Daniel Cole
Door: Anneke op 19 februari 2018

Het zal niemand ontgaan zijn dat Marionet, het tweede boek van Daniel Cole afgelopen week in de winkels is verschenen. Ter promotie van het boek was de Britse auteur een paar dagen in Nederland en Vrouwenthrillers was in de gelegenheid om met hem te spreken. In het sfeervolle Ambassade hotel in Amsterdam konden we hem het hemd van het lijf vragen.






Wie is Daniel Cole?

Ik heb veel verschillende baantjes gehad, zoals ambulancebroeder, dierenhulpverlener en lifeguard op zee. Vooral ambulancemedewerker zijn is een raar beroep. Je werkt vaak ’s nachts, met steeds dezelfde mensen om je heen en je komt heel veel ellende tegen. Dat geldt eigenlijk voor al de baantjes die ik heb gehad. Je komt vooral in contact met de slechte kant van mensen, wat ze elkaar aandoen of de wreedheid tegenover dieren. Zwarte humor werd een coping mechanisme om met alles wat ik zag en meemaakte om te gaan. Dit soort humor gebruik ik ook in mijn boeken. Niet alleen in de gesprekken tussen de karakters, maar ook als de grondtoon. Je zou kunnen zeggen dat mijn manier van schrijven wat sarcastisch is. 

Wanneer ontdekte je dat je wilde schrijven? 

Het is nooit een bewuste keuze geweest om te gaan schrijven. Als kind las ik niet veel en ik heb geen onderwijs meer in Engels gehad sinds mijn 16e. Als kind was ik alleen maar gefascineerd door films en tv. Ik wilde altijd bij de film werken, maar het is ontzettend moeilijk om daar binnen te komen. Dus besloot ik een filmscript te schrijven, dat was Ragdoll. Helaas wilde niemand het hebben en stond ik op het punt om het op te geven. Toch kon ik geen afscheid nemen van mijn personages, ik vond ze te leuk om ze zomaar te vergeten. Dat was het moment waarop ik besloot van het script een boek te maken. Uiteindelijk stuurde ik het naar verschillende uitgevers en was het bij de derde poging raak. Dat was ook het moment waarop alles heel erg raar en chaotisch werd. Ik was zo verbaasd dat op de boekveiling ook talloze landen buiten Engeland geïnteresseerd waren in Ragdoll

Na het enorme wereldwijde succes van Ragdoll moet de druk toch wel hoog zijn geweest. Hoe ga je daarmee om?

Ik had Marionet al grotendeels geschreven op het moment dat Ragdoll werd gepubliceerd, dus eigenlijk had ik daarmee al een voorsprong. Voor mijn derde boek heb ik nu een deadline, maar ik voel de druk niet zo heel erg. Mijn derde boek zal de afsluiting worden van het verhaal dat ik ben gestart met Ragdoll en het is onmogelijk om te weten wat lezers van je verwachten. Ik wil gewoon drie perfecte boeken schrijven en ik denk maar dat wanneer ik er zelf veel plezier aan beleef, anderen dat misschien ook wel zullen doen. Vooral Ragdoll heb ik geschreven voor mezelf, voornamelijk uit frustratie omdat niemand geïnteresseerd was in mijn filmscenario. Ik denk dat mijn hart wel in de boeken moet liggen, anders werkt het niet. 

Kom je in de verleiding, nu je zo succesvol bent, om de trilogie toch om te zetten in een serie? 

Dat is inderdaad wel bij me opgekomen, maar ik denk dat het beter is om te stoppen met deze personages na drie boeken. Nogmaals, ik wil drie goede boeken schrijven en doorgaan hoeft niet te betekenen dat het goed blijft. Ik wil de kwaliteit hoog houden, dus waarom zou ik het verpesten? Ik was altijd dol op The Walking Dead, maar na zoveel seizoenen ben ik het nu toch zat geworden. Ik wil niet dat dit ook met mijn boeken gebeurt of dat ik in een situatie beland waarbij de uitgever elke acht maanden een nieuw deel in de serie verlangt. Ik wil me altijd blijven herinneren waarom ik ben gaan schrijven en dat is uit liefde voor mijn personages. Bovendien zullen de boeken een geheel vormen straks, elkaar overlappend en naar elkaar verwijzend. Ik heb ook nieuwe ideeën voor een boek en ik wil toch ook nog steeds graag een scenario voor een film schrijven. Dat voelt nu nog steeds als een soort rood kruis door mijn naam, alsof ik daarin heb gefaald. Daarnaast lijkt het me ook prettig om met verschillende projecten tegelijk bezig te zijn, zodat ik al naar gelang mijn stemming ergens aan kan werken. 

Ragdoll is geschreven vanuit het perspectief van Wolf, Marionet uit dat van Baxter. Was het lastig om vanuit een vrouwelijk perspectief te denken en schrijven? 

Eigenlijk niet, het ging min of meer vanzelf. Het personage van Baxter is gebaseerd op mijn jongere zus, hoewel wat overtrokken natuurlijk. Zij is heel grappig en ik schrijf bijna alles op wat er uit haar mond komt. Ze is ook erg loyaal, net als Baxter. Wolf is meer een samenstelling van al mijn filmhelden en antihelden uit mijn jeugd. Goed en slecht dus, wat zijn gecompliceerde karakter verklaart. Ragdoll is echt Wolfs boek geworden, Marionet dat van Baxter, terwijl ik toch denk dat de persoon van Rouche (de CIA-agent uit Marionet) de plot aandrijft. Emily Baxter is wat mij betreft wel het hoofdpersonage uit mijn boeken. Zelfs in Ragdoll is veel van wat Wolf zegt en doet gericht op haar en bepaalt de relatie tussen hen een groot deel van het boek. Hetzelfde speelt tussen Rouche en Baxter in Marionet. Hoewel Wolf dus niet voornamelijk is gebaseerd op mijzelf, zit er waarschijnlijk wel iets van mij in. De personages komen uit je eigen hoofd, dus lijkt het me onvermijdelijk dat er altijd iets van jezelf in de personages kruipt. 

Marionet heeft net als Ragdoll een originele en gecompliceerde plot. Wat was je idee hierachter? 

Ik wilde spelen met het idee dat mensen gecompliceerd zijn, niet alleen goed of slecht of alleen maar dader of slachtoffer. Mensen worden soms over de rand geduwd en dan is het de vraag wat ze gaan doen. Stereotypes zijn een leuk uitgangspunt, vooral om daar een andere invulling aan te geven. Daarom heb ik bijvoorbeeld niet gekozen voor de traditionele alcoholverslaafde mannelijke rechercheur, maar heb ik dat verplaatst naar Baxter. Ook wilde ik geen uitgebreide politie procedures beschrijven, daar heb ik én niet genoeg ervaring voor én heb ik ontdekt dat dit niet mijn stijl is. In eerste instantie wilde ik schrijven in de trant van de Robert Galbraith boeken, maar gaandeweg ontdek je gelukkig je eigen stijl. Ik wil boeken schrijven die lezen als een film, met veel vaart en humor en met personages die je laten lachen. 

Hoe schrijf je het liefst en wat vind je het meest lastige in het schrijfproces? 

Ik schrijf vaak ’s nachts en gelukkig zit ik nu in de positie dat dit kan omdat ik niet hoef op te staan om naar mijn werk te gaan. We hebben een strandhut waar ik graag schrijf, alhoewel het daar vaak te koud is om echt te schrijven. Bij sommige lastige scenes heb ik stilte nodig, maar soms helpt muziek om een bepaald stuk goed te krijgen. Dan draai ik uren achter elkaar hetzelfde nummer om de juiste toon te vinden in het gedeelte dat ik aan het schrijven ben. Zowel bij Ragdoll als Marionet had ik de meeste moeite met het schrijven van de eerste pagina’s en het einde. Er gebeurt veel in de boeken en op een bepaald moment is het allemaal heel groot en dan moet je terug naar een kalmere afsluiting. Daarnaast moet het ook allemaal kloppen en het einde moet ook een verbinding vormen met de rest van het boek. Het draait toch allemaal om balans dat je moet zien te vinden in het hele boek. Marionet begint heel rustig, maar mijn uitgever had het liefst dat ik met een moord of iets dergelijks zou beginnen. Dat wilde ik niet, dus hebben we een compromis gevonden en heb ik in het begin een kleine twist toegevoegd. Je moet je lezers wel meenemen en de aandacht vangen in de aanloop van het verhaal. 

Op welke manier heeft het succes je leven beïnvloed? 

Mijn leven is totaal veranderd sinds het succes van Ragdoll. Ik had nooit gedacht dat ik een schrijver zou zijn, mijn focus lag volledig op film en tv. Ik hoef niet meer naar mijn werk en ik schrijf nu fulltime. Waar ik nog steeds erg aan moet wennen zijn alle promotionele activiteiten die bij dit succes horen. Het meeste daarvan is erg leuk, maar het spreken in het openbaar vind ik nog steeds erg moeilijk. In het begin dacht ik, heel naïef, dat het leven van een auteur eruit bestond om eens in de zoveel tijd een manuscript af te leveren bij de uitgever om dan weer verder te schrijven aan een nieuwe. Maar het is allemaal fantastisch en ik kan me nog steeds erg verbazen over het succes en de aandacht die daarbij hoort!

Anneke



Bezoekersreacties:
Website Security Test