Jilliane Hoffman
Door: Astrid op 19 augustus 2010

Beste Jilliane,
Als eerste wil ik zeggen dat ik enorm genoten heb van Doodsangst. Er eenmaal in begonnen kon in niet meer stoppen met lezen. Dat is natuurijk precies de bedoeling en dat is dus goed gelukt. Ik kijk nu al uit naar een volgend boek. Bedankt dat u mee wilde werken aan dit interview.
Regards,
Astrid

1. Waarom ben je begonnen met schrijven?

Jilliane: Toen ik nog officier van justitie was, ontstond het idee voor mijn eerste boek, Vergelding . Tijdens een rechtzaak klaagde ik een serie-verkrachter aan die zeven jonge vrouwen had verkracht en vroeg me af wat er zou gebeuren als mijn slachtoffer de mogelijkheid had gehad om haar belager aan te klagen. Langzaam groeide het verhaal in mijn hoofd, het kreeg handen en voeten, en binnen een paar jaar was het zo compleet dat ik het gewoon op papier moest zetten.
Helaas is een baan in de wereld van het recht geen baan van negen tot vijf en huiszoekingen worden niet om twee uur ‘s middags gedaan, maar om twee uur ’s nachts. Dus mijn man en ik hebben uiteindelijk besloten dat het het beste was als ik mijn baan bij de Department of Law Enforcement, waar ik juridisch adviseur was voor ongeveer 150 'special agents', zou opzeggen en dat ik zou proberen het verhaal dat al jaren in mijn hoofd zat op te schrijven. Het kostte me ongeveer een jaar om het boek echt te schrijven en door het onverwachte succes had ik opeens een nieuwe carrière als schrijfster!

2. Waarom ben je thrillers gaan schrijven?

Jilliane: Ik ben gek op het schrijven van thrillers. Ik ben gek op de kick die ik krijg als ik een heftig en griezelig hoofdstuk af  heb. En ik denk dat het slim is om te schrijven wat je zelf graag zou lezen, en ik houd erg van James Patterson, Thomas Harris, John Grisham en Stephen King…
Ik denk ook dat een schrijver moet schrijven over onderwerpen waar hij of zij iets mee heeft. Dat maakt het verhaal een stuk geloofwaardiger voor de lezer. Ik heb 10 jaar ervaring in rechtzaken en onderzoeken naar serie-verkrachters, drug dealers, pedofielen en moordenaars, dat het natuurlijk voelt om boeken te schrijven over de sociopaten en al hun enge, zieke misdaden waar ik getuige van was.

3. Waar haal je inspiratie vandaan voor je boeken? Haal je die nog steeds uit je vroegere baan?

Jilliane: Ik heb genoeg verhalen in mijn hoofd om een paar levens vooruit te kunnen. Ik haal zeker inspiratie uit mijn vroegere baan als officier van justitie. De meeste van mijn vrienden werken óf bij de politie of zijn ook aanklager. Ik heb een direct lijntje met hen als ik vragen heb die om twe uur ’s nachts beantwoord moeten worden!

4. Je laatste boek gaat over een actueel onderwerp. Op je website kan je lezen dat een klasgenootje van je dochter contact had met een foute jongen die ze via het internet kende. Zijn je dochter en haar klasgenootje er alweer een beetje overheen?

Jilliane: Ja zeker. Ik denk dat de meiden  – ze zijn nu 15 jaar – straks wijzere volwassenen zullen zijn. En beter voorbereid. Gelukkig is er niet echt iets ergs gebeurd met de vriendin van mijn dochter voordat de politie erbij betrokken werd. Maar het had een stuk erger kunnen zijn. Ik weet dat mijn dochter zich niet meer op haar gemak voelt als ze chat met mensen die ze nooit ontmoet heeft. Ik hoop dat haar vriendinnen ook voorzichtiger zijn nu, en dat hun verhaal een constante herinnering is aan het feit dat je gewoon nooit weet met wie je praat als je op het internet zit.

5. Je hebt waarschijnlijk een hoop ellende gehoord tijdens je research. Hoe ga je daarmee om?

Jilliane:
Ik hoor inderdaad een hoop pijnlijke verhalen als ik research doe voor mijn boeken, vooral voor Doodsangst . Ik sprak met rechercheurs en FBI-agenten die me verschrikkelijke verhalen vertelden over kinderen die mishandeld of misbruikt waren door mensen die ze op het internet hadden ontmoet. Als officier van justitie heb ik deze slachtoffertjes zelf ontmoet, en ik heb geholpen met het zoeken naar vermiste kinderen. Ik kan er mee omgaan omdat ik hoop dat ik een verschil kan maken. Nu ik niet langer in bij justitie werk, probeer ik het verschil te maken door via mijn boeken mensen iets bij te brengen over dingen die gebeuren. Als ouders en jong volwassenen Doodsangst lezen, hoop ik dat ze zien wat een monsters daarbuiten rondlopen en misschien zijn ze daardoor net een beetje extra voorzichtig met de persoonlijke informatie die ze op het internet weggeven. Of misschien zal één ouder de smsjes van zijn of haar kinderen in de gaten houden of hun Facebook-pagina af en toe controleren. Ook al is het plot in mijn boek pure fictie, ik denk dat tieners zich wel kunnen verplaatsen in Lainey’s verhaal en als ik daardoor maar één kind voorzichtiger kan maken, dan heb ik iets goeds bereikt.

6. Heb je zelf ooit een slechte ervaring gehad met het internet? Als schrijver of als officier van justitie?


Jilliane:  Nee. Ik ben heel voorzichtig als ik online ga. Ik volg mijn eigen adviezen op en ik zal me nooit laten overhalen om te denken dat slechte dingen mij niet zullen overkomen. Die kunnen iedereen overkomen.

7. Hoe lang doe je erover om een boek te schrijven?

Jilliane:
Het kost mij tussen één en twee jaar om een boek te schrijven. Ik wou dat ik het sneller kon…

8. Ik hoor vaak dat schrijvers ’s nachts schrijven. Doe jij dat ook?

Jilliane: Ik schrijf wanneer ik kan, en wanneer ik inspiratie voel. Soms betekent dat dat ik om vijf uur ’s ochtends op moet staan, en soms betekent het dat ik om vijf uur ’s ochtends mijn bed pas in rol. Ik heb twee jonge tieners. Als zij niet op school zijn draait mijn leven om hun leven. En dat bevalt me prima. Ik vind tijd wanneer het lukt, en ik maak tijd wanneer het nodig is.

9. Wat soort boek zou je echt nog een keer willen schrijven?

Jilliane: Eerlijk gezegd leef ik op dit moment een droom en schrijf ik het soort boeken dat ik zelf graag lees. Ik probeer met elk boek dat ik schrijf beter te zijn. En sneller… zucht.

Astrid



Bezoekersreacties:
Website Security Test