Angelique Haak
Door: Wendy op 12 oktober 2018

Onlangs is Uitgeschakeld, de nieuwe thriller van Angelique Haak verschenen. Uitgeschakeld laat zien dat deze auteur het schrijven goed in de vingers heeft want ze heeft hiermee weer een topthriller neergezet. VrouwenThrillers had wel een aantal vragen voor Angelique en legde deze aan haar voor.






In een vorig interview vertelde je dat je een tweede boek aan het schrijven was. Een boek waar Jennifer, het hoofdpersonage uit Een nieuw begin niet in zou voorkomen. Nu is je tweede boek uit en dit is toch een boek met Jennifer geworden. Wat is er gebeurd met het andere boek? En waarom toch weer een thriller met Jennifer in de hoofdrol? 

Poe hee, daar val je gelijk even met een lastige vraag in huis 😉 Inderdaad, mijn tweede boek zou in eerste instantie geen vervolg op Een nieuw begin worden. Ik had ook daadwerkelijk al redelijk snel een ander tweede boek geschreven, maar dit was zo anders dan Een nieuw begin, dat het de uitgever niet verstandig leek dit als tweede uit te brengen. In goed overleg hebben we toen besloten dat het wellicht beter was om toch het verhaal van Jennifer een vervolg te geven, een idee waar ik inmiddels zelf ook steeds meer over aan het nadenken was. Er waren ontzettend veel lezers die aangaven dat het leuk zou zijn meer over haar en het team te lezen, dat dat op dat moment de beste keuze was. Destijds voor mij niet de leukste beslissing, want het betekende terug naar de tekentafel, maar achteraf gezien ben ik wel ontzettend blij dat ik dit gedaan heb!  

Wat is jouw inspiratie geweest voor Uitgeschakeld

Niet per definitie één ding. Er zitten verschillende thema’s in Uitgeschakeld: zelfdoding, omgaan met ziekte en verlies, seksueel misbruik en het hiervan valselijk beschuldigd worden. Die thema’s heb ik niet van tevoren allemaal uitgedacht. Het begon met een flits van een idee. Een echtpaar komt thuis na een avondje opera en treft hun dochter met opengesneden polsen aan in de badkuip. Dit is iets wat ik dan heel helder voor me zie en als ik dan begin te schrijven, volgt de rest eigenlijk vanzelf. Alhoewel, helemaal vanzelf ging het niet…  

Is je schrijfproces ten opzichte van je eerste thriller veranderd? Op wat voor manier? 

Het schrijfproces van Uitgeschakeld was heel anders dan van Een nieuw begin. Zoals ik eerder al zei, ging het deze keer niet helemaal vanzelf… Bij Een nieuw begin had ik heel duidelijk een plot voor ogen. Ik wist wie de dader was, waarom deze persoon zo handelde enz. In principe schrijf je je boek dan daar omheen en naartoe. Bij Uitgeschakeld was het lastiger. Ik had wel een soort van algemene verhaallijn in mijn hoofd, maar de uitwerking was me nog niet duidelijk. Ik heb dan ook meerdere keren de verhaallijn helemaal omgegooid. Ik moet zeggen dat het niet altijd een feestje was, maar toen het ‘eurekamoment’ eenmaal kwam, heb ik ook echt gejubeld van blijdschap. Twee hele verschillende processen dus. Ik ben erg benieuw wat het de derde keer gaat worden 😉. 

Was het schrijven van je tweede thriller makkelijker of juist moeilijker? Kun je uitleggen waarom?

Haha, zoals gezegd was het schrijven van Uitgeschakeld moeilijker. Buiten dat het schrijfproces ook echt anders was, was ik ook erg bezig met de verwachtingen van anderen, iets wat ik bij mijn eerste boek absoluut nog niet had. Ik was natuurlijk superblij met alle positieve reacties op Een nieuw begin, maar het maakte me ook onzeker. Kon ik dat wel nog een keer? Zou het niet te lang duren voor het boek af was? Dat soort gedachten doen je inspiratie en schrijfzin natuurlijk helemaal geen goed, en op een gegeven moment zag ik het ook echt niet meer zitten. Pas nadat ik spontaan had deelgenomen aan een schrijfwedstrijd (iets heel anders, geen spannend verhaal of thriller), was het plezier in schrijven weer terug en kwam het ook met Uitgeschakeld goed. 

Wat doen recensies met je? Laat jij je hierdoor beïnvloeden? 

Recensies zijn geweldig en recensies zijn de hel! Lekker duidelijk hè? Bij Een nieuw begin heb ik echt weinig te klagen gehad. Er waren zo enorm veel vier- en vijfsterrenrecensies dat ik mezelf af en toe echt even moest knijpen. Maar natuurlijk kwam ook dat moment van die mindere recensie, slik. Dan zou de logische gedachte zijn: kijk naar al die mooie beoordelingen, laat je niet van de wijs brengen door die paar die wat minder zijn. Maarrrrrr, logisch denken is op het moment dat je gevoel de boventoon voert erg lastig. Rationeel weet je dat het een mening is, die over je boek gaat en niet over jou als persoon. Maar gevoelsmatig voelt het wel als een aanval op jezelf als er kritiek komt. Dus ja, recensies hebben zeker wel invloed op me. Het duurt altijd even voordat het gevoel eraf is en dan kan ik weer vrolijk verder.

Wat betekent sociale media voor jou? 

Sociale media betekende eigenlijk tot een jaar of twee geleden heel weinig voor mij, ik was een van die laatste der Mohikanen die niet op Facebook te vinden was. Al dat ‘leuk vinden’ en ‘leuk gevonden worden’ was niet echt mijn ding. Tot ik een gesprek had met de uitgever rondom mijn eerste boek en er gezegd werd: ‘Je zult nu toch echt wel op Facebook moeten hoor.’ Door sociale media heb ik uiteraard een groter bereik om mijn boeken bij mensen onder de aandacht te brengen, maar ik vind het nog steeds wel eens lastig. Buiten dat het een middel is om makkelijk iets onder de aandacht te brengen, dingen te delen en in verbinding te komen met mensen, is het helaas ook een plek waar mensen zich vanachter hun beeldscherm vrij voelen om over alles en iedereen te oordelen, elkaar aan te vallen en voor rotte vis uit te maken. Het liefst zie ik in mijn tijdlijn dan ook veel schattige dierenfilmpjes, Formule 1 nieuwtjes en natuurlijk boekennieuws voorbij komen. Heerlijk die kop in het zand steken 😊. En het verslavingsrisico vind ik ook wel een dingetje. We zitten tegenwoordig natuurlijk allemaal aan onze telefoons gekluisterd en af en toe schrik ik er wel eens van als ik besef dat ik nu al voor de zoveelste keer die mobiel check. Ik kan het dan ook heerlijk vinden om dat ding eens een dagje thuis te laten. Dus dubbel, het heeft zeker leuke maar ook minder leuke kanten… 

Waar moet een hoofdpersonage volgens jou aan voldoen om daadwerkelijk een gezicht te krijgen?

 Het belangrijkste waar een hoofdpersonage aan moet voldoen om daadwerkelijk een gezicht te krijgen, is voor mij dat hij/zij écht is en gevoel oproept bij een lezer (dat kan zowel een positief als een negatief gevoel zijn). Het moet iemand zijn met echte emoties, iemand die ook wel eens hele domme beslissingen neemt, lomp is of wat dan ook. Wat ik daarbij belangrijk vind is dat die echtheid ook naar voren komt in conversaties. Hoe praten deze mensen met elkaar? De woorden die ze gebruiken moeten passen bij wie ze zijn. Een jonge knul zegt niet ‘akkoord’ als hij het ergens mee eens is. Persoonlijk knap ik meestal af bij boeken als de conversaties (in mijn beleving) niet kloppen met de personages. Echtheid dus! 

Als eenmaal het boek geschreven is, kun je dan makkelijk de personages loslaten of blijven ze nog een tijd bij je aanwezig?

De personages echt loslaten, doe ik niet. Vooral omdat ik nu natuurlijk ook verder gegaan ben met de personages uit het eerste boek, zijn het eigenlijk een soort bekenden van me geworden. Ik weet wie ze zijn, wat ze doen, hoe ze denken… Ik ben zelfs een beetje verliefd geworden op een van de personages uit Uitgeschakeld. Ricardo, de nieuwe partner van Jennifer is echt een schatje. In eerste instantie komt hij vrij lomp en ijdel over, maar hij heeft een klein hartje en is bovendien een ontzettend lekker ding (mijn man weet overigens van mijn mini-crush en is er oké mee) 😉. 

Zou je ook in een ander genre willen schrijven? Zo ja, welk genre? 

Om heel eerlijk te zijn: op dit moment niet. Het spannende genre heeft altijd al mijn voorkeur gehad. Ik hou er al van sinds mijn jeugd en ben er nog lang niet klaar mee. Maar niets zo veranderlijk als een mens, dus zeg nooit ‘nooit’. Als ik voor een ander genre zou kiezen, zou het denk ik de roman zijn. Hier kan ik op zijn tijd ook enorm van genieten. 

Kunnen we in de toekomst meer van Jennifer verwachten? 

Daar kan ik heel kort over zijn: Iedereen die Uitgeschakeld uitleest, heeft het antwoord…  

Staat er nog iets op je bucketlist? Waar sta je, of hoop je te staan, over vijf jaar?

Ik ben niet van de bucketlist. Een bucketlist is een lijst met dingen die je absoluut gedaan moet hebben om je leven compleet te maken en mijn leven voelt eigenlijk best wel compleet aan. Geluk zit voor mij vooral in het waarderen wat je hebt en niet in het bereiken van wat je nog niet hebt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik geen dromen of ambities heb, maar voor het hier en nu ben ik erg tevreden. En waar ik hoop te staan over vijf jaar? Ik weet niet of je met deze vraag schrijfsgewijs bedoelt of in het algemeen, dus ik beantwoord het beide. Op schrijfgebied hoop ik over vijf jaar bereikt te hebben dat er minstens nog drie thrillers op mijn naam staan en dat zoveel mogelijk mensen die naam dan ook kennen 😉. Op persoonlijk vlak liggen mijn wensen vooral op reisgebied. Door omstandigheden (lees rode bejaarde kater met ellenlange gebruiksaanwijzing die om die reden niet meer aan oppas overgelaten kan worden), is op vakantie gaan voor ons op dit moment vrij lastig. Wat ik absoluut nog zou willen is met ons gezin een vakantie in Schotland doorbrengen en een heel bijzonder eiland bezoeken waar ik elf jaar geleden al eens geweest ben. Daar ligt zo’n enorme berg aan schrijfinspiratie op mij te wachten… En ik zou heel graag een keer naar New York willen en dan het liefst met mijn zoon van nu 11, dat is een beetje onze gezamenlijke droom. Dus het zou mooi zijn als ik over vijf jaar op het terras van het Empire State Building sta met mijn dan zestienjarige zoon! 

Bedankt voor het leuke interview!

Wendy



Bezoekersreacties:
Website Security Test