Sinds ik een pen kan vasthouden, houd ik van schrijven. Ik was dan ook dolgelukkig dat ik na een studie economie van schrijven mijn werk kon maken. Ik ben tien jaar journalist geweest bij de Volkskrant, daarna woordvoerder in Brussel en Den Haag en nu speechschrijver en thrillerauteur. Daarnaast ben ik getrouwd, moeder van twee, 45 jaar, houd ik van hardlopen, skiën, Oosters eten en woon ik in Den Haag. 

Ministers houden zo’n drie keer per week een toespraak en hebben het te druk om die zelf te schrijven. Dat doe ik dus. Ik kruip in hun hoofd, ken hun mening, spreek veel met militairen en beleidscollega’s en maak een verhaal. Met de kracht van woorden kun je ontzettend veel bereiken. Kijk naar de Oekraïense president Zelensky of voormalig VS-president Obama. Woorden doen ertoe. 

Zowel als journalist als nu als speechschrijver moeten mijn schrijfsels altijd aan de werkelijkheid voldoen en moet ik ze met allerlei mensen afstemmen. Ik had behoefte los te breken uit die kaders en iets te schrijven waarbij ik aan niets of niemand verantwoording hoefde af te leggen. Als je van schrijven houdt, is fictie de ultieme vrijheid. Het werd een thriller: ik lees ze graag, kijk ze graag en schrijf ze dus ook graag.

Zeker. Mijn werkomgeving en de wereld van politiek en media zijn een grote inspiratiebron. De hoofdpersoon in Onmacht is speechschrijver, in De affaire journalist. Duidelijke overeenkomsten met mijn eigen cv. Ook het decor in mijn thrillers bestaat echt: Nieuwspoort, de redacties van de Volkskrant en RTL Late Night, losbandig Straatsburg. Tegen die politiek-journalistieke achtergrond verzin ik een spannend verhaal. Ook daarbij put ik uit eigen ervaringen en emoties.  

Ik heb altijd meer inspiratie dan tijd, dus het is soms uurtjes sprokkelen. Op woensdagen ben ik vrij van werk, die dag dompel ik me van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat onder in mijn boek, heerlijk. Daarnaast elke zondagavond. Ook neem ik vaak vrij als de politiek met reces is. 

De affaire gaat over een journalistieke doodzonde: EU-correspondent Jacky begint een affaire met Didier Vermeire, een kopstuk uit het Europees Parlement. Als het uitkomt, zal het iedereen beschadigen, niet in de laatste plaats de krant waarvoor ze werkt. Ondertussen bereikt Jacky het gerucht dat haar minnaar een duister verleden heeft. Voor ze het weet, wordt ze erin meegezogen en is ze haar leven niet meer zeker. 

De recensent van de Volkskrant schreef het mooi op: ‘Nu eens niet een thriller over een verdwenen zusje, of een lijk dat wordt gevonden onder smeltend ijs.’ De affaire is een whodunit, maar dan tegen de intrigerende achtergrond van de politiek in Brussel en Straatsburg. En als je denkt dat dat saai is, heb je het mis!

Zoals Stephen King ooit schreef, in alle karakters zit iets van jezelf. Of het de good guy of de bad guy is, voor beiden redeneer je: wat zou ik in die omstandigheden doen? Maar in veel opzichten lijkt Jacky op mij, ja. Als ze ergens mee zit, gaat ze hardlopen of wandelen. Dat doe ik ook. De meningen in haar columns zijn de mijne. Haar appartement in Brussel lijkt verdacht veel op waar ik heb gewoond. 

Drie jaar. Het komt toch aan op je vrije uurtjes. 

Voor De affaire heb ik vooraf een tijdlijn bedacht, maar toch sla ik tijdens het schrijven vaak zonder omkijken linksaf en doe ik iets heel anders. Dat geeft spannende wendingen, maar het betekent ook dat je wel eens een verkeerde weg inslaat en terug moet. Op één punt vond mijn redacteur dat ik de bocht uitvloog. Hij had gelijk, het was ongeloofwaardig, dus dat heb ik aangepast. 

Het heeft invloed op mijn humeur. Gelukkig zijn de recensies vooral positief, dus ik loop nu regelmatig een dag op wolken. 

Er was een tijd dat ik vond dat lezen nuttig moest zijn, dat ik er iets van moest opsteken. Daarmee werd het een opgave, een verlengstuk van mijn werk, en verloor ik de lol in lezen. Inmiddels lees ik weer voor de ontspanning en vliegen de boeken er doorheen. Af en toe non-fictie, maar vooral veel thrillers. Van Saskia Noort, Esther Verhoef en Nicci French lees ik alles. 

Ja, ik heb een idee. Mijn volgende boek speelt waarschijnlijk weer in Den Haag. Een journalist met de portefeuille Defensie, het ministerie waar ik nu werk. Zij krijgt een relatie met een Oekraïner die in Nederland revalideert. Staatsgeheimen die naar Rusland lekken, zoiets. Tja, mijn werkomgeving blijft toch altijd een inspiratiebron. 

Ik kreeg een prachtige review van Boekhandel Schellen in Veghel: ‘Ik kon De affaire niet wegleggen. Ontzettend spannend en zeer realistisch geschreven. Net zo verslavend als de spannende Nederlandse series op tv.’ Daar teken ik voor!