Hilde Vandermeeren
Door: Ilse & Wendy op 6 juli 2017

Onlangs is de nieuwe thriller van Hilde Vandermeeren verschenen: Schemerzone. Recensente Ilse las het boek en was zeer enthousiast, ze gaf een vijf sterren waardering. Schemerzone is de vijfde thriller van Hilde Vandermeeren, waarmee ze stilaan een gevestigde waarde wordt in het thrillerlandschap en zich gerust kan meten met enkele internationale grootheden à la Arlidge en Björk. Hoogste tijd om Hilde een aantal vragen voor te leggen...



Kun je jezelf omschrijven in vijf woorden?

Creatief. Gevoelig. Doorzetter. Dierenvriend. Ondernemingszin. 

Hoe ziet jouw schrijfdag eruit? 

Ik sta – meestal goedgehumeurd – op met de gedachte dat ik die ochtend kan beginnen schrijven. Eerst is daar een kop koffie voor nodig en een ontbijt. Ik zorg ook dat de twee katten en de schrijvershond hun eten krijgen. Daarna ga ik naar mijn werkkamer. Ik laat de rolluiken half naar beneden zodat ik het gevoel krijg dat ik alleen ben met mijn personages. Schrijven is soms zo intensief dat ik de neiging heb om voortdurend van achter mijn computer weg te lopen. Er is in huis wel altijd iets te doen. Maar de waarheid is: als je niet blijft zitten, heb je geen verhaal. Dus mits de nodige discipline lukt het wel. Als ik goed kan doorwerken, heb ik in een voormiddag een hoofdstuk geschreven. Mijn hoofdstukken zijn ook niet zo lang. Ik leef weliswaar van mijn pen, maar niet alleen van mijn boeken. Ik werk ook als hoofdredacteur voor een jongerenkrant. Die schrijfdagen en deadlines moet ik combineren met mijn boeken.

Sinds 2006 ben je fulltime schrijver. Daarvoor heb je ruim 10 jaar les gegeven in het secundair onderwijs. Mis je het lesgeven nog wel eens of is dat echt een afgesloten hoofdstuk?

Ik heb altijd graag lesgegeven en had een goed contact met de leerlingen en de collega’s. Maar schrijven doe ik nog liever. Ik vind het ook niet erg om alleen te zijn. De rust in mijn hoofd, het feit dat niemand me hoeft op te jagen of dat ik nooit in een file sta naar mijn werk, zijn voor mij onbetaalbaar. Het lesgeven is daarom een mooi afgesloten hoofdstuk.  

Waar haal je je inspiratie om verhalen zoals Schemerzone zo tot in detail te schrijven?  

Het begint altijd met een kiemidee dat ik uit de werkelijkheid pluk. Dat kan via krantenberichten, documentaires of gewoon door iets wat iemand zegt. Schemerzone is geïnspireerd op een waar gebeurd feit over een zakenvrouw die na één domme tweet haar baan, haar reputatie en haar vrienden verloor. ‘Eén tweet kan je leven verwoesten’ was de slagzin voor dit verhaal. Ik deed ook veel research over narcolepsie: vakliteratuur en getuigenissen lezen, documentaires bekijken, enz… Daarmee kan je je scènes levensecht maken. Mijn achtergrond als psycholoog helpt ook om bepaalde zaken te beschrijven. 

Je kiest er in Schemerzone voor om zowel het leven en de gedachtewereld van het slachtoffer, van mogelijke verdachten, maar ook van de echte dader uit te werken in het boek. Op die manier speel je een meesterlijk spelletje mastermind met de lezer. Hoe bouwt zo’n verhaal zich voor jou als schrijver zich op (personages afzonderlijk die nadien samengezet worden, ineens een vloeiend verhaal, eerst de dader, …)?  

Ik start met iets wat mij raakt, ontroert of boeit. Op basis daarvan werk ik een intrige uit. Die vat ik schematisch samen op één A4-pagina. Alle belangrijke personages en hun onderlinge verhoudingen staan daarop beschreven. Ook de kernwoorden die de plot moeten voortstuwen worden vermeld. Het is het raamwerk van waaruit ik mijn constructie opbouw tijdens het schrijfproces. Ik heb geleerd om los te laten, ik laat het verhaal organisch groeien maar weet wel waar ik naartoe werk. Hoe het verhaal verteld wordt (perspectief/opbouw hoofdstukken), bepaal ik wel vooraf. Ik wist dus dat ik in de schuine hoofdstukken af en toe de dader in de ik-persoon aan het woord zou laten, zonder te verraden over wie het ging. 

In Schemerzone breng je narcolepsie én de kracht van de media op een schitterende manier onder de aandacht van de lezer. Waarom kies je ervoor om een toch wel vrij onbekend thema als ‘narcolepsie’ in je boek te verwerken?  

Mijn uitgangspunt was om iemand te beschrijven wier leven na een tweet helemaal verwoest werd. Ik ging wat verder brainstormen en dacht: ‘Wat als die persoon iets heeft waardoor er twijfel ontstaat of zij die tweet al dan niet (bewust) heeft verstuurd?’ En zo kwam ik bij narcolepsie. Ik vind het heel spannend voor een psychologische thriller als het gaat om iemand die de controle verliest, in dit geval omdat ze af en toe een slaapaanval krijgt, onbewuste handelingen uitvoert, levensechte hallucinaties krijgt en bij heftige emoties in elkaar kan zakken na een totale spierverslapping. 

Het verhaal in Schemerzone speelt zich af in Londen terwijl je Belgische bent en toch komen de beschrijvingen van de omgeving zeer realistisch over. Doe je dan een grondige omgevingsanalyse ter voorbereiding van je boek? En waarom de keuze voor buitenlandse grote steden?

Omdat ik stand alones schrijf, kan ik altijd kiezen waar een nieuw verhaal zich af speelt. Ik vind die keuzevrijheid een grote luxe. Voor elk verhaal kies ik de omgeving die het best past bij wat ik wil vertellen. Hier koos ik voor Engeland, meer bepaald Londen, omdat de sensatiepers daar wel heel extreem is en beroemdheden opgejaagd wild worden. Ter voorbereiding zijn we een paar dagen naar Londen gegaan. De meeste plaatsen die in het boek beschreven zijn (Camden Town, Wembley, Oxford Street enz, hebben we ook bezocht). Het is mij vooral om de sfeer te doen en niet om een toeristische gids te schrijven.  

De cover van Schemerzone is zeer sprekend, net zoals voor de meeste van je andere thrillers. Hoe ontstaat het ontwerp van zo’n cover? 

De uitgever stuurt me enkele ontwerpen waarmee een vormgever aan de slag ging, op basis van een aantal tips (vb. Vrouw ligt neer: is ze dood of slaapt ze?). Daarna worden nieuwe voorstellen en belettering aangepast tot de ‘klik’ er is. Het idee voor de rode, ruwe belettering kwam van mij. Ik ben blij dat ik inspraak heb, want zo kan je via de cover je identiteit als auteur ook visueel zichtbaar maken.

Van Stille grond zijn de filmrechten verkocht. Voelt dat als een kroon op je werk? Wat doet dit met je? 

Dat is heel mooi nieuws, voor mij was dat vooral een erkenning en een stimulans om door te gaan. Een kroon op mijn werk zou betekenen dat ik mijn einddoel heb bereikt, en dat is nog lang niet in zicht. Mijn voornaamste doel is gewoon om als thrillerauteur te kunnen blijven bestaan en dus nog heel wat boeken te kunnen schrijven. 

Welk genre lees je zelf graag? Heb je een favoriete auteur?

Al sinds mijn dertiende ben ik dol op spannende boeken. Op die leeftijd las ik alles van Agatha Christie en de korte verhalen van Roald Dahl en Edgar Allan Poe. Die auteurs hebben me geïnspireerd om later zelf spannende boeken en korte verhalen te schrijven. Ook nu lees ik bij voorkeur thrillers, enkele van mijn favoriete auteurs zijn o.a. Belinda Bauer en Sharon Bolton. 

Is er al weer een nieuw boek in de maak en zo ja, kun je een tipje van de sluier oplichten? 

Ik ben momenteel aan mijn zesde psychologische thriller bezig. Het verhaal schiet goed op. Mijn hoofdpersoon is een thrillerschrijfster, maar het gaat absoluut niet over mij. In tegenstelling tot wat mijn personages meemaken in mijn boeken, leid ik zelf een eenvoudig en rustig leven. En dat wil ik het liefst zo houden.

Hilde, bedankt voor de openhartige antwoorden!

Ilse & Wendy

Auteursfoto: Rob Stevens



Bezoekersreacties:
Website Security Test