Marcella Kleine
Door: Wendy op 25 juli 2016

Marcella Kleine heeft onlangs samen met Marjolein van der Gaag de bundel Eindbestemming uitgebracht. Bij VrouwenThrillers kwamen we tot de conclusie dat we Marcella en Marjolein nog nooit geïnterviewd hadden. De hoogste tijd dus om de dames een aantal vragen voor te leggen, om te beginnen met Marcella.



Ik zag dat we je nog nooit geïnterviewd hebben voor VrouwenThrillers.nl. Is dat toeval of geef je weinig interviews? 

Toeval waarschijnlijk! Rondom elk nieuw boek heb ik interviews gegeven. Regionale en lokale dagbladen besteden daar altijd aandacht aan, ik ben een aantal keren op de provinciale radio en RTV geweest en gelukkig weten de blogs over boeken me ook te vinden. Leuk dat Vrouwenthrillers me nu ook heeft gevraagd. 

Wie is Marcelle Kleine? Kun je wat meer over jezelf vertellen?

Pfff… dat is een lastige vraag. Ik geloof dat ik nooit hetzelfde ben en heb het gevoel dat ik telkens andere levens leid. Mijn leven is namelijk opgedeeld in stukjes, die samenhangen met de plaatsen waar ik woonde, de organisaties waar ik werkte en de interesses, die ik had. Wat dat aangaat ben ik best drastisch. Hier sluit ik wat af en daar ga ik weer verder. De laatste jaren woon ik op dezelfde plek en dat is echt een wonder, want meestal word ik onrustig en wil ik weer iets anders. Maar in Drenthe bevalt het me blijkbaar goed. Omdat ik toch behoefte heb aan verandering, bruis ik altijd van de ideeën, die ik ook werkelijk altijd uitvoer. Hoe druk ik het ook heb. Mijn gezin is mijn constante factor en daar ben ik heel blij mee. Verder hou ik enorm veel van dieren en van groen om me heen. 

Je werkt met mensen die door psychische problemen zijn vastgelopen of delicten hebben gepleegd. Zijn dit vooral jonge mensen of betreft het verschillende leeftijdsgroepen? 

De meesten zijn tussen de 20 en 45. Het gaat om mensen, die sterk gedragsgestoord zijn of die vanuit een stoornis of een verslaving een gevaar voor zichzelf, voor anderen of de maatschappij zijn en gedwongen zijn opgenomen. Of ze hebben een – ernstig - delict gepleegd en moeten op last van Justitie met bijvoorbeeld een Tbs-maatregel of onder toezicht van Reclassering behandeld worden. 

Neem je je werk (in gedachten) ook mee naar huis of kun je het elke keer makkelijk loslaten? 

Ik heb wel moeten leren om het werk los te laten, want als cliëntvertrouwenspersoon hoor ik veel schrijnende en ook schokkende dingen. Het is echt niet vanzelfsprekend dat je psychisch gezond bent of dat je uit een evenwichtig gezin komt. Vooral als het mooi weer is of wanneer ik in mijn vrije tijd iets leuks onderneem, vind ik het moeilijk om te beseffen dat een deel van ‘mijn’ cliënten vaak niet verder komt dan even (al dan niet begeleid) wandelen op het binnen- of het buitenterrein van de instelling en dat ze veel binnen de muren van hun kamer zitten als er geen therapie of andere dingen op het programma staan. Gelukkig komen ze met een goede behandeling wel telkens een stapje verder. 

Hoe ben je er toe gekomen om naast je werk ook te gaan schrijven? 

Diep in mijn hart was het altijd al een wens. Ooit zat ik in de redactie van een boek en moest ik de interviewster op sleeptouw nemen naar de mensen die ze voor het boek moest interviewen. Daar zat ik telkens bij met de gedachte ‘Dat wil ik ook!’. Jaren later – dat is nu acht jaar geleden - werkte ik weer ergens, waar men een boek over het leven van mensen met psychiatrische problemen wilde uitbrengen. Toen ze op zoek gingen naar een journaliste, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik het mocht proberen. Dat mocht! Dat boek liep enorm goed en daarna mocht ik nog een boek over zwerfjongeren schrijven. Ook dat sloeg goed aan. Zelf had ik toen de smaak van het schrijven te pakken en ben daarom aan mijn eerste spannende roman begonnen. De Voltooiing verscheen in 2012. In totaal heb ik nu negen boeken op mijn naam staan. 

Waar haal jij de inspiratie vandaan? 

Ik heb niet zoveel nodig om geïnspireerd te raken. Het kan iets zijn dat ik zie – ik observeer graag – of in de krant lees. Of het is een opmerking, die gemaakt wordt en die zich in mijn hoofd direct tot een verhaal ontwikkelt. Het kan ook een droom zijn, ik droom altijd heel intens en soms heel heftig. Als ik zo’n droom niet kan plaatsen, schrijf ik het op als ik het gevoel heb dat er een verhaal in zit.  

Maak je gebruik van proeflezers? 

Ja, zeker. Ik heb vier proeflezers: mijn dochter Deborah, nichtje Riny, vriendin Ingrid en collega-schrijfster Marjolein van der Gaag. Voor mij is het heel belangrijk dat zij kritisch durven te zijn. Van hun input worden mijn verhalen beter.  

Eindbestemming, de spannende verhalenbundel die onlangs is verschenen, heb je samen met Marjolein van der Gaag geschreven. Eerder hebben jullie samen de zinderende zomerthriller HELS geschreven. Hoe is deze samenwerking ooit ontstaan? 

Mijn proeflezer Ingrid had me getipt over Marjoleins boek Gevaarlijk Spel. Dat las ik, waarna ik Marjolein via de social media heb gecomplimenteerd met haar spannende schrijfstijl. Zo ontstond er contact. Het grappige is dat wij in een totaal andere levensfase zitten, een heel ander leven leiden en totaal verschillende types zijn. Maar we vinden elkaar in het schrijven. Ook bruisen we allebei van de ideeën. Een ander zou stapelgek worden als-ie met ons samen in gesprek zou moeten, want we springen van de hak op de tak. Maar die gedeelde passie, is geweldig en geeft een enorme klik tussen ons. Vandaaruit ontstond het idee om samen te werken. 

Kunnen we in de toekomst nog meer van jullie samen verwachten? 

Dat zou zomaar kunnen, want we hebben er enorm veel plezier in om samen te werken. Het gekke is dat we dat verder niet naar elkaar uitspreken. Als de tijd rijp is, zal het idee ineens op tafel liggen en moet het ook binnen een paar maanden gebeuren. HELS en Eindbestemming verschenen binnen respectievelijk vijf en drie maanden. Te gek voor woorden, maar zo zijn Marjolein en ik. We inspireren en stimuleren elkaar en drijven elkaar op.

In het najaar verschijnt er een nieuw boek van jouw hand, kun je daar al iets over vertellen?

Eigenlijk wil ik er nog niets over kwijt. Sorry! Het wordt in ieder geval weer een thriller. Het verhaal was al een jaar geleden klaar. Nu ben ik hem weer helemaal aan het doorlezen en moet ik eerdaags ook eens gaan nadenken over een coverafbeelding. 

Wat lees je zelf graag?

Ik merk dat ik de laatste jaren anders ben gaan lezen. Veel tijd heb ik niet om lekker ontspannen te lezen, tenzij een boek me echt helemaal pakt. Dan neem ik de tijd. Meestal is het dan een thriller of een meeslepende roman. Niet een zoetsappig verhaal, maar zo’n verhaal met een levensvraagstuk. Met dilemma’s, die zomaar in het echte leven kunnen voorkomen. Boeiend om te lezen hoe mensen daar dan mee omgaan. Steeds vaker leg ik boeken ongelezen weg, dat deed ik vroeger nooit. Dan moest ik een boek uitlezen van mezelf, ook als het me niet boeide. Wat ik in ieder geval lees, zijn de boeken van Nederlandse thrillerschrijfsters. Van hun boeken en van de recensies, leer ik wat een goede schrijfstijl is, waar lezers van houden en wat je niet of juist wel moet toepassen in een verhaal. Heel leerzaam.


Marcella, bedankt voor je openhartige antwoorden!

Wendy



Bezoekersreacties:
Mirjam Houtgraaf-Ben (52) op 25 juli 2016:
Heb al veel van haar geluisterd ! Ja, gesproken boeken omdat ik niet op een normale manier kan lezen. Heerlijke schrijfstijl ! Dat weet ze hoor ! Heb ervoor gezorgd dat Eindbestemming ook een gesproken boek wordt. Nu blijkt ze weer een nieuw boek geschreven te hebben, kan niet wachten !! Vriendelijke groet, Mirjam

Website Security Test