamen wij aan, maar gelukkig was er nog niet veel besproken en konden wij gelijk aansluiten, terwijl we ondertussen een lekker broodje konden eten.
Clare blijkt een open en spontane vrouw te zijn die een enthousiast verhaal klaar heeft. Allereerst vertelt ze hoe ze op het idee is gekomen voor de plot van Ik zie jou. Ze was met een vriendin op stap die altijd met het openbaar vervoer reist en ze was verbaasd te zien dat alles op de automatische piloot leek te gaan. Haar vriendin scande haar vervoerspas terwijl ze tegelijkertijd blind een krantje pakte, bijna alsof ze half in slaap was. Als voormalig politieagente zette dit haar aan het denken over vaste gewoontes en routine, hoe gemakkelijk zo’n patroon is op te pikken door anderen. Voorspelbaarheid vormt een risico. We delen tegenwoordig van alles over onszelf op social media, via berichten, status updates en foto’s. De sociale media maakt het mogelijk wat er met de vrouwen gebeurt in Ik zie je, maar is er niet de oorzaak van. Het delen doen we tenslotte zelf. Clare wilde dit ook niet als insteek nemen, omdat ze er geen “Facebook” boek van wilde maken waarin ze zou moeten werken met gerelateerde termen als hashtags, likes en tags. Ze wil met haar boeken een zo’n groot mogelijk publiek bereiken en ze was bang dat ze dan misschien bepaalde doelgroepen zou uitsluiten.
Daarna vertelt Clare over haar hoofdpersonen in haar nieuwe boek, Zoë Walker en politieagente Kelly Swift. Clare vond het erg belangrijk om een gewone hoofdpersoon te hebben, iemand die niet bijzonder sterk overkomt of bijzondere vaardigheden bezit. Dit om te onderstrepen dat iedereen een slachtoffer kan zijn, maar vooral ook om te laten zien dat ook hele “gewone” mensen diep van binnen een kracht kunnen ontketenen wanneer een situatie hier acuut om vraagt. Kelly had in eerste instantie een bijrol in het boek, de politieagent was eerst een man, genaamd Johnny. Het schrijven verliep niet zo vlot en op de een of andere manier had Clare het gevoel dat er iets niet werkte in het verhaal. Dit benoemde ze in een gesprek met haar redacteur en deze merkte op dat het met Johnny niet werkte omdat het hem niet veel kon schelen wat er met de vrouwen gebeurde die zich bedreigd voelden. Ze heeft Kelly daarna gepromoveerd tot hoofdrolspeler en dat bracht het verhaal het juiste perspectief. Het is niet ondenkbaar dat er op termijn nog een verhaal of zelfs een boek komt met Kelly.
Mea Culpa is een groot succes geworden en bij een tweede boek zijn de verwachtingen van de lezers hoog. Toen wij de vraag stelden of dit het schrijven van een tweede boek ook moeilijker maakte, vertelde ze dat Ik zie jou eigenlijk haar derde boek is. Het tweede boek dat ze schreef gaf haar geen goed gevoel, dus is ze opnieuw begonnen. Dit boek zal hoogstwaarschijnlijk ook nooit gepubliceerd worden, omdat het Clare altijd het gevoel zal geven dat het een mislukt boek is. Tot slot vertelt Clare ons nog over het boek waar ze momenteel aan werkt. Het verhaal zal een combinatie worden tussen een emotionele setting zoals in Mea Culpa en de plot gedreven opzet van Ik zie jou. Het gaat over een jonge vrouw die probeert te ontrafelen wat er twee jaar geleden met haar ouders is gebeurd die zelfmoord gepleegd hebben. Tegelijkertijd is er iemand die haar probeert te stoppen in haar zoektocht.
Veel te snel was de lunch alweer voorbij en was het tijd om afscheid te nemen, maar nog niet voor ons. Wendy en ik mochten nog een interview doen met Clare, dit interview kun je hier lezen. Anneke
Bezoekersreacties:
|