Als Sanne Vermeren haar debuut publiceert, breekt de hel los. Haar thriller is gebaseerd op een dramatische gebeurtenis uit haar jeugd. Niet iedereen kan dat waarderen. Hoe slim was het om het verleden op te rakelen?
Dit zou de achterflap kunnen zijn van de thriller die wij twee jaar geleden schreven met tien verschillende auteurs. Het resultaat van het ‘geef-de-pen-door’- experiment van Vrouwenthrillers.nl . Het idee was simpel. Iedere schrijver komt twee keer aan de beurt. Per keer schrijf je maximaal 3.000 woorden, waarbij je voortborduurt op wat de mensen voor je hebben bedacht.
Nou, simpel ... Niet als je, zoals ik, normaal je plot van A tot Z kent voor je ook maar één letter op papier hebt. En als je graag wilt voorbereiden en bij voorkeur alle schrijfsels tien keer leest voor je ze inlevert. Binnen 14 dagen moet er iets liggen. In die tijd lees je wat je voorganger verzon, verzin je wat er in hemelsnaam gebeurd zou kunnen zijn en breid je er 3.000 woorden aan.
In feite was dit een soort improvisatie voor schrijvers. Je moet het doen met de personages die in de eerste hoofdstukken opgevoerd worden en binnen de setting die door voorgangers geschetst is. Dat brengt je onherroepelijk op een plot dat je nooit zelf verzonnen zou hebben. Met karakters die je normaal misschien wel vermeden zou hebben.
Ondanks dit alles, vond ik het geweldig. Ik hou ervan om te zien hoe andere hoofden werken. Nu kon ik daar niet alleen naar kijken, ik moest mijn eigen hoofd erdoor laten leiden. En daar waar ik graag research doe, kon ik vrijwel feiteloos schrijven. De enige dingen die ik opgezocht heb, zijn welke bomen precies in een bos in Noord-Brabant groeien en hoe diep een bosven nu eigenlijk is. That’s it!
Er kwam natuurlijk wel een soort van research bij, want als Sanne in het begin blond was, kon ze niet opeens roodharig worden. Je moest bijzonder goed in de peiling houden wat er eerder was geschreven. Wat bijvoorbeeld bijna mis ging, is dat Sanne’s mobiel twee keer achter elkaar stuk viel en tussendoor gewoon gebruikt werd.
Je merkt direct wie de gestructureerde is in zo’n gezelschap van auteurs. Dat is degene die een keurig schema maakt waar dat soort dingen in staan (Jurist Janneke). En alleen de mensen die net als ik onrustig worden van discrepanties houden zo’n tabel daarna ook netjes bij. De gevoelsmensen en de mensen met een beter geheugen dan ik, hebben heel dat tabel niet bekeken.
Veel van de schrijvers die meededen zijn vele malen meer ervaren dan ik. Zij hadden één of meer gepubliceerde boeken, terwijl ik destijds nog op zoek was naar een uitgever. Dat ik daar van geleerd heb, staat buiten kijf. Hoe werken anderen? Hoe maken zij spanning? Hoe tonen zij de hysterie van ons Sanneke.
Het is in deze opzet wel een beetje lastig om te bepalen tot welk moment je losse eindjes moet creëren en wanneer het tijd wordt om die aan elkaar te gaan knopen. Waarschijnlijk was dat de reden dat we in het één na laatste hoofdstuk nog met een bos ongeknoopte draadjes bleven zitten. Hulde aan JoJanneke Buschgens die het voor elkaar kreeg een laatste hoofdstuk te schrijven dat ik op het puntje van mijn stoel gelezen heb en waar werkelijk alle eerdere hints en aanwijzingen naadloos verweven werden in een groot slotspektakel.
Poeh, die Sanne.
De 21 delen van
Geef-de-pen-door staan nog steeds op de site van Vrouwenthrillers.nl. Laat ons weten of dit experiment voor herhaling vatbaar is. En als je een goede titel weet voor dit boek, dan horen we het ook graag.
Sanne, Sanne. Hoe krijg je het verzonnen.
