foto Loes den Hollander: Marloes Bosch fotografie

'Wanneer een nieuwe thriller verschijnt, denk ik elke keer weer: hier kom ik niet overheen. Maar het is ook eigenlijk niet de insteek om ergens overheen te gaan, het is iedere keer een nieuw proces. Lange tijd had ik geen idee waar de verhaallijn van Geloof mij nooit heen zou gaan, ik liet het verhaal gewoon tevoorschijn komen. Ik maak als schrijver als het ware dezelfde reis die de lezer maakt.'

'Menig schrijver werkt inderdaad met een tijdslijn, een moodboard of heeft van te voren de plot al helemaal voor ogen. Voor mij werkt dat niet zo. Ik had een idee over een slecht aflopende vechtscheiding, waarbij de nadruk zou liggen op de scheiding. Daarvoor had ik twee echtparen voor ogen en was bij het ene paar de vrouw en bij het andere paar de man de kwade genius. Maar toen kwam er een onverwachte wending tevoorschijn en ging het verhaal opeens een andere kant op. Door deze wending voegde ik een mysterieus cursief karakter toe en toen was het opeens duidelijk voor me waar deze thriller écht over moest gaan. Zo’n ontdekking heb ik nodig om spanning bij mezelf op te wekken, dezelfde spanning die de lezer voelt tijdens het lezen. Daardoor is het schrijven van een thriller voor mij soms echt een slopend proces, dan overvalt me een uitspraak of een wending en zit ik zelf met grote ogen om me heen te kijken.

Als de schrijfdruk me te veel wordt en zaken door elkaar heen gaan lopen, neem ik een paar dagen afstand van mijn verhaal. Maar naarmate een thriller vordert, kan ik steeds moeilijker loskomen van de karakters, zij worden echt onderdeel van mijn leven. Ze zijn in de buurt, lopen met me mee, maken deel uit van mijn dagelijks leven. Dat klinkt misschien een beetje crazy, maar het is echt zo. De personen in elk nieuw boek lopen gedurende het schrijfproces met me mee. Ik ben inmiddels al begonnen aan thriller 30 en daar zit weer een karakter in dat me bezighoudt. Het gaat om een man en ik begrijp nog niet veel van hem.'

'De karakters in alle thrillers zijn fictief, maar om er een echt individu van te maken, om een overtuigend beeldend karakter neer te zetten, gebruik ik wel ervaringen met en ideeën over mensen met wie ik te maken heb gehad of toevallig tegenkom of over wie ik lees, maar ik maak ze als persoon onherkenbaar. Ik wil dat de karakters een ziel hebben, een eigenheid, het moet gaan om een menselijk herkenbaar individu. Dat maakt het verhaal geloofwaardiger en echter. Maar ook al gebruik ik bestaande situaties of reacties, ik waak ervoor dat iemand voor zichzelf of voor anderen onherkenbaar is.'

'Tijdens het schrijfproces lijkt mijn brein nooit stil te staan, dan laten de karakters me niet los, ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Maar naarmate het boek vordert en het einde nadert, begin ik langzaam afscheid te nemen van de karakters. En het gebeurt dus ook vaak dat er alweer een nieuw karakter om de hoek komt kijken, welke alweer een plekje in mijn hoofd opeist. Natuurlijk zijn er thrillers die meer na blijven zinderen. Zo is Wacht maar af een thriller waarin ik veel persoonlijke ervaringen heb verwerkt, vooral wat er met me gebeurde na het trauma van mijn hersenbloeding. Het schrijven van deze thriller was een heel ander proces, dit kwam heel dichtbij. Toen had ik meer moeite met loslaten.'

'Er is de laatste tijd veel te doen rondom dichter Pim Lammers, de auteur die het kinderboekenweekgeschenk zou schrijven, maar die zich heeft teruggetrokken vanwege doodbedreigingen. Daar denk ik veel over na, maar ik weiger me te laten dirigeren door mensen die niet begrijpen dat een auteur alleen schrijft, maar niet zélf een van de beschreven personen is. Ik ben van mening dat je overal over mag schrijven, ook over onderwerpen die gevoelig liggen of waar een taboe op rust. Het gaat erom dat je weergeeft wat gebeurt of kan gebeuren of gebeurd is, zonder eigen waarde oordeel. Je bent als auteur de verteller, geen onderwerp en zeker geen medeplichtige. Toch kan je met een verhaal iemand persoonlijk raken en dan kun je reactie verwachten. Dat mag, daar sta ik voor open, maar ik accepteer geen restricties en ik wijs dan ook zaken als bedreigingen en beschimpingen op grond van iets wat ik heb geschreven nadrukkelijk af. Dergelijke reacties zijn meestal anoniem. Laf, dus. Ik heb niets met lafaards. Als iemand iets te melden heeft over mijn werk, zou ik zeggen: spreek je uit, maar nooit anoniem. Je weet tenslotte ook mijn naam, dus ik verwacht een gesprek, dialoog, discussie, desnoods laaiende ruzie op gelijkwaardig niveau.'

'Maar ik zoek de ellende met reacties ook niet op, ik denk altijd goed na over wat ik schrijf en hoe. Dat deed ik in het begin meer onbevangen, maar nu bedreigingen schering en inslag lijken te zijn, let ik zeker nog beter op nuancering, vooral van onderwerpen die gevoelig liggen. Maar ik zal me nooit laten weerhouden om te schrijven over gevoelige zaken uit angst, want ik ben een absolute voorstander van vrijheid van meningsuiting.

Reacties kunnen altijd zowel positief als negatief zijn. Ik kreeg veel reacties door onderwerpen die met geloof te maken hadden, zoals Broeinest en Troostkind. Die kwamen neer op uitlatingen als: ‘Ik wil nooit meer iets van je lezen’ tot: ‘Ik wil alles lezen wat je hebt geschreven en nog gaat schrijven.’ Het zij zo. '

'Voorheen schreef ik inderdaad twee boeken per jaar, maar toen mijn man Harry ziek werd heb ik dit teruggeschroefd naar één boek per jaar. Nadat hij is overleden merk ik dat dat de verhalen weer aan komen waaien, de snelheid is terug. Zo zou Geloof mij nooit oorspronkelijk uitkomen aan het einde van 2023, maar ik ging zó snel dat we dit naar voren geschoven hebben, daardoor komt het boek uit op 12 april.'

'Thriller dertig heeft zich alweer gemeld, met een indrukwekkend onderwerp, maar daar kan ik nog niets over vertellen. We gaan ons nu eerst richten op Geloof mij nooit. '

'Ik ga nooit een boek schrijven met een andere auteur, daar ben ik een te grote solist voor. Het verloop van mijn boeken staat nooit van tevoren vast, waardoor dit ook niet zal gaan werken. Ik heb ooit mijn eerste uitgever een deel mee laten lezen, maar omdat mijn verhalen ook voor mij een verrassing zijn, waren de opmerkingen van de meelezer niet relevant, eerder storend. Ik miste daardoor de vrijheid om een andere weg in te slaan en delen te herschrijven. Het schrijven van een verhaal is voor mij een persoonlijk feestje waarbij niemand wordt uitgenodigd. Pas als ik mijn manuscript loslaat voor een eerste proefleesronde, mogen anderen op mijn feestje komen.'

'Er zijn twee ontroerende reacties van lezers die als eerste in me opkomen. In het boek Broeinest schrijf ik over een gezin waarin een godsdienstwaanzinnige vader de jeugd van zijn kinderen verziekt. Na een lezing over dit boek kwam er een vrouw naar me toe die me bedankte, omdat ik haar geschiedenis had vormgegeven en ze eindelijk aan andere mensen kon laten zien wat ze had meegemaakt. Ook naar aanleiding van mijn enige non-fictieboek  Altijd nooit meer, waarin ik de eerste rouwperiode heb beschreven na het overlijden van Harry, kreeg ik veel reacties van mensen die hun eigen rouw herkenden. Een lezer bedankte me, omdat ze door het lezen eindelijk kon huilen. Dat raakte me.'

'Zeker weten. Ik heb lange tijd in de psychiatrie gewerkt, daar heb ik veel gezien en veel gehoord over de psyche en de daarbij behorende psychische reacties van mensen, ook van mezelf. Deze ervaringen hebben er zeker voor gezorgd dat ik karakters meer diepgang kan geven. Zo is mijn thriller Zielsverwanten, waarin een directeur van een zorginstelling een relatie krijgt met een personage die zijn taakstraf moet uitvoeren in het verzorgingshuis, zeker vanuit de sfeer van mijn werk in de gezondheidszorg ontstaan. Al wil ik graag opnieuw benadrukken dat de karakters in dit boek allemaal fictief zijn.'

'Een jeugdboek zal ik zeker niet schrijven, daar kan ik duidelijk over zijn. Ik voel me beslist het beste thuis bij de psychologische thriller. Ik was wél van plan om na mijn laatste thriller De heks in mij een drieluik te schrijven voor De verhalenfabriek van de Crime Compagnie. Drie korte Feelgood verhalen, die op elkaar konden aansluiten. Maar ik merkte al na drieduizend woorden dat ik onrustig werd. Begon op te ruimen, te poetsen, veel met de hond buiten te lopen en ik vroeg me af: wat is er met mij aan de hand? Het antwoord was simpel: ik miste spanning en dwaalsporen en verrassingen en vooral: psychische afwijkingen. Maar wie weet: ooit een spannende feelgood? Zeg nooit, nooit.'

- Koffie of thee  'Koffie'

- Zoet of zout   'Zoet'

- Rijkdom of onsterfelijkheid  'Oef, moeilijke in deze rare tijden met oorlog enzovoorts, doe dan maar rijkdom dan kan ik nog uitdelen'

- Een rustig en harmonieus leven of een van jouw eigen verhalen 'beleven'? 'Een eigen verhaal beleven, rustig is niets voor mij'

- Gelovig of sceptisch? 'Sceptisch' 

- Voor 1 week: Rechercheur of topcrimineel? 'Rechercheur'

- Met voorbedachten rade of crime passionel? 'Crime Passionel, wat dacht je dan?'