Liselotte Stavorinus
Door: Karin op 24 augustus 2013

In september verschijnt het thrillerdebuut Het Reservaat van Liselotte Stavorinus. Onze recensie is al te lezen op deze site en ook was Liselotte bereid om een aantal vragen voor ons te beantwoorden.

Zou je ons wat meer over jezelf willen vertellen?

Liselotte: Mijn naam is Liselotte Stavorinus (1967) Ik heb Nederlandse taal- en letterkunde en Culturele Studies gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna ben ik tekstschrijver en communicatieadviseur geweest bij verschillende bedrijven en (interieur-) bladen. Hoewel ik het leuk vond om artikelen en communicatieplannen te schrijven was mijn grote wens om een boek te publiceren. Vorig jaar besloot ik dat het er maar van moest komen en toen ik me er daadwerkelijk serieus voor ging inzetten zat ik in een positieve flow en had ik al snel een uitgever gevonden die mijn boek wilde publiceren, Ilse Karman van de Crime Compagnie. Op 5 september verschijnt mijn debuut Het Reservaat dat zich afspeelt in 't Gooi, waar ik zelf ook woon.

Hoe kwam je op het idee op het verhaal van Het Reservaat?

Liselotte:
 Het verhaal van Het Reservaat sluimerde al een tijdje in fragmenten door mijn hoofd. Maar toen ik had besloten dat ik het in een thrillervorm zou gieten kwamen alle fragmenten samen en werd het al snel een eenheid. Ik vind zelf thrillers waar veel bloed en geweld in voorkomt, met rechercheurs en zwaailichten en dergelijke, nooit zo boeiend. Het interesseert mij meer hoe iemand tot een bepaalde daad komt, hoe een psychologisch proces verloopt, hoe iemand zichzelf verliest.
Het Reservaat gaat over Jessica, een vrouw die met haar gezin verhuist naar 't Gooi en zich daar in eerste instantie niet thuis voelt omdat ze geen aansluiting vindt. Als ze door haar buurvouw, een puissant rijke flamboyante vrouw, in haar vriendengroep wordt geïntroduceerd, lijkt het beter te gaan en Jessica bloeit helemaal op. Maar na verloop van tijd blijken de relaties binnen de vriendengroep gecompliceerd te zijn en niets is wat het lijkt. In hoeverre zal Jessica zichzelf verliezen?
Zo'n proces wilde ik beschrijven omdat ik het om me heen weleens zie gebeuren dat mensen ver gaan om zich aan te passen aan de omgeving. Ik woon in Blaricum, ben hier ook geboren en opgegroeid dus het is niet zo dat ik tegen deze omgeving opkijk of het verguis. Het is alleen opmerkelijk om te zien hoe mensen zich soms in bochten wringen om bij een bepaald clubje te horen en voorspelbaar om te zien hoe dat vaak verkeerd afloopt, hoewel gelukkig nooit zo dramatisch als in dit boek.

Heb je de plot van het verhaal vooraf bedacht, of kwam je er tijdens het schrijven achter?

Liselotte: Het plot van het verhaal kwam eigenlijk vanzelf. Ik had toen ik begon wel een idee over het einde, maar ik wist nog niet hoe het precies zou gaan, wie er uiteindelijk een sleutelrol zou krijgen. Wel wist ik dat het moest escaleren, dat alle verhaallijnen samen moesten komen en ik wilde dat de lezer benieuwd zou zijn naar het einde. 
Ik vond het bijzonder om te merken dat tijdens het schrijven van het boek sommige karakters waarvan ik dacht dat ze belangrijk zouden worden in het verhaal naar de achtergrond verdwenen terwijl andere personages een grotere rol kregen dan ik van tevoren had bedacht. Maar zo schrijf ik; het verhaal lijkt zich als vanzelf te ontwikkelen en het plot was het daaruit voortvloeiende logische gevolg.

Zijn er momenten geweest, dat je dacht; Ik stop met schrijven!? Hoe ben je toen verder gegaan?


Liselotte: Ik heb nooit gedacht tijdens het schrijven 'ik stop ermee, ik kom er niet meer uit'. Ik wist ook dat op momenten dat ik even vastzat er weer een oplossing zou komen. Dan liep ik in het bos met mijn hond en plotseling kreeg ik dan weer een idee. Of ik ving een flard op van een gesprek tussen twee mensen en dan hoorde ik maar een woord dat me opviel en dan wist ik; dat moet erin en dan liep het verhaal weer verder. Verder is een boek schrijven ook wel echt werken, het is teruglezen, verbeteren, schrappen, redigeren… Er zitten heel veel uren werk in! En tot diep in de nacht achter de Mac in het donker gebogen zitten achter de computer. Maar ik vond het zó leuk om te doen. 

Heb je de cover zelf bedacht?

Liselotte: De cover is bedacht door een grafisch bedrijf uit Laren, Studio 100%, maar wel in samenwerking met mij. Ik mocht aangeven wat ik voor ogen had en dat wist ik wel. Ik wilde het graag sober en strak houden, misschien wel alleen de titel in strakke letters. Je ziet vaak op de voorkant van thrillers foto's van vage vrouwengezichten, of Louboutins naast shoptassen en champagneglazen, zoiets wilde ik echt niet. Toen Studio 100% met een aantal ontwerpen kwam was ik meteen enthousiast en zeker over de allereerste en die is het ook geworden. Het hek op de achtergrond vind ik ook een toepasselijke aanvulling en de felle koraalrode kleur geeft het boek iets levendigs. Ze hebben het heel mooi gedaan, het is niet truttig en ik ben er heel blij mee. 

Wie is jouw favoriete auteur? Welk boek ligt er op jouw nachtkastje?

Liselotte: Ik heb verschillende favoriete auteurs, ik lees heel graag en veel dus ook veel verschillende boeken. Ik houd van de boeken van Leon de Winter, John Irving, Donna Tartt, Jessica Durlacher, Arnon Grunberg. Nee, dat zijn geen thrillers, maar wel boeken waarin de psychologie en menselijke tekortkomingen een grote rol spelen, en waarin veel verhaallijnen toch een geheel gaan vormen. Op mijn nachtkastje liggen altijd meerdere boeken die ik ook door elkaar lees. Op dit moment zijn het 'De verborgen geschiedenis' van Donna Tartt, om nog eens te herlezen want dat vind ik een geweldig boek. Ook 'Maar buiten is het feest' van Arthur Japin, dat ik zo gruwelijk vind door het onderwerp (misbruik van een meisje door haar stiefvader) maar toch wil uitlezen. En 'De helleveeg' van A.Th. Van der Heijden, omdat ik na 'Tonio' alles van hem wil lezen.

Welk boek (van een andere auteur) had JIJ willen schrijven en waarom?


Liselotte: Als ik een boek van iemand mag kiezen wat ik graag zelf geschreven zou hebben, dan maar meteen heel hoog gegrepen: 'De ontdekking van de hemel' van Harry Mulish. Een geweldig gegeven; God is verstoord nu de mensheid Hem niet meer nodig lijkt te hebben omdat ze alles zelf kunnen en engelen proberen krampachtig de toekomst te regelen zodat alles gaat zoals de bedoeling was. Het feit dat alles in het leven al vaststaat en dat de aardse stervelingen door een opperwezen/God worden bestuurd is natuurlijk oeroud maar het blijft fascinerend. Ik ben niet religieus, maar geloof wel dat je af en toe een duwtje van bovenaf in de juiste richting krijgt, of wordt behoed voor een ongeluk. 'De ontdekking van de hemel' is een psychologische roman, een filosofische roman, een tijdroman, een avonturenroman; alles tegelijkertijd. Weergaloos en onnavolgbaar. 

Ben je bezig met het schrijven van een nieuw boek? 

Liselotte: Ik ben bezig aan een nieuw boek, dat is een heel rusteloos proces. Onbewust ben ik er steeds mee bezig, op de meest onverwachte momenten komt er een stukje 'door'. De ideeën zijn er, ze moeten alleen nog tot elkaar komen. Ik ben aan het broeden, overal zie en hoor ik dingen die van pas kunnen komen bij het schrijven van het volgende boek. Het is net alsof ik in verwachting ben van een nieuw verhaal, maar ik weet nog niet hoe de baby er uit zal zien. Zo voelt het. Maar dat het er komt is zeker!

Karin



Bezoekersreacties:
Mieke Schepens (56) op 25 augustus 2013:
Een mooi interview. Graag gelezen !

Website Security Test