Ik ken je al een tijdje als een sympathieke Facebookvriendin en nu ik Onderschat heb gelezen ook als thrillerschrijfster, maar wie is Marijke Verhoeven als persoon?
Marijke: Ik ben een gevoelsmens, iemand met een sterk inlevings- en verbeeldingsvermogen. Ook heb ik wat tegenstrijdigheden in me. Ik ben een perfectionist, maar kan ook een enorme chaoot zijn. Net als dat ik van gezelschap houd, maar het evengoed nodig heb om alleen te kunnen zijn. Daarnaast ben ik iemand die humor erg belangrijk vind. Humor werkt relativerend, het houdt mij met beide benen op de grond.
Onderschat is mijn kennismaking met je werk en smaakt absoluut naar meer. Het is een perfecte vrouwenthriller, spannend en ontspannend tegelijk. Hoe ben je op deze formule gekomen?
Marijke: Dat is omdat ik zelf die combinatie graag lees: boeken waarin spanning en romantiek op een 50/50-niveau met elkaar zijn verweven. Werk van Amerikaanse of Britse auteurs die deze mix hanteren, krijgt vaak de treffende en mooie benaming romantic suspense mee.
In Nederland wordt, in tegenstelling tot de bekende hokjes als psychologische- of spionagethriller, het subgenre romantische thriller helaas nog niet echt geaccepteerd. Ik heb het tenminste nog niet op de cover van een boek zien staan. Terwijl ik denk, waarom kan in een romantisch verhaal niet tegelijk iets heel spannends gebeuren? Zolang de romantiek niet té zoetsappig wordt is die combinatie in mijn beleving heel goed mogelijk.
Je hebt al meerdere thrillers geschreven. Is je schrijven veranderd met de tijd? Zo ja, op welke manier?
Marijke: Mijn schrijfstijl is zeker veranderd en met ieder boek leer ik nog steeds. Vooral wanneer ik ontdek wat een redacteur doet met het schrappen van overbodige informatie. Als schrijver ben je vaak vol van je eigen verhaal en zie je het zelf niet meer, maar al die extra mededelingen halen de vaart uit het verhaal.
Blijft het makkelijk voor je om op nieuwe ideeën voor je boeken te komen?
Marijke: Ik ben een dromer, en nieuwe ideeën heb ik daardoor eigenlijk altijd wel. Om alles te transformeren naar een compleet verhaal is weer iets anders. Maar meestal blijft er wel iets hangen wat toch in een of ander boek terug komt. Dat kan soms jaren later zijn. Dan bedenkt de chaoot in mij ineens dat ik best blij ben dat ik dat laatje in mijn hoofd nu eindelijk heb opgeruimd.
In je dankwoord van Onderschat bedank je je man Frans, die je je Viking noemt. Wat is de rol van je man in je schrijfleven?
Marijke: Frans heeft een zeer grote rol bij het schrijven. Hij is de eerste aan wie ik ideeën voorleg en ook altijd de eerste die iets mag lezen. Daarnaast is hij voor mij een enorme motivator. Hij weet als geen ander wat schrijven voor mij betekent. Toen wij elkaar net leerden kennen, vertelde ik hem dat ik ervan droomde om boeken te mogen en kunnen schrijven. Nog steeds zegt Frans dat hij zag dat ik toen begon te stralen en hij heeft mij altijd gestimuleerd om die droom waar te maken.
In een van je eerdere interviews vertelde je dat je een tijdje geleden een burn-out hebt gehad. Hoe gaat het nu met je?
Ik heb er meer dan een jaar mee geworsteld, maar ik ben er bovenop gekomen. Het gaat beter, maar ik merk nog dagelijks dat ik goed voor mezelf moet zorgen en tijdig rustmomenten moet inbouwen. Het is wellicht cliché maar ik heb er veel van geleerd. Ik ben een pleaser en ben daardoor in het verleden vaak ver over mijn eigen grenzen gegaan. De burn-out is een afschuwelijke ervaring geweest, vooral de eerste maanden waren erg moeilijk en beangstigend. Wanneer ik nu ervaar dat ik weer overprikkeld dreig te raken, kan ik daar wel nerveus van worden maar dan weet ik ook dat ik maatregelen moet nemen.
Ben je een zelfverzekerd schrijver? Ben je altijd tevreden met je werk? Zijn er misschien nog manuscripten in de la die niet zijn uitgegeven omdat jij ze niet goed genoeg vond?
Marijke: Ik ben geen zelfverzekerd schrijver, maar dat zit vooral in de aard van het beestje. Wanneer een manuscript is afgerond, kan ik lang blijven dralen voordat ik het die eerste keer naar mijn uitgever stuur. Daarom ben ik blij met een deadline. Hoe gestrest ik daar ook van kan worden.
Er liggen inderdaad nog een aantal ideeën waar ik niets mee heb gedaan, maar dat is ook omdat het geen afgeronde verhalen zijn.
Gaat het schrijven je altijd gemakkelijk af of zijn er ook momenten waarop je vastloopt? Hoe pak je dat aan?
Marijke: De ene dag gaat het beter dan de andere. Maar dat heeft iedereen natuurlijk in zijn of haar werk. De momenten dat ik vastloop vind ik echt frustrerend, ik kan er flink onzeker van worden. Gek genoeg blijf ik dan toch zitten prutsen, en kan ik gemaakt werk de volgende dag meteen weggooien. Nee, als het schrijven niet lukt, moet je dat voor het moment accepteren. En vooral niet meteen de perfecte zinnen, hoofdstukken willen schrijven. Dat komt later wel.
Wat is je favoriete deel van het schrijfproces en wat vind je minder leuk?
Marijke: Minder leuk is dat ik ’s nachts wakker kan liggen van een boek, omdat ik dan begin te puzzelen hoe het in elkaar moet zitten en probeer dan je hoofd maar eens uit te zetten. Maar in het schrijfproces vind ik de start het moeilijkste. Want dan gaat er al zoveel in me om en dan weet ik niet waar of hoe ik moet beginnen met vormgeven. Maar het is zo heerlijk als het dan ineens vanzelf gaat, als op het toetsenbord mijn vingers mijn gedachten niet kunnen bijhouden. En dat je in jezelf dialogen voert met de personages en dat die mensen voor mij tot leven komen, gezichten krijgen.
In juli verschijnt je nieuwe thriller Vervlogen. Waar gaat dat boek over?
Marijke: Vervlogen wordt verteld vanuit een ik-personage, Claire van Klinken. Zij was nog een kind toen haar oudere zus spoorloos verdween tijdens een gezinsvakantie in Zuid-Limburg. De vermissing heeft vanzelfsprekend veel impact gehad op haar leven en haar persoonlijkheid. Bijna dertig jaar later duikt er ineens een mogelijke aanwijzing op waardoor Claire op onderzoek uitgaat, wat voor haar niet zonder gevolgen blijft.
|
Tekening Vervlogen
|
|
Tekening research Epen
|
Je bent ook nog bezig met het schrijven van een historische thriller, ik kijk er nu al naar uit. In welk stadium van het schrijfproces ben je nu beland?
Marijke: Dat verhaal is gebaseerd op een waargebeurde, onopgeloste moord. In 2018 werkte ik met de plaatselijke historische vereniging aan een project waardoor ik samen met hen al heel veel onderzoek naar deze zaak heb kunnen doen. Het was heel interessant, soms kwamen we echt verrassende dingen tegen.
Het schrijven van een historisch verhaal is volledig nieuw voor mij en het is dan ook een uitdaging. Ik was er al mee begonnen toen ik ontdekte dat ik nog niet genoeg informatie had over het tijdsbeeld, de details van hoe de wereld er honderd jaar geleden uitzag. Denk aan kleding, een huishouden, elektriciteit, gebruiken, noem maar op. Doordat ik nog vol in de herstelfase van die burn-out zat, ging ik er als een berg tegenop zien om dat allemaal te moeten uitzoeken en erover te schrijven. Ik hoop er deze zomer mee te kunnen beginnen en ook dan geldt dat aanpassen in detail later nog kan.
Werk je aan meerdere projecten tegelijk? Hoe plan je dat in?
Marijke: Ik werk niet meer aan meerdere schrijfprojecten tegelijk. Dat kost enorm veel energie. Bovendien, om een goed verhaal te kunnen neerzetten, moet ik mezelf volledig kunnen onderdompelen in de personages. Dat lukt niet met twee boeken tegelijk. Uiteindelijk is er toch één verhaal dat de meeste aandacht vraagt. Wel ben ik terwijl ik aan Vervlogen werkte, informatie blijven verzamelen die ik nodig kan hebben bij die historische thriller. En ongewild heeft zich de plot dan al in mijn hoofd gevormd.
Deze zomer komt ook een bundel korte verhalen uit waarvoor jij een verhaal hebt geschreven. Gaat het schrijven van korte verhalen je gemakkelijk af?
Marijke: Met het verhaal voor deze bundel liep ik al een tijdje rond, dus dit heb ik redelijk vlot kunnen schrijven. Bovendien was het erg leuk om weer naar Kenning te reizen, het Deense eiland dat ik heb gecreëerd voor een trilogie. Maar het schrijven van een kort verhaal is toch iets heel anders dan een boek. In zo weinig mogelijk woorden moet je de karakters wel wat diepgang kunnen geven en ook spanning weten te creëren. Maar ik heb gemerkt dat het vooral een kwestie is van beginnen. Schrappen kan altijd nog.
Wat zou je nog graag willen bereiken op schrijfgebied?
Marijke: Eerst die historische detective schrijven, dat vind ik een enorme uitdaging. Verder loop ik al meer een jaar rond met een idee wat je misschien een dramedy zou kunnen noemen. Iets waarin in ieder geval een grote rol voor humor is vastgelegd. Dus misschien waag ik me dan daarmee een keer aan het feelgood-genre.
Dank je wel voor je antwoorden, Marijke. Je dramedy maakt mij enorm nieuwsgierig en als je historische detective uitkomt, ben ik gegarandeerd een van de eerste lezers. Maar eerst natuurlijk Vervlogen volgende maand. Veel succes met je boek!
|
Zuid-Limburg
|
|
Research Epen| Zuid-Limburg
|
