Het was meerdere lezers (waaronder mij) al opgevallen dat ze over het schrijfproces van haar nieuwste boek De lijst weinig of niets gedeeld had op social media. 

Behalve dan een vraag of iedereen internet of email had in 1995, dat weet ik nog omdat dat een leuke discussie met mijn man opleverde omdat we ons dat allebei anders herinnerden.

Enfin, vanavond ontving Marelle in samenwerking met Vrouwenthrillers.nl ruim dertig lezers om meer te vertellen over De lijst en het schrijfproces ervan.

Het inloggen wat toch weer een uitdaging is; “hoor je mij?” en “ik zie niks” gaf enige hilariteit maar we konden mooi op tijd beginnen.

Marelle deelde een presentatie over haar schrijversleven, hoe ze eerder boeken schreef met een maatschappelijk probleem als onderwerp die best heftig waren. Dat ze daarmee stopte na bedreigingen na haar boek Nobody. In die tijd verhuisde ze met haar man naar Portugal en ze kwam alle clichés van 'Ik vertrek' tegen. Ze besloot thrillers over dit onderwerp te schrijven en ze heeft zes thrillers neergezet die erg gewaardeerd worden door haar lezers. Toen in de laatste ik vertrek thriller toch weer een maatschappelijk probleem aan de orde kwam besloot ze zich weer in een maatschappelijk probleem te verdiepen om erover te kunnen schrijven.

Dit boek is ontstaan naar aanleiding van een krantenartikel dat ze bij haar vader vond en Marelle nam ons met foto’s en verhalen mee naar de achtergronden van dit boek.

Dat doet ze op zo’n integere manier dat iedereen er stil van was. Ze heeft ons uitgelegd hoe ze de personages heeft bedacht, hun wereld heeft ontwikkeld en deze wereld op verschillende manieren steeds terug laat komen in het boek. Een persoon uit het boek is echt en zo beschreven in het boek dat ze bijna herkenbaar zou zijn. Echt, hier is heel goed over nagedacht.

Omdat het boek in drie heel verschillende tijden speelt heeft ze veel uit moeten zoeken over de wereld van toen. Ze heeft hier vorig jaar zeker vier maanden tijd aan besteedt voor er een letter op papier kwam.

Marelle heeft ons ook verteld waarom ze weinig tot niets met ons heeft gedeeld. We kregen als tip mee om het nieuws de komende tijd in de gaten te houden. En dat gaan we zeker doen.

Een persoon uit het boek is echt en zo beschreven in het boek dat ze bijna herkenbaar zou zijn. 

We hebben nog een mooi gesprek gehad over email en telefoon in 1995, de herinneringen kwamen weer terug. 

Daarna was het tijd om (voorlopig) afscheid te nemen van elkaar en het verbaasde me want uitloggen ging een stuk sneller dan inloggen.