Voor hoofdstuk 13 klik hier
Ingrid Mulder is jurist en schrijver. Ze heeft vier misdaadromans op haar naam staan en een kinderboek. Op 19 mei 2018 is haar eerste young adult thriller verschenen. Het door haar zelf uitgegeven e-book Run onder dreiging speelt zich af in haar eigen woonplaats, Hoofddorp, waar ze met haar man en twee dochters woont.
Hoofdstuk 14 - Ingrid Mulder
Het voelt raar om haar eigen kinderen mee te nemen naar die avond in 1992. Zo lang geleden. Voor Maartje en Joris zou het net zo goed de vorige eeuw kunnen zijn geweest. Dat is het ook, realiseert ze zich. Een avond in de vorige eeuw. Toen zij nog jong was en waarschijnlijk onschuldiger dan haar eigen twee tieners die opgroeien in een wereld waarin internet alle verschrikkingen van overal op aarde binnen vijf minuten tot in je huiskamer brengt.
Ze heeft de hoofdrolspelers van het drama geïntroduceerd. Haar beste vriendin Monika, Rob, de jongen van wie ze nooit goed hoogte kreeg, Karien die naar Patrick hengelde terwijl hij overduidelijk meer belangstelling had voor Sanne. Abel, de etter. Ze heeft verteld over de hut en over wat de plek bij het ven voor hen betekende. Nu moet ze die ene specifieke avond voor hen schetsen. Als dit een van haar boeken was wist ze wel hoe ze het zou aanpakken. Ze zou haar eigen personage genadeloos fileren. Het o zo keurige meisje dat ineens duisterder fantasieën blijkt te hebben dan haar omgeving ooit van haar had gedacht. Het is een te mooi gegeven om te laten liggen. Nu wil ze het liefst haar rol afzwakken.
Ze krimpt ineen als ze bij het truth or dare spel aankomt. Voor haar gevoel herinnert ze zich nog woord voor woord wat ze heeft gezegd. Onzin natuurlijk, waarschijnlijk heeft haar geheugen er een eigen draai aan gegeven. Maar als ze de woorden uitspreekt is het alsof ze op die avond van haar lippen rollen. Ze vangt Patricks bezorgde blik op. Weet je het zeker? Ze knikt bijna onmerkbaar. Ze weet wat ze doet. Als hij wegkijkt bekruipt haar ineens de angst dat hij haar niet heeft begrepen. Natuurlijk gaat ze niet het hele verhaal vertellen. Ze hebben elkaar gezworen dat nooit te doen. Aan die eed van trouw heeft ze zich altijd gehouden. Als hij nu maar niet denkt… straks zegt hij per ongeluk…
Ze probeert zijn blik te vangen om hem te waarschuwen zonder dat Maartje en Joris het zien, maar het lijkt wel alsof hij haar bewust ontwijkt. Aan zijn strakke mond ziet ze dat hij nadenkt en dat zijn eigen gedachten hem niet bevallen. Als hij nou maar zijn mond houdt. Hij moet dit aan haar overlaten. Zij was altijd degene in hun relatie met de ideeën. Degene die zorgde dat het goed kwam. Of in ieder geval niet verder uit de hand liep. Ze had dat boek nooit moeten schrijven. Maar hoe kun je van een schrijver verwachten dat ze op zo’n goudmijn blijft zitten zonder er iets mee te doen? Bovendien kon ze haar angst en beklemming nu eindelijk van zich afschrijven. En diep in haar hart weet ze dat ze hoopte dat ze de geschiedenis kon herschrijven. Dat het misschien wel zo was gebeurd als ze het had opgeschreven. Als het op papier staat is het waar. Het is haar geheugen dat het zich fout herinnert.
‘O MY GOD!’ zegt Maartje. ‘Ben jij de Sophie uit het boek? Ja hè, mam?’
Sanne kijkt haar verbaasd aan. Ze wist niet dat Maartje haar boek heeft gelezen. Ze betrapt zich op de gedachte dat ze daar nog veel te jong voor is, maar natuurlijk is ze al zestien.
‘Heb je dat echt gezegd?’ wil Joris weten. ‘Dat je je vriendin wilt martelen, en daarna… nou ja, dat andere.’
Zijn onwil om iets te benoemen dat met seksualiteit te maken heeft vertedert haar.
Maartjes ogen schitteren. ‘Wat moeten jullie geschrokken zijn toen Sophie ineens weg was.’ Ze heeft niet eens door dat ze de naam van het personage in het boek gebruikt. ‘Maar dat ze later is verkracht in die hut, dat was toch niet jullie schuld? Jullie wisten niet eens dat ze daar zat!” Ze kijkt van Patrick naar Sanne en terug. ‘Jullie dachten dat ze echt verdwenen was, maar ze had zich alleen maar verstopt. Ze kwam gewoon terug.’ Haar stem heeft een schrille klank gekregen. ‘Ze kwam toch gewoon terug, mam?’
Sanne voelt dat Patrick iets wil zeggen. Ze ziet zijn gebogen hoofd, klaar om zich gewonnen te geven.
‘Nee,’ zegt ze snel om hem voor te zijn. ‘Nee, liefje, ze kwam niet terug. Dat was fictie. In werkelijkheid hebben we haar nooit meer gezien’.
1992
‘Monika?!’ Sanne kijkt naar het grijnzende gezicht van haar vriendin, dat zich wit aftekent tegen het donker. Ze zou opgelucht moeten zijn. Er is niets aan de hand. Monika is niet weg. Ze heeft hen alleen maar voor de gek gehouden. Maar in plaats daarvan voelt ze zich nu pas echt kwaad. Dit zijn geen geintjes meer. Hun zó in spanning te laten. Er had wel ze-weet-niet-wat kunnen gebeuren. Wat dénkt ze nou eigenlijk!
‘Surprise!’ Monika steekt haar handen met een vrolijk gebaar in de lucht.
‘Niet grappig! Waar zát je nou?!’
‘Waar ik zat? Nou, in ieder geval niet met mijn tong in andermans mond. Wat dacht je: met Rob is het niet gelukt dan Patrick maar? Of wil je Rob ook eerst martelen voor je je tanden in hem zet?’
‘Zo was het niet…’
‘Bedoeld?’ vult ze aan. ‘O nee, zo heb je het niet bedoeld. Natuurlijk niet. Zoiets zou die onschuldige lieve Sanne nooit willen. En dus moet ik het me maar niet aantrekken. Het zijn maar woorden. Toch?’ Ze komt dichterbij. Ze is dronken, ziet Sanne. Ze weet niet wat ze zegt. ‘Abel heeft gelijk. Onder dat schattige uiterlijk van je ben je niets meer dan een vals kreng. Een klein, vilein rotwijf.’
‘Hou op!’
Maar Monika heeft helemaal geen zin om op te houden. Haar gezicht is lelijk van woede. Sanne herkent haar vriendin bijna niet. En wanneer heeft ze met Abel over haar zitten smoezen? Zij heeft net zo’n hekel aan hem als Sanne, toch?
‘Hou op!’ Monika doet haar na met een hoog stemmetje dat veel kinderachtiger klinkt dan Sanne. ‘Hou op! Ik vind het niet fijn wat je zegt! Boehoe… ga je huilen dan, Sanne? Ga dan huilen!’
Sanne slikt. Monika maakt haar bang. Ze is koud, ze is moe. Het enige wat ze wil is naar huis om te slapen en deze kloterige avond zo snel mogelijk te vergeten.
‘Wat is er Sanne? Kun je geen woorden meer vinden? Jij weet toch altijd precies wat je moet zeggen? Hoe je mensen kunt kwetsen?’ Ze brengt haar gezicht tot vlak bij dat van Sanne. ‘Kom ik te dichtbij?’
Sanne slikt nogmaals. Monika is dronken. Maar ze is ook kwaad. Kwaad genoeg om haar pijn te doen. En ze zijn hier helemaal alleen. Ze geeft Monika een halfslachtig duwtje dat haar alleen nog maar kwader maakt. ‘Ga weg,’ mompelt ze, ‘ga naar huis.’
‘Wat zeg je?’ Monika’s stem draagt ver op de stille plek.
Sanne hoopt dat Patrick snel terugkomt. Ze doet een paar stapjes achteruit maar het lukt haar niet om bij Monika weg te komen. Ze voelt Monika’s priemende vinger op haar borst.
‘Je wil me weg hebben? Ja, dat zou je wel willen, hè, Sanne. Dan heb jij lekker je handen vrij.’ Haar woorden worden steeds moeilijker te verstaan, maar haar geduw wordt harder.
‘Nee,’ hoort Sanne zichzelf zeggen en daarna luider: ‘Nee!’ Ze geeft Monika een duw, een harde deze keer. Eén waar ze niet op verdacht is. Monika doet geschrokken een paar strompelende passen achteruit. Ze struikelt over een steen en verliest haar evenwicht. Sanne weet niet wie het hardst brult van hen tweeën. In haar dronkenmansloopje weet Monika zich niet staande te houden. Ze valt om als een zware lappenpop. Sanne ziet de grote steen naast het ven glinsteren in het maanlicht, nog voor Monika hem met haar hoofd raakt.
NEEEEEEE!
Dan is het stil. Onnatuurlijk stil. Sanne durft zich niet te verroeren. Ze kijkt met grote ogen naar de donkere plas die onder Monika’s hoofd vandaan komt en zich langzaam over de steen verspreidt.
‘Wat…’ Patrick komt uit het bos tevoorschijn. ‘Ik hoorde…’ Hij ziet Sanne als verstijfd staan. ‘Wat…’ Dan volgt hij haar blik. ‘O,’ brengt hij moeizaam uit. ‘Monika.’
Voor Sannes gevoel duurt het uren voor ze in beweging komen. Alsof ze van het begin af aan hebben geweten dat het te laat was.
***
‘Dus dat was het?’ vraag Maartje. Ze klinkt bijna teleurgesteld. ‘Jullie hebben ruzie gemaakt en daarna is je vriendin verdwenen.’ Het klinkt alsof haar dochter haar schouders erover wil ophalen. Big deal.
‘Je zult je wel schuldig hebben gevoeld, mam’, komt Joris ineens meelevend uit de hoek.
Ze knikt, zo ontroerd dat ze even niets weet te zeggen. Hij moest eens weten.
‘Deden jullie mee aan zoekacties om haar te vinden?’ vraagt Maartje. Weer knikt Sanne. Ze kijkt opzij naar Patrick die het van haar overneemt.
‘Iedereen wilde natuurlijk weten wat er gebeurd was.’
Sanne zet zich schrap voor meer vragen. Wie heeft het dan nu op hun gezin voorzien en waarom is diegene zo boos over haar boek? Maar haar kinderen hebben er genoeg van.
‘Ik ga naar boven,’ kondigt Maartje aan. ‘Computeren. Als dat tenminste nog wel mag?’
‘Zolang je niet…’ roept Patrick haar achterna. Hij maakt zijn zin af als ze de deur al achter zich dicht heeft geslagen. ‘… reageert op berichten van vreemde mannen.’
‘Hou haar maar eens tegen!’ zegt Joris terwijl hij opstaat om Sanne een knuffel te geven. Ze geniet van zijn warme jongenslijf tegen haar aan en houdt hem iets langer vast dan hij waarschijnlijk fijn vindt.
‘Dank je wel mam,’ fluistert hij in haar oor. ‘Voor je eerlijkheid.’
Voor hoofstuk 15 klik
hier
