Windvlaag
Door: Cato van Burgh op 13 juli 2019

Windvlaag 

• Geïnspireerd door een nieuwsbericht van 13 oktober 2018: vrouw valt van balkon tijdens selfie en sterft. In Panama-stad is een jonge vrouw twintig etages naar beneden gevallen (bron: Telegraaf)

• De hoofdpersoon bedacht ze in haar tienerjaren, nu dertig jaar later eindelijk een vervolg op een verhaal uit haar jeugd.  

• Cato van Burgh is de schrijfster van de verhalenbundel Het LAThuis, die op 24 juni 2019 door uitgever Schrijverspunt is uitgegeven.

Romy 

1 Romy voelde zich nog licht zweverig in haar hoofd. Het bonzen van haar hart nam langzaam af. De temperatuur was flink opgelopen in de grote tent. Tijdens het gesprek had zij het nog warmer gekregen. Onder haar loshangende haren begon ze aardig te zweten. Vlug draaide zij haar steile bruine haar vast met een elastiekje. Ze popelde om het bizarre nieuwtje te vertellen, alleen van Hester ontbrak elk spoor. Sowieso kon zij wel inschatten hoe haar vriendin zou gaan reageren. ‘Wat een onzin Room, zoiets laat je je toch niet aanpraten.’ 
  De oudere Indische dame had haar vriendelijk aangekeken en zich verontschuldigd dat zij niet alles uit haar kaarten kon lezen. ‘ In het komende jaar, Romy, ga jij een nieuwe liefde ontmoeten ….maar je moet oppassen …hij kan je ook in gevaar brengen!’ Verschrikt had ze gevraagd ‘Hé hoe kan dat? Waarom zou hij dat doen?’ Overrompeld had Romy na afloop van de kaartlezing nog een dankjewel gemompeld. Het leek veel drukker op de Tong Tong Fair dan vorig jaar. Waarschijnlijk door de jubileumeditie. Er was geen doorkomen aan in de Grand Pasar, overal stonden mensen opgehoopt bij de kraampjes. Zuchtend keek ze naar het zwarte scherm van haar mobiel. Uitgevallen. Ineens wilde zij naar huis, dan maar zonder Hester. 

De frisse buitenlucht deed haar goed, het was nog zo’n kleine tien minuten lopen naar het treinstation. Ze dacht aan morgen. Weer zo’n saaie dag op het kantoor van haar broer. Na haar toeristenopleiding was het nog niet gelukt een baan te vinden bij een reisorganisatie. Rens had haar spontaan een baan aangeboden in zijn keukenbedrijf. Het verdiende goed, maar het liefst zou ze haar inpandige kantoorruimte verruilen voor een zonovergoten eiland. Wat zou het heerlijk zijn om toeristen rond te leiden. De gedachte aan een zonnig oord stemde haar vrolijk. Ze versnelde haar looppas en besloot een ommetje te maken door het stadspark. Zo vroeg op de avond kon dat wel. Net toen zij de straat schuin over wilde steken, hoorde zij het geluid van gillende banden van een auto die tot stilstand probeerde te komen. 

2 ‘Heb je nog iets nodig Romy?’ vroeg haar moeder bezorgd. 
  ‘Nee ga nu maar naar huis, ik wil even slapen. Hopelijk zakt mijn hoofdpijn dan af.’ 
  Volgens de arts kon het nog wel een paar weken duren voordat zij volledig hersteld zou zijn van de hersenschudding. Door haar dromerigheid had zij de zwarte Mitsubishi over het hoofd gezien. Ze had een korte black-out gehad, totdat ze ongeruste stemmen hoorde. Twee Italiaanse mannen hadden haar met ernstige blikken aangekeken. ‘Miss…miss, I’m so sorry! Are you allright?’ had de man met een klein littekentje boven zijn wenkbrauw gevraagd. Een uurtje geleden hadden de twee neven haar opgezocht in het ziekenhuis en nogmaals excuses aangeboden. Overdonderd had ze de grote bos witte rozen in ontvangst genomen. Voor ze het wist, waren de mannen weer vertrokken. Het lukte haar niet om in slaap te vallen. Haar hele lijf voelde beurs aan en haar hoofd bonkte. Opnieuw dacht zij terug aan de kaartlezing. Het zou toch niet waar zijn dat Carlos of Lorenzo haar nieuwe liefde kon zijn? Idioot eigenlijk, om zo te denken. Ze was een zelfverzekerde jonge vrouw die zich niet gek moest laten maken. Met het nodige zelfmedelijden trok Romy het dekbed verder over zich heen. Ongelofelijk dat haar dit moest overkomen. 

3 Starend over het wolkendek vroeg Romy zich af of ze hier nu goed aan had gedaan. Rens was overtuigend geweest. ‘Zus, je hebt het verdiend om er eens tussen uit te gaan. Geen gemaar, ik regel een ticket voor je.’ Een paar weken rust en zon kon ze inderdaad goed gebruiken. ‘En wie weet een nieuwe liefde ontmoeten’ had Hester plagerig gezegd. In het ziekenhuisbed had Romy steeds van de één naar de ander gekeken. Romy schatte de neven halverwege de twintig. Voor Italiaanse mannen waren ze zeker niet klein, ongeveer één meter zeventig . Carlos had een iets forser postuur dan Lorenzo. Ze vroeg zich af hoe hij aan het litteken boven zijn wenkbrauw was gekomen. De gedachte aan hoe beroerd zij er toen uitzag probeerde ze weg te drukken. Ze was er nerveus van geworden hoe Carlos en Lorenzo haar van top tot teen hadden bekeken. Bij het afscheid had Carlos lichtjes in haar hand geknepen. Zou ze ooit gekust worden door deze man of was het de ander, die haar vanuit de deurpost koeltjes observeerde? Diep in gedachten verzonken merkte zij nauwelijks dat het vliegtuig aan het dalen was. 

Het vliegveld van Bologna was redelijk overzichtelijk. Binnen twintig minuten had Romy het treinstation gevonden. Nog geen anderhalf uur later rolde de Intercity de badplaats Rimini binnen. Voor de eerste week had zij Hotel Amicizia geboekt, daarna zou zij wel verder zien. Vanaf haar balkon op de tweede verdieping had zij geweldig uitzicht op de tuin en een prachtig zeezicht. Hmm, dit kon best nog eens een heerlijke tijd worden. Na een opfrisbeurt haalde zij haar nieuwe zomerjurk uit de koffer. Kritisch bekeek ze zichzelf in de lange passpiegel aan de muur. Kobaltblauw stond haar goed. Hier kon ze wel mee voor de dag komen. De uitstekende recensie over het restaurant van het hotel maakte de keuze voor de eerste avond makkelijk. Een uurtje later zat zij te genieten van een peperoni pasta. De heerlijke cappuccino na afloop maakte haar verwachtingen compleet. Romy had niet door dat zij al een tijdje werd bekeken, tot de jongeman ineens voor haar tafeltje stond.
  ‘Mi scusi, mag ik erbij komen zitten?’ Het bevreemdde haar dat de man aan haar tafeltje wilde aanschuiven, aangezien er nog een paar tafeltjes vrij waren. Misschien had ze wel tafelnummers over het hoofd gezien.
  ‘Si, ik was toch van plan weg te gaan’ antwoordde ze terug in het Italiaans. Haar talenknobbel kwam haar nu goed van pas. De man keek haar indringend aan. 
  ‘Wat jammer, ik had graag gewild dat zo’n mooie dame als u mij gezelschap hield. ’ 
  Romy merkte dat ze begon te blozen en stamelde ‘Scusa, ik moet weg’. 
  In plaats van de lift nam Romy de trap naar de tweede verdieping van haar kamer. Uit haar handtas haalde zij de toegangskaart van de deur. Ineens merkte zij dat de man uit het restaurant haar gevolgd was. 
  ‘Ik kan u ook morgen enkele mooie plekjes in Rimini laten zien, signorina …?’ 
  Haar hart begon te bonzen. ‘Grazie mille, maar dat hoeft echt niet….’ 
  Vliegensvlug haalde hij het kaartje uit haar handen en opende de deur. De man gaf haar een licht zetje naar binnen en sloot de deur achter zich. ‘Je bent werkelijk een mooie donna..’ hoorde ze hem nog zeggen, voordat hij tegen haar aan kwam staan en haar kin omhoog hief. Zijn kus was ruw, om misselijk van te worden. Alle spieren in haar lichaam spande zich aan. Zo hard als zij kon schopte ze hem van zich af en begon uit te halen met haar nagels over zijn gezicht. 
  Woedend keek de man haar aan ‘Wat ben jij een vals kreng. Verdelo!’ Hij liep kwaad naar buiten en smeet de deur achter zich dicht.          Minutenlang stond Romy na te hijgen. De tranen schoten in haar ogen. Hoe had ze ooit kunnen bedenken om alleen op vakantie te gaan. Nadat zij weer op adem was gekomen, liet Romy het bad vol lopen. Nog een paar keer liep zij naar de deur om te controleren of deze goed op slot zat. Uit haar handtas haalde zij de gegevens van de neven en de plattegrond van de stad. Zoekend naar Casa Diana schrok ze toen de telefoon op het nachtkastje ineens hard rinkelde... 

Hester 

4 Hester staarde met waterige ogen naar de witte kist die langzaam in de kuil zakte. Romy was dood. Ze kon het nog nauwelijks bevatten. Volgens de Italiaanse politie was Romy van het balkon van haar hotelkamer gevallen, terwijl zij zittend op de balustrade een selfie probeerde te maken. Ze zou haar evenwicht hebben verloren toen plotseling wind opstak. Ze viel twaalf etages naar beneden en overleefde de val niet. Romy was op slag dood. Zij had haar vriendin alleen op vakantie laten gaan. Het had haar enigszins geërgerd dat Romy zo impulsief was geweest om die twee neven achterna te reizen. Een koude windvlaag maakte dat ze haar handen nog dieper in haar mantel wegstopte. 
  ‘Gaat het een beetje?’ fluisterde Rens zachtjes in haar oor. 
  Ze keek hem aan en probeerde een klein glimlachje te tonen. Zijn enige zus. Zou hij hier ooit overheen komen? Waarschijnlijk niet. Haar gedachten dwaalden af naar de foto uit de Telegraaf. Romy op het balkon. Het klopte gewoon niet. Romy hield er niet van om gefotografeerd te worden. 
  ‘Ze logeerde op de tweede verdieping Rens, wat deed ze op de twaalfde etage?'
  Rens keek haar met een vertwijfelende blik aan. ‘Wat bedoel je Hester?’
  ‘Romy maakte nooit selfies én ze had hoogtevrees. Ik geloof niet in een ongeval.’
  ‘Dit is bizar Hester. Je weet ook dat Romy altijd vrij roekeloos is geweest in haar gedrag. Je moet jezelf niet pijnigen met dit soort gedachten.’
  ‘Oh dus we laten het hierbij?’ zei ze terwijl haar stem bijna oversloeg. ‘En die kerel dan die haar de eerste avond belaagd heeft? Wie weet is hij wel teruggekomen!’
  ‘Wat suggereer je nu precies? Dat een vreemde man betrokken is bij haar val van het balkon? Getuigen hebben verklaard dat er op dat moment een flinke wind was gaan waaien.’
  ‘Ben je wel nagegaan of de politie camerabeelden heeft opgevraagd in het hotel?’
  ‘Nee natuurlijk niet. Ik heb daar geen enkele reden toe. Romy is ongelukkig ten val gekomen. Dat moeten we accepteren.’
  Het was vreemd hoe Rens reageerde. Ze haalde haar arm los uit de zijne en liep met een stevige pas naar de uitgang van de begraafplaats. Uit haar jaszak viste ze haar autosleutel. Haar rode Kia Picanto stond op de derde rij geparkeerd. Bij de auto aangekomen zag ze onder de ruitenwisser een papiertje wapperen. Geïrriteerd pakte ze het briefje. Ze moest het een paar keer lezen om het tot zichzelf door te laten dringen wat er geschreven stond. Need to talk, it was not an accident, Meet me tomorrow 16 hours, exit parking garage Museumkwartier

5 Geslapen had ze niet. Daarvoor raasde er teveel adrenaline door haar lijf. Haar hartsvriendin was niet zomaar gevallen. Nog maar tweeëntwintig lentes jong. Wat was er in hemelsnaam gebeurd op dat balkon?
  Hester stond op van de bank en liep naar de badkamer. Ze zette de kraan open en liet het koude water over haar handen stromen. In de spiegel staarde ze naar haar witte gezicht met donkere kringen onder haar ogen. Routinematig bracht ze haar gezichtscrème aan en daarna een transparante lipgloss en bruine mascara. Het kon haar weinig schelen hoe ze eruit zag. Veel belangrijker was om vandaag antwoorden te krijgen. 
  Ruim voor het genoemde tijdstip zat Hester op een terrasje met uitzicht op de parkeerautomaat. Verscholen onder een grote strohoed en zonnebril hield ze de ingang van de garage nauwgezet in de gaten. Wie zou haar willen ontmoeten? Ze had besloten om niemand over het briefje in te lichten. Eerst had ze meer informatie nodig om Rens te kunnen overtuigen. 
  Vijf over vier en niemand bij de parkeerautomaat te zien. Haar mond werd droger. Zou diegene wachten tot zij er stond? Voor de zoveelste keer keek ze om zich heen of ze iemand aan zag komen lopen. Op het terras zaten enkel drie stelletjes. Na tien minuten besloot ze toch maar op te staan. Teleurgesteld liep ze richting haar auto in de parkeergarage. Het was verder stil in de garage. Ze hoorde de hakken van haar laarzen tikken. Een witte Ford Kuga reed haar langzaam voorbij op weg naar het lege vak enkele plekken naast haar auto.   
  Vermoeid nam ze plaats achter het stuur en bekeek ze zichzelf in de binnenspiegel. Ze wreef zachtjes over de donkere kringen onder haar ogen. Plotseling ging de zijportier open en stapte er een man naast haar in. Haar gil werd meteen onderbroken door zijn hand over haar mond. ‘Do not be afraid. I’m just talking to you. About your girlfriend.’
  Het kostte haar veel moeite om weer normaal adem te halen. Ze observeerde de man naast haar. Dit moest één van de Italiaanse neven zijn. Romy had hen haarfijn beschreven. Het litteken verraadde hem. 
Hij keek haar vriendelijk aan en gaf haar een bruine envelop.  ‘Look inside’ moedigde hij haar aan. 
  Verbaasd keek ze naar een stapeltje foto’s van Romy op het balkon. Ze was van de achterzijde gefotografeerd. Op de eerste drie foto’s zag ze Romy in haar witte blouse met haar bruine haren wapperend in de wind. Op de volgende foto leek Romy een stuk breder. Of stond daar nog iemand? Het waren wazige foto’s. Een schaduw misschien? Hester keek opzij naar de Italiaan. 
  ‘Look further’ was zijn enige opmerking. 
  Hester pakte de volgende foto van het stapeltje waarop nu duidelijk een tweede persoon te zien was. Haar mond werd kurkdroog. Ze voelde zich misselijk worden. 

Rens 

6 Zijn lieve zusje was er niet meer. Hij voelde zich leeg van binnen. Het was allemaal nog zo onwerkelijk. Minutenlang staarde hij naar haar portret op de piano en veegde met zijn duimen over het zilveren lijstje. Zijn vingers gleden over haar mond. Haar mooie brede lach. Terugdenkend aan hun kindertijd had hij juist haar naïviteit zo leuk gevonden. Het lukte hem niet te bedenken wanneer het omslagpunt was gekomen dat hij zich steeds meer was gaan ergeren. Misschien wel na haar toeristenopleiding. 
   ‘Oh Rens, ik wil zo graag op een zonovergoten eiland gaan wonen. Bijzondere mensen ontmoeten en mooie plekjes ontdekken.’ Hij hoorde nog haar hoge piepstem in zijn hoofd.
  ‘Oh Rens wat fijn dat je mij belt. Er is iets vreselijks gebeurd! Het was zo’n nare man en hij kuste mij zo smerig.’ Ze had hem huilend bedankt toen ze hoorde dat hij de eerst volgende vlucht naar Bologna zou nemen. Met haar grote blauwe kijkers had ze hem vragend aangekeken tijdens hun laatste gesprek.
  ‘Ik begrijp het niet Rens. Waar blijft al het geld dan?’
  Haar onnozelheid stoorde hem op dat moment mateloos. Hij maakte zichzelf het verwijt dat hij haar als secretaresse had aangenomen. Wat kon er fout gaan door haar simpele administratie te laten doen? Het was nooit in hem opgekomen dat zijn zusje overmatige interesse zou hebben in de boekhouding. Grotendeels zat ze haar nagels te vijlen en was ze druk bezig met koffie zetten voor de klanten. De dag dat ze hem confronteerde met onverklaarbare overschrijvingen naar een vreemde rekening zou hij nooit vergeten. Ze was toch intelligenter dan hij dacht. Er kwam geen einde aan haar gezeur. Uiteindelijk had ze achter zijn rug om de boekhouder gebeld om opheldering te vragen. Joop was een fenomenale vent, die hem direct inseinde. 
  ‘Je zus is veel te nieuwsgierig. Bedenk iets voor dit uit de hand loopt’ was zijn dringend advies geweest.
  De aanrijding kwam op het perfecte moment. Zo was ze voorlopig even weg van de werkvloer. Ze omhelsde hem innig, nadat hij haar op Schiphol had afgezet voor haar vakantie naar Rimini.
  Puur toeval dat hij alleen nog een kamer op de twaalfde verdieping kon huren. Op het balkon stonden ze discussiërend tegen over elkaar. Hij had verwacht dat ze door haar hoogtevrees snel zou bedaren. Integendeel. Ze bleef maar doorvragen waar al dat geld dan bleef. Of hij soms betrokken was bij witwaspraktijken.
  ‘Als je niet zegt wat er aan de hand is Rens, dan …’
  Stukje bij beetje was hij dichterbij haar gaan staan. 

Hester 

7 Met bevende handen belde ze het nummer uit haar contactenlijst. Hij nam direct op. 
  ‘Tuurlijk Hester, voor jou maak ik tijd. Ik kom na sluitingstijd naar je toe, goed?’ 
  De rest van de dag had ze doorgebracht met boodschappen halen en haar appartement op te ruimen. Om half zes was ze begonnen met het klaarmaken van een simpele maaltijd. Om de vijf minuten keek ze nerveus op haar horloge. Een exacte tijd had hij niet gezegd. Ze kon hem elk moment verwachten. 
  Met de dampende borden tussen hen in nam ze plaats tegenover hem. Ze bestudeerde zijn gezicht. Hij had dezelfde opvallend blauwe ogen als zijn zus. Voor de rest leken ze niet veel op elkaar. Het leek wel of hij de hele dag niks gegeten had. Hij at zo snel dat het hem niet opviel dat zij geen hap door haar keel kreeg.
  ‘Verklaar je nader’ zei ze met een boze stem terwijl ze de foto op zijn bord smeet. ‘Ontkennen heeft geen zin. Dit ben jij bij je zus op het balkon. Je bent dus al eerder naar Rimini afgereisd en niet pas nadat je was ingelicht door de Italiaanse autoriteiten. Het was alleen geen ongeluk hé Rens? ‘
  Hij staarde haar wezenloos aan. ‘Klopt, ik ben bij haar geweest nadat ze was aangerand. Ik was daar om haar te steunen.’
  ‘Steunen? Duwen bedoel je?’ Nijdig smeet ze de andere foto’s over tafel . Ze prikte met haar wijsvinger op de foto’s. ‘Jullie hadden slaande ruzie!’ 
  Rens sloeg zijn ogen neer. Hij bleef even stil en stond toen op van zijn stoel. 
  ‘Geloof het of niet, ik heb mijn zus niks aangedaan. Ja, we hadden ruzie. Verder niets.’
  ‘Niets?’ gilde Hester inmiddels. ‘Noem je dat niets? Ze is morsdood Rens.’ Hijgend schoof ze haar stoel hard naar achteren. Hij bleef haar rustig aankijken.
  ‘Hoe kom je aan die foto’s?’ vroeg hij.
  ‘Je weet vast dat Romy de neven heeft ontmoet. Ze had hen ook verteld van de aanrander en ze maakten zich zorgen over haar. Carlos had besloten een oogje in het zeil te gaan houden. Tegenover het hotel zitten diverse eettentjes zoals je weet. Nou en wat hij vanaf die plek voor zijn camera zag had hij niet mogen zien hé?’
   ‘Nogmaals er is niets gebeurd in mijn bijzijn. Op het moment dat ik de kamer verliet was Romy nog in leven.’
   Hester liep op hem af en bleef op enkele centimeters voor hem staan. 
  ‘Leugenaar’ siste ze.
  ‘Ik zat beneden in het restaurant af te koelen van onze ruzie, toen ze een dreigend appje stuurde. Ze zou een selfie op de rand gaan maken als ik niet heel snel terug zou komen.’ 

Rens 

8 Het moment dat hij de sirenes hoorde wist hij dat het foute boel was. Hij holde naar buiten en zag een grote groep mensen geschokt staan te kijken. Naar zijn zus die in grote plas bloed lag. Haar ledematen lagen in een vreemde knik. Verdoofd had hij zich omgedraaid en was weggelopen richting het strand. Pas na uren wandelen, kon hij weer een beetje helder denken. Hij belde Joop voor advies. ‘Wegwezen jongen, ga naar een andere plaats en wacht af tot de politie contact met jou opneemt. Als ze er achter komen dat je ruzie hebt gehad met Romy over het geld, hang je voor verduistering.’
  Nu zou alsnog alles uitkomen. Hester zou het hier zeker niet bij laten zitten en naar de politie stappen. Hij voelde haar adem briesend in zijn gezicht. Het kostte hem enkele minuten om te bedenken wat hij zou doen. Kalmeren moest ze en snel.
  ‘Hester, ik denk dat het goed is als we samen naar de politie in Rimini gaan. Ik zal hen vertellen over onze ruzie. Je hebt geen idee hoeveel spijt ik daarvan heb.’
  Tot in de late uren had hij ingepraat op Hester. Ze was uiteindelijk in snikken uitgebarsten en had zich door hem laten troosten. ‘Verdriet doet rare dingen met de geest’ had ze gezegd. ‘Ik was zo geschrokken van de foto’s. Dat ik jou daar ineens zag staan. Je hebt gelijk, Romy zat nog niet op de rand tijdens jullie ruzie.’ 
  De volgende dag belde hij haar de vluchtgegevens door. Morgenvroeg zouden ze vertrekken naar Bologna. Hij had een kamer geboekt in  het Tulip Inn hotel bij de luchthaven van Eindhoven om van te voren te overnachten. De weersvoorspelling maakte Hester wat nerveus.        ‘Het weer ziet er morgenochtend niet goed uit. Onweer en harde windstoten. Kunnen we dan wel vliegen Rens? ’
  ‘Vast wel, zo erg zal het niet zijn. Als de vlucht vertraagd is, blijven we wat langer wachten in het hotel .’ De locatie pal boven de vertrekhal vond hij fantastisch, vanaf iedere verdieping mooi uitzicht op de vliegtuigen. 
Hij zou het haar allemaal laten zien vanaf de bovenste etage…

Cato van Burgh

Cato is al jarenlang werkzaam als maatschappelijk werker. Een uitdagend beroep wat haar nog geen dag verveeld heeft. De bijzondere mensen die zij tegenkomt in haar werk in de ouderenzorg, inspireerden haar zodanig dat ze besloot al die verhalen op te schrijven. Haar eerste debuut ‘Het LAThuis’ verscheen onlangs via Uitgeverij Schrijverspunt. Schrijven en lezen is altijd een passie van haar geweest, met een voorliefde voor thrillers. Een jaar geleden besloot zij haar schrijfdrift serieus aan te pakken door het volgen van een schrijfcursus bij de auteurs Eva en Renee Kelder. Sindsdien besteedt zij haar vrije tijd het liefst aan schrijven. Ze schrijft onder de naam Cato van Burgh.



Bezoekersreacties:
Website Security Test