Je mag het gerust weten, we zijn een beetje nerveus en vragen ons af wat ons bezield heeft om de uitnodiging voor het boekenbal te accepteren. Navraag in onze omgeving leert dat geen van ons bevriende schrijvers een uitnodiging hebben gekregen. Er is dus helemaal niemand aan wie we ons kunnen vastklampen of wie we kunnen vragen even een foto van ons te maken op de rode loper, of op de trap. Daar komt bij dat het bal pas om 10 's avonds aanvangt. Voor mensen zoals wij, die overdag ook nog in loondienst zijn en die de dag na het bal niet zullen kunnen uitslapen, hakt dat er enorm in zo aan het begin van de week. Maar ja, je bent schrijver of je bent het niet. Er zijn schrijvers die een moord zouden doen voor zo'n kaartje.

Het boekenbal wordt al voor de 75e keer georganiseerd. Dus er is sprake van een heus jubileum. Wij zaten uit te rekenen dat Wendela's grootvader, de schrijver Herman Heijermans, nooit naar het boekenbal kan zijn geweest, want al dood in 1924. Maar Wendela's moeder, de schrijfster en columniste Marjolein Heijermans, wel. Meerdere malen zelfs. Zij toog met Wendela's vader, toen nog allebei pril en met hele kleine kindjes thuis, naar het boekenbal. Wendela herinnert dat ze daags daarna een reuze kater hadden allebei en dat ze ook een deel van het decor mee naar huis hadden gesleept. Daarvoor hadden ze  tot half vier 's nachts moeten wachten. Wendela herinnert zich grote gezichten van papier-maché die weken in de huiskamer waren blijven staan. Wendela weet ook nog dat ze bij andere keren ook dingen mee naar huis namen. Echte nachtbrakers die ouwelui van Wendela. We zijn benieuwd of die traditie van het slopen van decor nog steeds bestaat. Maar daar komen we alleen achter als we tot in de vroege uurtjes blijven...

Op dinsdagavond werken we ons lijstje met dingen af voor we naar het bal gaan. We gebruiken een lichte maaltijd, badderen, zetten de haren in de krul, trekken de avondjurken aan, hangen de bling bling om, en bekijken onszelf langdurig in de spiegel. Wendela loopt achter mij aan met een haarborstel, ik vergeet altijd de krullen op mijn achterhoofd uit te borstelen. Op mijn beurt herstrik ik Wendela's blouse en probeer uit hoe het staat als we de strik op haar rug doen. Het resultaat is dat ze  teveel lijkt op een cadeautje dat moet worden uitgepakt. In een menigte van gasten in stijgende mate van vrolijkheid misschien geen goed idee. We drinken een espressootje en zetten de televisie nog even aan. Op het NOS journaal zien we de prominente genodigden over de rode loper de schouwburg inlopen. We kijken elkaar aan. Daar gaat ie dan!

Wendela		Wendela en Atie (Tupla)

Vlakbij ons kun je op de foto. Dat wordt georganiseerd door TNT, je foto ziet er dan uit als een postzegel, net als die van de schrijver van het boekenweekgeschenk Joost Zwagerman. Er is veel animo voor. Dan stroomt de zaal leeg. Maar  hoe vinden we nu onze vriend en collegaschrijver G.?

We slaan rechtsaf, de trap op naar de foyer op de 1^e verdieping. Dat valt niet mee. Er zijn veel mensen en die bewegen zich als een gestage stroom door alle foyers van de schouwburg. AT5 duwt iedereen opzij in de kielzog van… ja, van wie eigenlijk? G. vinden we daar niet, maar we komen wel andere mensen tegen. Midas Dekkers,  Heleen van Royen. Marc-Marie H. En dan zien we een bekend gezicht. We schudden collega Simone van der Vlugt de hand en proberen door de muziek heen een gesprek tegen elkaar aan te schreeuwen. ‘Waren jullie ook bij het voorprogramma?’ We gebaren van niet en ‘dit is ons eerste bal’ en schuifelen verder.

Op de overloop bovenaan de trap een nog bekender gezicht. Onze  redacteur L. van de Arbeiderspers op. Een ervaren boekenbalganger, dus het geeft een rustpunt in alle drukte. Ze vertelt dat ons nieuwe boek 25 maart bij de drukker vandaag komt. Elke keer opnieuw een bijzonder gevoel. Tupla is wat dat betreft niet blasé.

We nemen afscheid en gaan opnieuw op zoek naar G. We schuifelen zonder zoekresultaat via het Ajax terras en het buitenbalkon naar de trap via de 1e verdieping aan de pleinzijde. We bestellen nog een wit wijntje en wagen ons met onze lange rokken weer op de trappen. Nog steeds geen G.

Dan maar even naar de grote zaal. We horen hoe iemand in de verte de boekenweek voor geopend verklaart. Twee aardige passanten maken een foto van ons. We grijnzen. We denken: overbelicht, zoals alle foto’s daar (later valt dat mee). Nog steeds geen G. Iedereen is ook aldoor in beweging. Op zoek naar… ja, naar wie? Naar elkaar waarschijnlijk. En naar waar het feest het mooist, het spannendst, het leukst is. Voor ons zakken Judith Osborn en haar man Bert van der Veer in het pluche en beginnen net als wij in het rond te kijken. Nog steeds in geen velden of wegen onze G te bekennen. Waar moeten we trouwens op letten? Man in smoking of heeft hij toch alleen zijn netste pak aan. En welke kleur heeft dat pak? Dan nog maar een glaasje. Alle hoofden draaien naar rechts. Aah, meneer Mulisch. O, hij gaat zijn jas halen. Hoe laat is het eigenlijk? We drinken onze glazen leeg en gaan naar de jassen. Die hangen vlak bij de ingang. Het is er ijskoud. De wind staat er precies op. Atie offert zich op en wacht geduldig terwijl naast haar een bekende televisie-presentatrice vergeefs haar tasje omkeert op zoek naar het bonnetje. Op een bordje staat: bonnetje kwijt? Wij kunnen u helpen na afloop van het bal.

We lopen we naar de taxistandplaats. Om kwart voor twee zetten we rammelend van de honger de brie en het stokbrood nog even op tafel. Eten alles op. Lekker. En leuk dat bal. Erbij zijn.

En o ja, de traditie van het slopen van het decor bestaat ook nog steeds.

10 maart, 02.30 uur

The day after Het Boekenbal (aflevering 3)

Om tien uur wakker. Gelukkig niet zo:

Wendela heeft haar mascara nog op, want de afschmink bleek op. De krullen in Atie’s haar zitten er na een nacht op het kussen nog steeds in. De avondkleding wordt te luchten gehangen. De bijoux verdwijnen in een la. We tellen het geld dat nog over is in onze avondtasjes. We concluderen dat het een duur avondje was.

Wendela begint met een boodschappenlijstje, want alles is weer back to normal. Morgenavond krijgen we een eter. Ze is van plan het rustig aan te doen. Maar van het lijstje afmaken komt het niet. Van het rustig aan doen, ook niet. Ze wordt opgeroepen om voor een zieke collega in te vallen.

Atie vertrekt een paar uur later dan gebruikelijk naar haar werk en komt met de tram langs de stadsschouwburg. Daar herinnert niets meer aan het feest van de avond daarvoor. Naast het gebouw staat een vrachtwagen van de stadsreiniging. Het is niet goed te zien wat daarin verdwijnt.

Naarmate de dag vordert krijgen we allebei steeds zwaarder wordende ogen. Misschien het moment voor een killercurry, hét recept voor de eerste avondmaaltijd na het bal? Van een kenner. Die zweert erbij. Atie speurt op internet naar een recept. Die zijn er. Opvallend vaak is het recept letterlijk uitgevoerd en de kok veroordeeld voor doodslag, poging tot moord en zelfs moord. De zoektocht naar het recept levert misschien geen smakelijke maaltijd op, maar plenty ideeën voor een spannend verhaal.

18.45 uur, 10 maart 2010