Carien Touwen in gesprek met Lisa Gardner
Door: Carien Touwen op 27 oktober 2014

Begin oktober bezocht Amerikaanse bestsellerauteur Lisa Gardner voor het eerst in haar leven Amsterdam. Ze kwam natuurlijk niet alleen om onze mooie hoofdstad te bekijken, maar vooral om te vertellen over haar nieuwste misdaadroman Aangeraakt, die eind september in Nederlandse vertaling verscheen. In deze spannende thriller gebeurt iets ongebruikelijks: er wordt een heel gezin ontvoerd. 
Na een avondje uit komen Libby en haar man Justin thuis bij hun vijftienjarige dochter en stuiten op drie onbekende mannen voor hun huis. Een taser volstaat om het gezin uit te schakelen, en als ze wakker worden bevinden ze zich in een verlaten gevangenis – ooit gebouwd door het bedrijf van Justin. Het gezin moet samenwerken in de hoop de kidnapping te overleven, maar er blijken behoorlijk wat onderlinge geheimen in de weg te zitten. 
Ondertussen lezen we ook hoe politieagente Tessa Leoni op onderzoek uit gaat en diep graaft in het leven van Libby en Justin. Want wie zou zo’n ogenschijnlijk perfect gezin willen ontvoeren? Stuk voor stuk komen er meer geheimen bovendrijven. 
Carien Touwen ging namens Vrouwenthrillers in gesprek met Lisa Gardner.



Hoe bevalt het om in Nederland te zijn?

Het is mijn eerste keer in Amsterdam en ik vind het hier geweldig. Ik heb al een boottocht gemaakt over de grachten, ben in het Anne Frankhuis geweest en naar de bloembollenmarkt. Natuurlijk zijn er daarnaast ook veel interviews geweest en meetings met mijn Nederlandse uitgever, en ook dat vind ik super. Reizen is een van mijn grootste hobby’s en het is fijn dat ik de kans krijg om op deze manier naar Nederland te komen. Ik ben hiervoor in Parijs geweest en mag hierna naar Praag.

Gebruik je het reizen ook als inspiratiebron voor je boeken?

Ja en nee. Mijn boeken spelen zich allemaal af in Amerika, in het gebied rondom Boston. Maar het is erg leuk om zoveel verschillende mensen te ontmoeten en zoveel te zien. Ik kom na een reis altijd thuis vol met verse ideeën. Binnen Amerika komt het wel voor dat ik specifiek op pad ga voor research. Als ik na deze reis thuiskom, staat me bijvoorbeeld een gesprek bij de FBI te wachten. Ik ben blij dat ik die afspraak heb kunnen maken, ik heb veel informatie nodig als achtergrond voor mijn volgende boek.

Ik krijg het gevoel dat je research belangrijk vindt …

Inderdaad, heel belangrijk. De verhalen die ik bedenk komen pas echt tot leven in mijn hoofd als ik onderzoek verricht. Mijn schrijfwerk wordt al sinds mijn twintigste gepubliceerd en ik heb geen achtergrond in wetshandhaving. Maar ik wil me wel echt kunnen inleven in mijn personages, dus ondervraag ik detectives en politieagenten. Je komt zo altijd dingen te weten die je zelf niet had kunnen bedenken. Ik heb voor Aangeraakt een pas gebouwde gevangenis bezocht die nog leegstond. Ik had vooraf niet kunnen bedenken hoe wit dat gebouw zou zijn, hoe steriel alles aanvoelde en dat gaf me het gevoel dat ik iets met zo’n groot leegstaand gebouw wilde doen. Een van mijn buren was de projectmanager van die gevangenis en het was gewoon bizar om dat gloednieuwe gebouw leeg te zien staan, simpelweg omdat er geen geld was voor de exploitatie. In dat gebouw kreeg ik het idee om die locatie te gebruiken als schuilplek voor de kidnappers. Het is heel bijzonder om keer op keer te ervaren hoe de ideeën komen als ik nieuwe dingen doe of te weten kom.

In het nawoord van Aangeraakt schrijf je dat je altijd al een hele familie hebt willen ontvoeren. Waarom?

Ik wilde een familie onder druk zetten om te zien wat dit met een ogenschijnlijk perfect gezin zou doen, hoe ze zouden omgaan met de psychologische stress en met fysieke uitputting. Ik wilde zien wat er zou gebeuren als je stukje voor stukje de fundering van een gezin laat instorten en ze met elkaars geheimen geconfronteerd worden. De psychologie van zulke situaties fascineert mij.

Wist je van te voren wat er allemaal zou komen bovendrijven in dit gezin?


Nee, niet echt. Ik kende vooraf alleen het geheim van Libby, de moeder uit het gezin. Maar de andere geheimen kwamen ook voor mij als een verrassing. Het feit dat ik niet weet wat er nog gaat komen als ik schrijf, is voor mij de grootste motivatie om iedere dag uit bed te komen en weer verder te schrijven. Anders zou ik het gevoel hebben een boekverslag te schrijven en niet een verhaal te creëren. Ik word dus tijdens het schrijven verrast door wat er gebeurt.

Dus de geheimen van Justin kende je ook niet?

Nee, ik wist zeker niet alles. Het boek is deels geïnspireerd door een artikel dat ik las over psychopaten die normaal functioneren in de samenleving. Wij denken allemaal dat dit per definitie moordenaars zijn, maar het is een persoonlijkheidsstoornis en mensen met deze aandoening treffen we in alle lagen van de bevolking. Ze zijn echter wel disproportioneel vertegenwoordigd in de top van grote bedrijven en in de politiek (lacht). Dat artikel legde de basis voor het karakter van Justin, een zakenman die alles heeft en voor wie uiterlijke schijn alles is.

Je hebt in het boek een heel krachtig beeld neergezet met je openingszin “… verdriet heeft een smaak.” Hoe ben je hierbij gekomen?

Dat was de zin die het eerst bij mij opkwam. Het hele boek is vanuit die zin geboren. Ik woon in de bergen en breng veel tijd buiten door. En op een dag was ik aan het wandelen en kwam die zin in mij op. Ik probeerde met dit beeld meer begrip te kweken voor Libby, die niet erg sterk is en wat te veel over zich heen laat komen. Ondanks het feit dat ze alles heeft wat ze ooit wilde hebben, maakt ze veel verdriet door. Zo kwam ik ook uit bij de sinaasappel, ik zocht een scherpe, heldere smaak die de meeste mensen een positief gevoel geeft, maar voor Libby dus niet meer.

In januari komt er een derde boek uit met detective Tessa Leoni. Je hebt inmiddels diverse series rondom verschillende karakters geschreven. Hoe besluit je om met een karakter verder te gaan?

Detective D.D. Warren was nooit bedoeld als een hoofdpersoon voor een serie. Maar tijdens een volgend boek kwamen er een paar scenes in de jurisdictie van Boston voor en kon ik haar weer gebruiken.
Ik luister ook goed naar mijn lezers. Ik krijg veel mails van lezers waarin ze schrijven dat ze meer willen weten over bepaalde personen uit mijn boeken en ik zie dat echt als een compliment. Het is vreselijk leuk als je zo’n krachtig karakter hebt gecreëerd waar mensen meer over willen lezen. In haar naam, het boek voor Aangeraakt, zit vol met cameo’s van personen die voorkomen in mijn andere boeken. Dit heb ik echt gedaan omdat ik vele mails krijg met verzoekjes. Het is onmogelijk om zo veel boeken te schrijven waarin al die personen terugkeren, dus daarom koos ik ervoor om velen van hen de kans te geven in dit boek. Ik heb een misdaad bedacht die zich in meerdere districten afspeelde, waardoor we in het boek telkens moeten verplaatsen en al deze personen in een hoofdstuk aan bod kunnen komen. Het voelde bijna als een familiereünie voor mij, het was echt leuk om erover na te denken wat er in al die tijd met die karakters was gebeurd.

Ben je van plan door te gaan met alle verschillende boekenseries?

Dit is een goed moment om te bekennen dat ik helemaal niets plan. Ik schrijf boek voor boek. Er is geen masterplan, ik zie wel wat er komt. Ik wil niets forceren en schrijf wat ik wil schrijven. 

Er zijn wereldwijd inmiddels meer dan 20 miljoen boeken van je verkocht en jouw boeken zijn verkrijgbaar in meer dan 30 landen. Had je dit verwacht toen je begon? 

Nee, dit is te gek voor woorden. Ik verkocht wel wat boeken toen ik op de universiteit zat, maar het was toen mijn droom om voor een multinational te gaan werken en veel te reizen en misschien dat ik daarnaast later ook wat boeken kon schrijven. Maar het liep heel anders. Ik ben nu schrijver en mag daarvoor op reis. Dat had ik nooit verwacht, maar is natuurlijk geweldig. Het feit dat mijn boeken in het Nederlands gelezen kunnen worden, wauw!

Gaat het schrijven gemakkelijker nu je al die boeken op je naam hebt staan?

Ik denk dat mijn grootste leerpunt is dat het schrijven nooit makkelijker wordt. Een boek schrijven is als een project en ieder project is anders en heeft zijn eigen uitdagingen. In het geval van Aangeraakt moest ik omgaan met het feit dat mijn karakters letterlijk vastzitten. Maar ik moet eerlijk zijn: het mag ook niet te makkelijk worden, dan ontbreekt de uitdaging. Ik denk wel dat mijn plots nu ingewikkelder zijn dan toen ik begon. Ik heb meer ervaring in het doen van research, waardoor ik betere informatie krijg en ik die kennis meer durf te gebruiken.

Ik zag dat je deel hebt genomen aan een writers police academy. Kun je daar iets meer over vertellen?

Een gepensioneerde politieman heeft dit opgestart in samenwerking met brandweermannen en andere specialisten. We hebben bijvoorbeeld geleerd om vingerafdrukken te nemen, maar ook hebben we geleerd hoe we moeten omgaan met misdaadlocaties. Wat gebeurt er als we met z’n allen een kijkje nemen? Juist dan wordt al het bewijsmateriaal geruïneerd. Ze lieten zien wat voor chaos het is op zo’n plek: politiemannen die sporen proberen te vinden, reddingswerkers die slachtoffers helpen, getuigen die in de weg lopen. De simulaties laten zien hoe druk het om zo’n plek is en wat er dan gebeurt met het bewijsmateriaal. Het is echt heel erg leuk. Je leert enorm veel over hoe het eraan toe gaat, maar je krijgt er ook nieuwe ideeën door.

Op je website is te lezen dat je mensen de kans geeft om hun naam in een van jouw boeken te krijgen. Hoe ben je op dit idee gekomen? Krijg je er veel respons op?

Toen mijn website net gelanceerd werd, zei iedereen dat er winacties gehouden moesten worden om bezoekers te trekken. Maar een boek weggeven doet iedereen al, dus zo kwam ik op het idee om ‘kill a friend’ als wedstrijd te gebruiken. Het is immens populair. In mijn recente boeken is telkens een karakter vernoemd naar de naam die de wedstrijdwinnaar ingezonden heeft. De winnaar wordt via een loterij bepaald, dus ik zoek niet actief naar wat de leukste of engste inzending is.

Je bent zowel op Facebook als op Twitter te vinden. Denk je dat dit noodzakelijk is voor schrijvers van nu?


Mijn uitgeverijen zijn hier vooral blij mee, maar ik haal er zelf ook voldoening uit. Ik krijg zo veel respons van lezers, dat is geweldig. 25 jaar geleden had ik geen idee van wat lezers van mijn boeken vonden, nu krijg ik al die e-mails. Je moet als schrijver wel uitkijken dat er niet te veel tijd in gaat zitten. Er zijn veel manieren waarop je kunt werken, maar er is maar een manier waarop je kan schrijven.

Wat doe je als je niet schrijft?


Ik ben een outdoor-mens. Ik ben veel buiten, houd van wandelen en ben veel met mijn honden bezig. In de winter ga ik skiën en ik houd van reizen. Tuinieren is een van mijn grootste hobby’s en ik ben dan ook heel blij met de bloembollen die ik hier in Amsterdam gekocht heb. Ik moet wel goed opletten met mijn schrijfschema. Uitstelgedrag loert om vele hoekjes en ik ben snel afgeleid. De laatste tijd werk ik echt aan mijn discipline om regelmatig alleen maar te schrijven.
Ik denk dat het een misvatting is dat schrijvers van schrijven houden. Alle schrijvers houden ervan om geschreven te hebben.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Ik begin net weer aan een nieuw boek en heb daar zin in. Het beginnen van een nieuw verhaal is altijd het leukste, juist omdat je dan zoveel ideeën en plannen hebt. Ik kijk er ook echt naar uit om bij de FBI op bezoek te gaan. Ze hebben sinds kort een nieuwe functie, agenten die ook psychologen zijn, en daar gaan we het over hebben.
Ik zit gewoon op een hele goede plek in mijn leven, alles gaat lekker en ik heb het echt naar mijn zin en wil lekker doorgaan met wat ik nu doe. Ik zou wel graag in de nabije toekomst naar het Great Barrier Reef willen.


Carien Touwen

Carien Touwen, schrijfster, uitgever en freelance redacteur & journalist, gaat elke maand voor VrouwenThrillers.nl in gesprek met een (vrouwen)thriller-auteur. Meer over Lisa Gardner kan je vinden op haar website: www.lisagardner.com



Bezoekersreacties:
Website Security Test