Geef de pen door...1
Schrijfexperiment
Door: Gaby Rasters op 9 april 2018

Geef de pen door... is een schrijfproject waarbij tien auteurs hun krachten hebben gebundeld om gezamenlijk een spannende vrouwenthriller te schrijven. Een idee dat spontaan is ontstaan en waar de tien auteurs enthousiast aan willen meewerken.

De auteurs die meedoen zijn: Gaby Rasters, Tamara Haagmans, Esther Boek, Janneke Bazelmans, Antoinette Kalkman, Tamara Onos, Saskia Oudshoorn, Barbara Sevenstern, Jojanneke Buschgens en Ingrid Mulder.

Elke twee weken zal er een vervolg verschijnen waarbij de auteurs uitgedaagd worden verder te schrijven op de gedeeltes die een andere auteur heeft geschreven. Het is een experiment en we zijn allemaal benieuwd wat voor verhaal hieruit gaat rollen... 
Lezen jullie mee?


Gaby Rasters is moeder van 3 kinderen en werkzaam bij de gemeente Eindhoven.

Ze is een echte duizendpoot en heeft al verschillende boeken op haar naam staan. Voor meer informatie kijk eens op haar website: www.gabyrasters.nl.

In haar baan als innovatiedeskundige kan ze haar ei kwijt bij het bedenken van nieuwe “dingen” en het opzetten van experimenten. Dat Gaby van experimenteren houdt, blijkt ook wel uit het feit dat ze voor haar boeken een aantal personages tot leven heeft laten komen (de personages zijn te volgen op Facebook) en songteksten heeft geschreven voor bij haar boeken. Haar laatste boek Nooit meer Bang heeft ook een gelijknamige songtekst! Misschien daarom ook het idee dat ze op haar FB pagina is gestart om de pen aan elkaar door te geven. ‘Knetterspannend om te zien hoe een verhaal in de hoofden van andere auteurs verder gaat!’

In het najaar zal weer een boek van Gaby verschijnen met als titel Julia & Julia. Je kunt haar pagina liken om op de hoogte te blijven van al haar nieuws en acties: https://www.facebook.com/GabyRasters/



Hoofdstuk 1 - Gaby Rasters

Sanne Vermeren zit aan de keukentafel met een beker thee die inmiddels bijna koud is geworden. Ze staart naar het scherm van haar telefoon. Haar nieuwe boek lijkt een succes te worden gezien de berichten die op haar Facebook auteurspagina binnenkomen. Er zitten weer vijf aanvragen bij om haar boek gesigneerd op te sturen. Er is zelfs een fan die het boek al als e-book heeft gelezen maar nu ook het fysieke boek in haar boekenkast wil zetten. Heerlijk toch! 
    Sanne glimlacht als ze ziet dat er heel wat nieuwe volgers zijn bijgekomen. Nieuwe fans? Ze hoopt het. Ze tikt een nieuw bericht op haar pagina en hoopt dat ze er met een leuke winactie nog meer volgers bij krijgt. Een boek schrijven is een ding, maar een boek promoten is echt andere koek. Ze had schoorvoetend haar stappen in de online wereld gezet, maar volgens haar uitgever was dit echt nodig om door te breken met haar boeken. Gelukkig hadden haar kinderen haar wegwijs kunnen maken in de wereld van Facebook en Twitter. Ze hadden haar zelfs zo gek gekregen om af en toe te vloggen. Dat vloggen vond ze zelf eigenlijk ook wel heel erg leuk. Vanavond zou ze misschien weer eens een vlogje kunnen plaatsen. Ze had genoeg te vertellen, de boeklancering was immers nog maar een week geleden. 
    Haar telefoon laat opnieuw geluid horen. Er komt een nieuw bericht binnen, privé. En weer van hem. Nieuwsgierig opent Sanne het. Op het moment dat ze het nieuwe bericht wil gaan lezen, komt haar dochter Maartje via de achterdeur naar binnen. Sanne was zo verdiept geweest in alle berichten dat ze niet eens het tuinhek had gehoord.
    ‘Hoi mam.’ Maartje slingert haar tas in een hoek. Haar jas volgt dezelfde weg. ‘We hebben vanmiddag onverwacht een proefwerk Engels gekregen. Echt balen.’ Ze trekt een stoel naar achteren, de poten schrapen piepend over het laminaat, en gaat zitten.
    ‘Ruim eerst je tas op en hang je jas aan de kapstok,’ zegt Sanne automatisch. Ze legt haar telefoon neer. 
    ‘Wat ben je aan het doen?’ vraagt Maartje. 
    ‘Aan het genieten van mijn schrijversroem!’ Sanne lacht. ‘Wil je iets lekkers?’
    ‘Natuurlijk wil ik iets lekkers, mag ik het chocoladebroodje van gisteren?’ 
    Sanne staat op en haalt een broodje uit de zak. ‘Ik weet niet of die nog lekker is.’ Weer maakt haar telefoon een zoemend geluid.  
    ‘Ze kunnen niet zonder je, mama!’
    ‘Nee, dat blijkt wel weer. Op deze manier kom ik nooit meer aan schrijven toe.’ 
    ‘Ben je weer begonnen aan een nieuw boek dan?’ 
    Sanne laat haar kleine schrijfboekje zien aan haar dochter. ‘Ik heb wel een idee, inspiratie genoeg hier in dit huis, toch?’ 
    ‘Je laat mij uit die verhalen van je hè!’ 
    ‘Ik plaag je maar. Ik denk er eigenlijk over om even een time-out te nemen. Jij zit in je laatste jaar en volgens jouw laatste rapport kun je wel wat hulp gebruiken.’
    ‘Nee, mam, doe vooral je ding.’
    ‘Dus je bent toch wel een beetje trots op me?’ 
    Maartje begint hard te lachen. ‘Jij vist nog steeds naar complimenten! Heb eens wat meer vertrouwen in jezelf. Dat zei papa ook altijd.’  

Sanne laat zich achterover zakken in haar stoel en neemt een slok thee. Te laat beseft ze dat die allang koud geworden is. ‘Bah, als ik ergens een hekel aan heb is het koude thee.’ 
    Maartje neemt ondertussen een hap uit haar broodje. ‘En ik heb een hekel aan taaie broodjes.’ 
    De achterdeur zwaait open en Joris stormt naar binnen. Zijn gezicht staat op onweer. Zonder een woord te zeggen wil hij doorlopen naar boven. Sanne staat op en houdt hem tegen. ‘Wat is er loos?’ 
    ‘Niks, die vent van Nederlands is gewoon een eikel.’
    ‘Nico Jansen?’
    ‘Ja die. Hij begon te zeiken over mijn opstel en zei dat jouw talent duidelijk niet in mijn genen zit.’
    ‘Laat hem, die man is gewoon jaloers. Je weet toch dat hij bij mij in de klas zat? Hij wilde graag verkering en ik zei nee.’ 
    Joris begint te grijnzen. ‘Misschien moet ik hem daar een keer aan herinneren?’
    Sanne klopt hem op zijn rug. ‘Nou, doe dat maar niet. Neem een slok cola, suiker zal je goed doen.’ 
    ‘Je bent weer erg opvoedkundig bezig, mam.’ Joris pakt de fles uit de koelkast en zet hem aan zijn lippen. 
    ‘Dat dacht ik even niet, jongen. Een glas.’ 
    Joris gromt iets onverstaanbaars en pakt een glas uit de kast. ‘Heb jij het mama al verteld, Maartje?’
    ‘Nee, ik moet aan mijn huiswerk en het is niet belangrijk.’ 
    Sanne ziet dat haar dochter nu een waarschuwende blik naar haar twee jaar jongere broer uitzendt. Ze vindt het altijd fantastisch om de blikken tussen haar twee kinderen op te vangen. Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar. En door de scheiding waren ze alleen nog maar hechter geworden. 
    Sanne kijkt Maartje aan. 'Vertel het me maar als je ergens mee zit.’
    Maartje kijkt haar moeder aan. ‘Ik denk dat papa een nieuwe vriendin heeft. Ze is blond en heeft van die opgeblazen…’ Haar handgebaren zeggen genoeg.  
    ‘Papa heeft zijn eigen leven lieverd. Zijn liefdesleven gaat mij niet meer aan. Heb je haar al eens ontmoet?’
    ‘Nee, ik heb haar op zijn telefoon gezien. Ze stuurt allemaal van die rare foto’s naar hem.’
    ‘Laat hij jou van alles op zijn telefoon zien?’
    ‘Nee, ik zag het gewoon per ongeluk.’ Maartje krijgt een blosje op haar wangen. ‘Maar om een lang verhaal kort te maken mam, kun jij daar echt niks aan doen. We zitten echt niet op die blonde troela te wachten.’ Maartje kijkt haar moeder nu wanhopig aan. 
    ‘Ik vind haar anders wel lekker!’ Joris heeft een enorme grijns op zijn gezicht. 
    ‘Nou dan neem je papa’s vriendin gewoon van hem over, is dat probleem ook weer opgelost.’ Sanne pakt de colafles en neemt er een flinke slok uit. De kinderen kijken haar verbaasd aan. ‘Ja, jongens, ik weet het ook allemaal even niet meer hoor. Ik ben niet de chaperonne van jullie vader. Die man is oud en wijs genoeg om niet in zeven sloten tegelijk te lopen. ’  
    ‘Ik schaam me gewoon voor hem, mama. Hij doet gewoon altijd raar. Je weet zelf hoe hij was bij het laatste oudergesprek op school.’ 
    Sanne begint te lachen. ‘Ja, toen hij in het lokaal bij de verkeerde leraar stond. Het hoort bij je vader; lekker verstrooid zijn. En bovendien, jij schaamt je ook altijd voor mij.’ Sanne geeft haar dochter een knipoog.
    ‘Nou dat valt best mee. Behalve wanneer je zonodig in dat rare tuinpak van je naar de supermarkt gaat. Ja, dan schaam ik me.’ Maartje heeft haar handen op haar heupen gezet. 

De telefoon van Sanne begint weer te zoemen. Haar nieuwsgierigheid is gewekt, maar ze wil dit serieuze gesprek met haar kinderen nu niet onderbreken. De berichten kunnen wachten. ‘Jongens, jullie weten dat papa en ik niet meer bij elkaar komen, toch?’ 
    ‘Ja, dat weten we en daar zijn we ook blij om. Jij bent nu veel leuker dan dat je twee jaar geleden was.’ Joris kijkt haar vriendelijk aan.        ‘Oh.’ Sanne is met stomheid geslagen.
    ‘Ja, niet dat je vroeger niet leuk was, maar je bent nu gewoon minder gestresst.’ 
    Sanne begint weer te lachen. ‘Wat een inzichten vandaag!’
    ‘Daar kun je misschien ook een boek over schrijven, mam. Over de vrouw die leuker werd na de scheiding, zoiets.’ Maartje drukt een kus op haar moeders wang. ‘ 
   'Dat zou ik kunnen doen. Maar zoals ik al tegen je zei is het misschien beter om het een jaartje iets rustiger aan te doen. Twee boeken in een jaar produceren is niet altijd makkelijk. En bovendien mijn baan vraagt ook tijd en aandacht.’ 
   ‘Als je heel eerlijk bent, mam, wat zou je dan liever doen? In het bejaardenhuis werken of boeken schrijven?’ 
   ‘Daar kan ik niet tussen kiezen; ik heb beiden nodig om gelukkig te zijn. Aan de andere kant, ik zou het wel eens fijn vinden om gewoon een paar maanden non-stop te schrijven.‘
    ‘Ik koop deze maand een staatslot!’ Maartje klapt in haar handen. ‘Dan gaan we allemaal op vakantie en doen we een paar maanden niks.’    
    Haar broertje lacht. ‘Koop je voor mij dan de nieuwste Nintendo Switch?’
    ‘Natuurlijk, en ik koop een diploma voor mezelf.’
    ‘Fantasten zijn jullie. Over werk gesproken. Ik moet morgenmiddag werken, een van mijn collega’s is ziek geworden.’
    ‘Maar we zouden naar de film gaan!’ Maartje kijkt sip naar haar moeder. 
    ‘Ja dat is zo, maar ik kan al die bewoners in het bejaardenhuis niet in de steek laten. In ruil daarvoor wil ik vanavond pizza halen. Is dat een idee?’ Sanne staat op en grijpt zich dan vast aan de stoel naast haar en blijft met dichtgeknepen ogen staan. ‘Oh, te snel opgestaan. Het werd even zwart.’
    ‘Mam, gaat het wel?’ Joris bekijkt zijn moeder nu van top tot teen. ‘Je ziet er moe uit.’ Hij wijst naar haar wallen. Dan trekt hij met zijn handen een paar rimpels recht. ‘Botoxje doen?’ 
    ‘Schei uit jij!’ ze kroelt hem door zijn bos krullen. De telefoon van Sanne begint weer te zoemen en er lijkt geen einde aan te komen.
    Maartje fluit tussen haar tanden. ‘Jij bent echt populair. Ben je soms aan het tinderen?’
    ‘Nee zeg, schei uit. In tegenstelling tot je vader heb ik daar echt geen behoefte aan. Heb genoeg aan mezelf en aan jullie. En voor experimenten ben ik te oud!’
    ‘Maar wat ben je dan steeds aan het doen op je telefoon? Toen ik binnenkwam zat je er ook al zo naar te staren. 
    ‘Er is hier ook niets privé hè? Maar goed, ik heb contact met een van de gaafste bloggers uit de boekenwereld en hij wil mijn boek promoten. Hij schijnt een grote fan van me te zijn. Vanmorgen heeft hij me al een paar berichten gestuurd. Zijn bereik is echt enorm. Wel 1257 volgers op twitter, schrijft hij me net. Ik hoorde van een paar andere auteurs dat hij echt kan helpen je carrière een boost te geven. Hij heeft contacten bij De Wereld Draait Door.’ 
    Maartje trekt een gezicht. ‘Met 1257 volgers? Dat stelt niks voor, mam.!’
    ‘Voor mij is dat veel hoor Maartje, ik heb er pas 312. En ik moet je zeggen, ik snap nog weinig van Twitter.’ 
    ‘Dat trekt wel aan, mam. Gewoon elke dag een bericht plaatsen en reageren op andere mensen, dan zit jij ook zo aan 1257 volgers.’ Maartje spreekt de laatste woorden lijzig uit. ‘Maar wat wil die gast dan van je?’ 
    ‘Hij wil mijn laatste boek overal promoten in ruil voor een interview met me, hij wil in zijn woonplaats afspreken. Nu zit ik daar niet zo op te wachten, om in zijn woonplaats af te spreken, maar ach het is voor een goed doel.’ 
    ‘Hoe heet die man dan? En bovendien, jij schrijft boeken voor vrouwen! Wat ziet hij in je?’ Maartje geeft haar moeder een knipoog. ‘Weet je zeker dat het hem om je boeken te doen is?’ 
    Sanne heeft haar telefoon weer opgepakt en wil het profiel van de blogger aan haar kinderen laten zien. Maar dan ziet ze de laatste berichten die ze heeft ontvangen. Ze schrikt van de dreigende toon.  
    ‘Wat is er mam?’ 
    Sanne legt haar telefoon snel weg. Moet ze die berichten aan haar kinderen laten zien? Nee, hier kan ze hen niet in betrekken, ze moet snel wat verzinnen. ‘Ehhh…hij vraagt me ook inzage in mijn denkwereld en daarnaast om mijn nieuwe boek in wording met hem te delen. Hij wil meedenken over de verhaallijn.’

Klik hier voor hoofdstuk 2...

Gaby Rasters

Niets van wat hier geschreven wordt mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, internet of op welke andere wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van VrouwenThrillers.nl en de auteur. 


Ondanks dat het geschrevene met alle zorgvuldigheid wordt geredigeerd kan er toch een foutje in de tekst zijn achtergebleven. Bij constatering daarvan zouden wij het op prijs stellen dit aan ons door te geven en een mail te sturen naar info@vrouwenthrillers.nl. Ook voor eventuele op-en aanmerkingen kan er gemaild worden naar het genoemde mailadres.



Bezoekersreacties:
Diane Kooistra (42) op 22 april 2018:
Zo mooi om te lezen hoe het verhaal Van Gabi overvloeien in het verhaal van Tamara. Knap hoor! Ik kijk uit naar deel 3!!

Mieke Schepens (60) op 22 april 2018:
Het vervolgverhaal leest lekker!

Website Security Test